Εν μέσω του 4ου κύματος της πανδημίας, υπάρχουν κάποιοι που έχουν αρχίσει να συζητούν για την ανάγκη πλήρους αναδιοργάνωσης του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Η Covid-19 μας απασχολεί και μας τυραννάει εδώ και 2 χρόνια, και μέσα σε αυτό το διάστημα είδαμε πιο ξεκάθαρα από ποτέ στην καθημερινότητά μας τα οφέλη και τις συσσωρευμένες αδυναμίες του Συστήματος Υγείας.
Ήδη υπάρχουν οι πρώτες προτάσεις – μελέτες για όσα πρέπει να γίνουν ώστε να εκσυγχρονιστεί το ΕΣΥ. Όμως, κάπου εδώ μπαίνει το μεγάλο “ΑΝ”.
Ένα μεγάλο “ΑΝ”, επειδή όσες αλλαγές κι αν προταθούν από τους ειδικούς που γράφουν εκθέσεις και μελέτες, το Εθνικό Σύστημα Υγείας (που το έχουμε χάρη στις προσπάθειες του εμπνευστή του, του Γιώργου Γεννηματά – αλλά και του Παρασκευά Αυγερινού) δεν πρόκειται να αναδιοργανωθεί ΑΝ δεν υπάρχει πολιτική βούληση.
Πολιτική βούληση που θα εγγυηθεί διαχρονικά τον δημόσιο χαρακτήρα του ΕΣΥ και την υλοποίηση μακροπρόθεσμων προγραμμάτων που θα μεταβάλλονται μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις κι όχι επειδή ο κάθε υπουργός ή κόμμα εξουσίας θα θέλει να αφήσει τη… σφραγίδα του!
Δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι σημαντικό: την εποχή που “στήνονταν” το ΕΣΥ, λοιδορήθηκε και πολεμήθηκε όσο λίγα πράγματα. Και μετά φτάσαμε στο 2020 και στα χειροκροτήματα απ’ τα μπαλκόνια…
Και μια υποσημείωση για το τέλος: ο Γεννηματάς είχε πει κάποτε σε μια συνέντευξή του “αλίμονο αν αφήσουμε τους τεχνοκράτες να αποφασίζουν μόνοι τους, αλίμονο αν αποφασίζουμε εμείς οι πολιτικοί ερήμην των τεχνοκρατών, χωρίς τη γνώμη τους”.
Με 22 λέξεις έδωσε το στίγμα αυτού που πρέπει να γίνεται. Γιατί σε αυτή τη χώρα τα ‘χουμε δει και τα δυο: και πολιτικούς να αποφασίζουν μόνοι τους, και τεχνοκράτες επίσης να αποφασίζουν μόνοι τους. Με καταστροφικά αποτελέσματα για τη χώρα και για όλους μας…