Αν ρωτήσεις ψυχιάτρους ή ψυχολόγους σχετικά με την πρώτη αντίδραση των ανίκανων (να σκεφτούν λογικά, να δράσουν και στο τέλος να συμπράξουν με άλλους), σχεδόν όλοι θα σου δώσουν την ίδια ακριβώς απάντηση:
“για τους ανίκανους πάντοτε φταίνε οι άλλοι και ποτέ ο εαυτός τους!”
Οι ανίκανοι (που συνήθως είναι και μικρόμυαλοι – γιατί ένας πραγματικά έξυπνος εκ της φύσης του δυσκολεύεται να είναι ανίκανος και να μην παράγει έργο), όταν πρέπει να δώσουν λογαριασμό για τα πεπραγμένα τους, ενστικτωδώς μεταφέρουν την ευθύνη σε άλλους. Πάντα θα φταίει ο διπλανός, ο απέναντι, ο γείτονας, ο προϊστάμενος κλπ κλπ.
Εκφράσεις του τύπου “ανάληψη ευθύνης” και “αυτοκριτική για τις αποτυχίες” είναι παντελώς άγνωστες στους ανίκανους.
Επίσης, για να “υποστηρίξουν” την ανικανότητά τους και στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, οι ανίκανοι ζητάνε την Άρτα και τα Γιάννενα για πράγματα που δεν αλλάζουν εύκολα λόγω διαδικασιών που υπάρχουν εδώ και χρόνια ή που για να αλλάξουν απαιτείται χρόνος. Έτσι γίνονται πιο πιστευτοί.
Στο τέλος έχει μπει στο ρεπερτόριο και κάτι άλλο, ακόμη πιο ωραίο και ακόμη πιο ψευδές: “παλεύω με τα θηρία μόνος αφού δεν απαντάει στα τηλέφωνα κανείς!”.
Κι όσο κυνηγούν ανεμόμυλους αυτοί οι νέοι μικροί μας ήρωες που μοιάζουν απίστευτα στον Δον Κιχώτη του Θερβάντες, τόσο τα πράγματα μένουν στάσιμα ή πάνε προς το χειρότερο…
(αυτά ως μια μικρή αρχή, για τους ανίκανους φωνακλάδες, που πλέον αυτά που λένε δυσκολεύεται να τα πιστέψει ακόμη κι ο στενός κύκλος τους)