Καλά τα είπε ο Υπουργός των Εξωτερικών στη συζήτηση στην Επιτροπή Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής κατά τη συζήτηση της για την ψήφιση της συμφωνίας με τη Γαλλία, ότι πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Πρέπει να είμαστε όλοι μαζί, γιατί είτε στον πάτο – είτε στον αφρό, όλοι μαζί θα πάμε!
Η ολοένα και πιο επεκτατική στάση της Τουρκίας και οι συνεχείς αμφισβητήσεις τα τελευταία χρόνια όσων η Ελλάδα δικαιούται στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο δεν επιτρέπουν ούτε εκπτώσεις αλλά ούτε και αντιπολιτευτικές “κορώνες”.
Αν κάποιος έχει αμφισβητήσεις σχετικά με τη συμφωνία, ας το πει ευθέως. Αν κάποιος υποπτεύεται ότι έγινε κάποια παρανομία ας κινήσει τις διαδικασίες.
Άλλωστε στη χώρα μας έχουμε συνηθίσει πια σε “εξεταστικές”, οι οποίες συστήνονται αρκετά χρόνια μετά από συμφωνίες για εξοπλιστικά (και όχι μόνον για εξοπλιστικά). Τον μακαρίτη τον Τσοχατζόπουλο τον έψαχναν αρκετά χρόνια μετά τη συμφωνία για τα εξοπλιστικά (κι αφού – όταν χρειάστηκε – όλοι είχαν παραδεχθεί ότι η συγκεκριμένη συμφωνία έδωσε “άλλο αέρα” στο Αιγαίο).
Τώρα όμως προέχει να προχωρήσει η συμφωνία, με τις ψήφους όλων.
Όταν ο γείτονας είναι προβληματικός καλό θα είναι κάποιοι να κατέβουν από το συννεφάκι τους και να δουν την πραγματικότητα.
Και κάτι για την Ιστορία: είναι γνωστή η στάση του ΠΑΣΟΚ προ του 1981 (προτού αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας) για το ΝΑΤΟ, την τότε ΕΟΚ και γενικά για όλους αυτούς τους διεθνείς σχηματισμούς. Από το ‘81 και μετά όμως η στάση σταδιακά άλλαξε. Από τη συμφωνία του 1983 για τις αμερικάνικες βάσεις έφτασε σχεδόν στην αντίθετη κατεύθυνση από το 1986-1987 και μετά, αφού η καθημερινή κυβερνητική εμπειρία “έδειξε” πως 1) πρέπει να ανήκεις κάπου για να έχεις αβάντες και 2) πρέπει να είσαι έτοιμος για τα πάντα με την Τουρκία και να εξοπλίζεσαι.
Τώρα θα μου πείτε, υπάρχουν και ιδεοληπτικοί κι άλλοι που είναι κολλημένοι σε δογματισμούς. Τι να κάνουμε, δυστυχώς για τη χώρα δεν μπορούν όλοι να ξεχωρίσουν την “υποχωρητικότητα” και τη “μειοδοσία” από τις “αναγκαίες προσαρμογές” και δυστυχώς δεν έχουν όλοι το πολιτικό ανάστημα να κάνουν αποτιμήσεις και να πούνε έστω και κατόπιν εορτής “mea culpa”. Και κυρίως δεν διαθέτουν το εύρος σκέψης και την ευελιξία στην εξωτερική πολιτική που είχε ο μακαρίτης ο Ανδρέας (ο οποίος το 1987 δε δίστασε να αποτανθεί, στο πλαίσιο κινήσεων τακτικής, σε χώρα-μέλος του Συμφώνου της Βαρσοβίας)…