Η ομιλία Μητσοτάκη στην 76η Σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ ήταν καλή. Γιατί ο Έλληνας πρωθυπουργός σε αυτή του την ομιλία αναφέρθηκε σε όλα σχεδόν τα προβλήματα που απασχολούν τη χώρα και τα εξέθεσε στους ακροατές.
Η ομιλία Μητσοτάκη όμως είχε και ένα ανεξήγητο σημείο (γιατί οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά), για το οποίο θα πρέπει να ερωτηθεί και να το ξεκαθαρίσει, όταν με το καλό επιστρέψει στην πατρίδα.
Στα θετικά λοιπόν ότι αναφέρθηκε στην πανδημία και στις επιπτώσεις της (που έχουν φέρει τα πάνω, κάτω) και στο γεγονός ότι η Ελλάδα θα δώσει συνολικά περίπου 6.000.000 δόσεις σε αρκετές χώρες. Επίσης ο Μητσοτάκης αναφέρθηκε – και πολύ καλά έκανε – στο θέμα της κλιματικής αλλαγής, που θα είναι το επόμενο που θα απασχολήσει τον πλανήτη (κι αυτή τη φορά δεν θα υπάρχουν ανοσίες και ανοησίες, ή θα το πολεμήσουμε όλοι μαζί ή θα εξαφανιστούμε όλοι μαζί). Κάνοντας και μια σωστή κίνηση, “πέταξε” (για να γραφεί και στα πρακτικά) και ένα “Αστυπάλαια” και ένα “Δωδεκάνησα”.
Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, μέχρι το 2030 το 10% των ελληνικών θαλασσών θα χαρακτηριστεί ως “ζώνες μη αλιείας”, ενώ μίλησε και για το πρόγραμμα απολιγνητοποίησης που θα ολοκληρωθεί ίσως και νωρίτερα από το 2028 που ήταν ο στόχος (το οποίο πρόγραμμα είναι ήδη σε εφαρμογή – αρκετά βιαστικά είναι η αλήθεια και με πολλά ερωτηματικά για το πόσο γρήγορα σχεδιάστηκε και εφαρμόζεται και για το αν τελικά – έτσι όπως είναι – συμφέρει και οικονομικά τη χώρα και τους κατοίκους της).
Φυσικά δεν παρέλειψε να δώσει και το πολιτικό του στίγμα, όταν μιλώντας για το περιβάλλον αναφέρθηκε σε “φιλόδοξα σχέδια σε συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα, για να επιταχυνθεί η χρήση της πράσινης ενέργειας”.
Ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε επίσης στα ελληνοτουρκικά. Και ορθώς αναφέρθηκε στα προβλήματα που η χώρα μας έχει με τους γείτονες, ορθώς αναφέρθηκε στο casus belli των Τούρκων (που το έχουν κάνει και νόμο του κράτους τους). “Από το 1995 η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια επίσημη, διαρκώς ανανεούμενη και ξεκάθαρα παράνομη και απαράδεκτη απειλή χρήσης βίας από την Τουρκία, γνωστή ως casus belli“, είπε.
Φυσικά έκανε – πάλι ορθώς – άνοιγμα στην Τουρκία, λέγοντας ότι θα καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να συνεχίσει την προσέγγιση με την Τουρκία για τη διερεύνηση οδών συνεργασίας. Δεν είναι κακό αυτό. Άλλωστε για να λυθούν προβλήματα όπως τα ελληνοτουρκικά πρέπει να φτάνεις μέχρι τα άκρα, να εξαντλείς κάθε πιθανότητα και κάθε δυνατή επιλογή (θέτοντας όμως και “κόκκινες γραμμές”).
Το ανεξήγητο σημείο που πρέπει να ξεκαθαρίσει
Κοντά σε όλα τα προηγούμενα όμως ο Μητσοτάκης είπε και κάτι ανεξήγητο – ή μάλλον κάτι που έχει πολλές ερμηνείες.
Μιλώντας για τα της ανατολικής Μεσογείου και των ελληνοτουρκικών είπε μεταξύ άλλων επί λέξη το εξής:
“Έχω ένα όραμα για την Ανατολική Μεσόγειο: Αντί να συνεχίσουμε τις διαμάχες του προηγούμενου αιώνα για τους υδρογονάνθρακες -ένα αγαθό που χάνει την αξία του- θα πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να συνεργαστούμε ενάντια στους νέους κοινούς εχθρούς.”
Στις ομιλίες το ζητούμενο είναι να τις παρακολουθείς στο σύνολό τους και να ξεχωρίζεις πράγματα. Εγώ ξεχώρισα αυτό το κομμάτι, που το θεωρώ (προς στιγμήν) ανεξήγητο: είναι το κομμάτι που μιλάει για “διαμάχες του προηγούμενου αιώνα” και για “ένα αγαθό που χάνει την αξία του”.
Δεν θα σχολιάσω αν η απαίτηση για καθορισμό ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας (με τον τρόπο που οι διεθνείς συνθήκες αναφέρουν) είναι διαμάχη του προηγούμενου αιώνα – γιατί ΔΕΝ είναι του προηγούμενου αιώνα, είναι και σημερινό θέμα που μάλιστα καίει…
Ούτε θα σχολιάσω αν πρόκειται για “αγαθό που χάνει την αξία του”. Επειδή όσο μεγάλη ή μικρή κι αν είναι η αξία του αγαθού αυτού, η Ελλάδα θα πρέπει να ασκήσει το δικαίωμά της στα πετρέλαια και στα αέρια που βρίσκονται σε θαλάσσιες ζώνες στις οποίες βάση του Διεθνούς Δικαίου μπορεί να ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα.
Για αρχή μόνο ας κρατήσουμε αυτό, το περί αγαθού που χάνει την αξία του, επειδή κάτι μου λέει ότι θα το ακούμε ολοένα και συχνότερα από διάφορους εντός της χώρας…
(ολόκληρη την ομιλία μπορείτε να την παρακολουθήσετε ΕΔΩ)