Όσοι δεν έζησαν τα μπασκετικά χρόνια της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, δύσκολα να καταλάβουν αυτό που λέμε. Γιατί η Γιουγκοσλαβία τα χρόνια εκείνα ήταν η ομάδα η οποία διεκδικούσε στα ίσα τα πάντα αφού ήταν πραγματική υπερδύναμη.
Τους πήγε στα αστέρια κάποτε, τότε με την εθνική της Γιουγκοσλαβίας ο Dusan Ivkovic – τους ξαναένωσε στην κηδεία του.
Ο Dusan Ivkovic ήταν ο αρχιτέκτονας εκείνων των επιτυχιών. Στις δυο φάσεις της Γιουγκοσλαβίας: τότε που ήταν όλοι μαζί (μέχρι το ’91-’92) και έπαιρναν ότι τρόπαιο υπήρχε στο διάβα τους. Αλλά και στη 2η φάση, με τη “μικρή” Γιουγκοσλαβία.
Και στην επιτυχία είχε μαζί του Κροάτες, Σλοβένους, Σέρβους, Μαυροβούνιους, Βόσνιους, Σκοπιανούς. Οι οποίοι μετά από πολλά χρόνια βρέθηκαν ξανά μαζί, όχι για να κάνουν τα μαγικά τους και να εξαφανίσουν την μπάλα από το παρκέ. Αλλά για να κουβαλήσουν το φέρετρο του παλιού τους ενορχηστρωτή.
Οι Danilovic, Obradovic, Paspalj, Divac, Zdovc, Radja (και πολλοί άλλοι που βρέθηκαν στην κηδεία του) είναι προφανές ότι την Τρίτη στο Βελιγράδι δεν έθαψαν έναν φίλο τους, έναν δάσκαλό τους, έναν συνάδελφό τους. Πενηντάρηδες και εξηντάρηδες οι περισσότεροι, έθαψαν ένα τεράστιο κεφάλαιο της Ιστορίας – κι όχι μόνον της αθλητικής Ιστορίας.
Και μας θύμισαν ότι η ισχύς έρχεται πάντα με την ένωση, όχι με τις διασπάσεις…
