(αν θέλετε μπορείτε να ακούσετε το περιεχόμενο της ανάρτησης, παρακάτω)
Τον Μπάιντεν δεν μπορεί ουδείς να τον χαρακτηρίζει ως “αριστερό” – ούτε το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ. Αμφότεροι είναι μια light εκδοχή ενός ξεκάθαρα συντηρητικού κατεστημένου, το οποίο έχει θεοποιήσει την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Όμως η τελευταία εξέλιξη στην Αμερική, δηλαδή η ψήφιση από τη Γερουσία ενός τεράστιου επενδυτικού προγράμματος, προϋπολογισμού 1,1 τρισεκατομμυρίου δολαρίων για επενδύσεις και υποδομές δείχνει το δρόμο στον υπόλοιπο κόσμο.
Σε απλά ελληνικά: το καπιταλιστικό σύστημα έχει κύκλους με τα “πάνω τους” και τα “κάτω τους”. Τώρα (και ενώ δεν είχε προλάβει να συνέλθει πλήρως από την κρίση του 2008-2010 επειδή το βρήκε ο κορωνοϊός) είναι στην κάτω πλευρά του κύκλου, βλέποντας ταυτόχρονα την κατανάλωση να πέφτει στα τάρταρα για 10-12 μήνες. Ελάχιστοι τομείς και προϊόντα διασώθηκαν από αυτό.
Για να συνέλθει λοιπόν το σύστημα, βρίσκει για πολλοστή φορά σίγουρο καταφύγιο στον δημόσιο τομέα, ο οποίος θα χρηματοδοτήσει την προσπάθεια ανάπτυξης για να ξαναφύγει ο κύκλος προς τα επάνω. Ο Μπάιντεν, το κόμμα του και 19 Ρεπουμπλικάνοι γερουσιαστές την πήραν χαμπάρι τη δουλειά και πέρασαν ένα τεράστιο επενδυτικό πρόγραμμα ύψους 939.000.000.000 ευρώ (αυτά είναι 939 δισεκατομμύρια ευρώ).
Έργα οδοποιίας, ανάπτυξη δικτύων, σιδηρόδρομος, λιμενικά έργα, αεροδρόμια, πράσινη ανάπτυξη κλπ είναι στο μενού. Μια κίνηση που θα δώσει χιλιάδες θέσεις εργασίας και εισόδημα.
Η Αμερική λοιπόν (ξανα)δείχνει το δρόμο! Όπως τη δεκαετία του 1930. Στηρίζεται στο δημόσιο ταμείο για να ανανήψουν όλοι (και… μεταξύ μας, δεν υπάρχει άλλος δρόμος!).
Στην Ελλάδα (τηρουμένων των αναλογιών φυσικά) τέτοιο πράγμα δεν πρόκειται να το δούμε ΠΟΤΕ. Ας μη γελιόμαστε.
Εμείς εδώ έχουμε μπλέξει με ιδεοληπτικούς. Με επικίνδυνους ιδεοληπτικούς. Που δεν θέλουν να βλέπουν ούτε ζωγραφιστό το δημόσιο και επιδιώκουν να ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, είτε νομίζουν πως όλα λύνονται αν κρατικοποιηθούν τα πάντα και αν το δημόσιο έχει τον απόλυτο έλεγχο σε οτιδήποτε.
Και φυσικά αμφότεροι βλέπουν τον δημόσιο τομέα ως λάφυρο και κάθε φορά, μετά από εκλογές, διορίζουν, ξηλώνουν, καταστρέφουν ό,τι καλό έχει κάνει ο προηγούμενος.
Αν δεν απαλλαγούμε από τα επικίνδυνα ιδεοληπτικά κομματόσκυλα και κόμματα κι αν δε γειώνουμε καθημερινά τους άμυαλους που άκριτα τους ακολουθούν ή αυτούς που δεν ακολουθούν κανέναν απολύτως επειδή μόνον αυτοί γνωρίζουν την “υπέρτατη αλήθεια” (που πρέπει να τη διαβάσουμε “πριν την κατεβάσουν”) τότε δεν υπάρχει μέλλον. Υπάρχει μόνο ένα βραχυπρόθεσμο παρόν. Και παρελθόν…
(* ας ξυπνήσουμε επιτέλους επειδή οι κύκλοι δεν αλλάζουν χωρίς αφύπνηση: την κρίση του 1929 ακολούθησε η δεκαετία του 1930 και η εποχή του new deal. Όμως σε πολλές χώρες ακολούθησαν οι λαοπλάνοι και η αιματηρή δεκαετία του 1940 – ας επιδιώξουμε να αποφύγουμε να ξαναδούμε το ίδιο έργο 90 χρόνια μετά!)