Οι Ολυμπιακοί δεν είναι μόνο φώτα, κάμερες και χορηγοί με πολλά λεφτά.
Είναι κυρίως ιστορίες της ζωής των αθλητών που τις περισσότερες φορές είναι ιστορίες δύσκολες και δυσάρεστες. Είναι και προπονήσεις, πολλές προπονήσεις. Και στερήσεις αυτού που οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε “κανονικό” – ο πρωταθλητισμός δεν πάει παρέα με τσιμπούσια, ξενύχτια και καταχρήσεις.
Τελευταίες ιστορίες ζωής αυτές που μάθαμε από τους ίδιους τους αθλητές. Του Ιακωβίδη για παράδειγμα.
Αν και ο Ιακωβίδης έκανε ένα λάθος – ζήτησε συγγνώμη για κάτι που δεν φταίει. Όταν έκανε τη δήλωση προφανώς δεν είχε ακόμη καταλάβει ότι στο Τόκιο δε σήκωσε μόνο 300τόσα κιλά αλλά σήκωσε και όλες τις παθογένειες 200 ετών.
Άλλοι θα ‘πρεπε να ζητήσουν συγνώμη, όχι ο Ιακωβίδης! Κάτι πολιτικάντηδες, κάτι παρασιτικοί “παράγοντες”, κάτι τέτοιοι.
Οι ετερόφωτοι είναι αυτοί που θα ‘πρεπε κάθε φορά να στήνονται μπροστά στα μικρόφωνα και να ζητάνε συγνώμη, προτού πάνε στα αποδυτήρια ή στα αεροδρόμια για να κλέψουν λίγο από το φως των αθλητών…
(και μια που μιλάμε για ιστορίες, να πούμε για αυτή της σπρίντερ από τη Λευκορωσία, που σίγουρα θα αποκτήσει κι άλλη διάσταση, πολιτικο-διπλωματική.
Η αθλήτρια των 200 μέτρων κατά πάσα πιθανότητα θα ζητήσει άσυλο, αφού άσκησε κριτική στην Ομοσπονδία της και οι Λευκορώσοι που είναι στο Τόκιο ήταν έτοιμοι να τη στείλουν “πακέτο” πίσω στο Μινσκ.
Κι αν δεν πάει στην Αυστρία ή στη Γερμανία από τα ανατολικά, μέσω ΗΠΑ, τότε ας μην απορήσουμε αν δούμε πάλι τον Λουκασένκο να “κατεβάζει” κανά αεροπλάνο για … λόγους ασφαλείας!).