Εδώ στην Περισκόπηση λατρεύουμε τους κάθε είδους τύπους που καβάλησαν ξαφνικά το καλάμι και που νομίζουν πως με περιττά λόγια, με ύφος εκατό καρδιναλίων και με δηλώσεις κατά πάντων (που είναι κενές νοήματος και ξεχειλίζουν από μαγκιά) θα καταφέρουν κάτι.
Τέτοιοι τύποι είναι η επιτομή της… συνεργατικότητας, το παράδειγμα “προς μίμηση” αν θέλουμε να πάμε κάτι 500 χρόνια πίσω. Γι’ αυτό τους λατρεύουμε!
Είναι γνωστό πως ο κόσμος πήγε μπροστά μέσα από διαφωνίες και με πολλή δουλειά (που κάποιες φορές δεν φαίνεται κιόλας – δυστυχώς αυτό είναι κακό, όμως έτσι είναι η ζωή!). Με μεγαλοστομίες δεν πήγε μπροστά τίποτε απολύτως (αφήστε δε που όταν τα μεγάλα λόγια εκστομίζονται στα καφενεία ή στο διαδίκτυο τότε γίνονται ακόμη… μεγαλύτερα).
Η αγωνία για να γίνουν πράγματα είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΤΑΝΟΗΤΗ.
Όμως η εποχή των επικοινωνιακών σώου έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Κι όπως λέει το ρητό “μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για λίγο, λίγους για πολύ αλλά όχι όλους για πάντα”. Ενώ θα πρέπει να έχουν υπόψη ότι το Σύμπαν δεν κινείται γύρω από αυτούς.
Γενικώς, από μικρούς Λουδοβίκους έχει χορτάσει αυτός ο τόπος (τοπικά και σε εθνικό επίπεδο).
Αν έχουν αυτά τα τρία κατά νου, σίγουρα θα κάνουν έργο. Κι αν το έργο αναγνωριστεί, έχει καλώς. Αν δεν αναγνωριστεί δεν πειράζει, τουλάχιστον θα μείνει προσωπική ικανοποίηση ότι κάτι έκαναν.
Χαμηλά τη μπάλα λοιπόν στο εξής, με το μυαλό σε συνεργασίες (ακόμη κι αν είναι δύσκολες από κάθε άποψη). Χωρίς πολλές ανούσιες και ανόητες “δηλώσεις καφενείου”! Γιατί στο τέλος η τύχη τα φέρνει και αυτούς που σήμερα καταδικάζουμε άκριτα χωρίς μάλιστα να έχουμε επαφές μαζί τους για να λύσουμε θεματάκια, αύριο θα τους βρούμε μπροστά μας ως συνεργάτες για να παραχθεί έργο*.
* μια πρόσφατη ιστορία αυτό (ξανα)δείχνει.