Αν το δούμε με βάση την ονομασία (και τη θεωρητική ημερομηνία διεξαγωγής) των διοργανώσεων, η Ιταλία ζει αυτό το διάστημα ότι ζήσαμε εμείς το 2004 και το 2005.
EURO στη μπάλα (υποτίθεται το EURO του 2020) και Eurovision (αυτό έγινε κανονικά, το 2021).
Κάτι τέτοια πράγματα είναι που ανά τακτά διαστήματα χρειάζονται οι χώρες: μια βαθιά “ανάσα” από τα καθημερινά. Όχι ότι με ένα EURO ή με μια Eurovision τα προβλήματα εξαφανίζονται με μαγικό τρόπο, αυτά θα εξακολουθούν να υπάρχουν.
Στο δια ταύτα:
- οι Ιταλοί το ήθελαν πιο πολύ το κύπελλο, ήταν και λίγο τυχεροί επειδή έπεσαν πάνω στις 2 αλλαγές των Άγγλων (που μπήκαν ως σπεσιαλίστες αλλά δεν έστειλαν τη μπάλα στο πλεκτό και οι δυο), είχε και λίγη έμπνευση ο τερματοφύλακάς τους και έτσι τα κατάφεραν.
- οι Άγγλοι αντίθετα δεν κατάφεραν να κερδίσουν (όπως είπε και κάποιος φίλος, η έδρα “βαραίνει” τα πόδια και δεν είναι πάντα αβαντάζ) κι έτσι αντί για το “It’s coming home” τελικά είδαν και αυτοί μαζί με όλους μας ότι η κούπα “is going to Rome”…
(φυσικά – για να εξηγούμεθα – καμιά σχέση η θεά Παπαρίζου με τον τύπο που πήρε το βραβείο φέτος)