Το ότι η πανδημία είναι μια τεράστια ευκαιρία για τις Κυβερνήσεις να “περάσουν” (είτε στα μουλωχτά, είτε στα ίσια) κάποια πράγματα που σε καμιά άλλη περίπτωση δεν θα γίνονταν, είναι ένα δεδομένο.
Το βλέπουμε να συμβαίνει παντού, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό.
Λίγο οι συνεδριάσεις στα Κοινοβούλια, λίγο οι απαγορεύσεις συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας, λίγο οι κατ’ επίφαση “διαβουλεύσεις” και “συζητήσεις”, όλα συντείνουν στο να περνάνε νόμοι που κάθε άλλο παρά υπέρ της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών είναι…!
Στη χώρα μας μεταξύ των θεμάτων που συζητήθηκαν ή συζητούνται είναι και το λεγόμενο “εργασιακό νομοσχέδιο”. Το οποίο εκτός όλων των άλλων δεινών για τους εργαζόμενους φέρνει και καθήλωση του κατώτερου μισθού.
Στον… πεφωτισμένο σχεδιασμό των κάθε συνομοταξίας αρίστων που συχνάζουν εδώ και χρόνια στα καλύτερα νεοφιλελεύθερα μαγαζιά, έχουμε κοντά σε όλα τ’ άλλα την κατάργηση βασικών εργασιακών δικαιωμάτων (οι υπερβολές έπρεπε να καταργηθούν ούτως ή άλλως, όμως τώρα βρέθηκε η ευκαιρία και κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά), έχουμε το τέλος των υπερωριών (θα δίνονται άδειες και ρεπό αντί χρήματος) αλλά και τις ανατροπές στους οικογενειακούς προγραμματισμούς.
Όσο για την περιβόητη “αύξηση” που ήταν αποτέλεσμα της μείωσης των εισφορών υπέρ της ανεργίας, πρέπει να δούμε τι ακριβώς έγινε στην πραγματικότητα: η μείωση ήταν στο 3%. Από αυτό όμως το 3% στην τσέπη των εργαζομένων έφτασε μόλις το 1,2% (κι ούτε τόσο…) ενώ το υπόλοιπο πιστώθηκε στους κάθε είδους εργοδότες!
Με τέτοια και μ’ άλλα που συμπεριλαμβάνονται στο “εργασιακό νομοσχέδιο” ο κατώτερος μισθός δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να φτάσει στα “συμφωνημένα” από το 2010-2011 που ήταν τα 751 ευρώ. Που πάλι δεν φτάνουν!
Με τέτοια ακροβατικά και νταλαβέρια τα μόνα πράγματα που σε πρώτη φάση επιτυγχάνονται είναι τρία:
1) η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων αμείβεται με μισθούς που κρατάνε σε πολύ χαμηλά επίπεδα την αγοραστική τους δύναμη (με αποτέλεσμα να κινούμαστε σε έναν φαύλο κύκλο που ευνοεί ελάχιστους)
2) οι νεοεισερχόμενοι στον εργασιακό στίβο αναγκάζονται να σηκωθούν και να φύγουν στο εξωτερικό, σε χώρες που οι μισθοί δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για να στήσει κάποιος την οικογένειά του και να περνάει ευπρεπώς το μήνα.
3) οι ήδη έχοντες εργασία βλέπουν τα εισοδήματά τους να μειώνονται και να γίνεται φτερό στον άνεμο ο όποιος προγραμματισμός (οικονομικός, διαχείρισης χρόνου, οικογενειακός) έχουν κάνει.
Κι αυτά είναι σταγόνα στον ωκεανό, γιατί υπάρχουν και άλλα – πάρα πολλά.
Μετά κλαιγόμαστε, μιλάμε για brain drain ή για νέα μεταναστευτικά ρεύματα και άδειασμα της χώρας από τους νέους (τα ρεύματα αυτά ανακόπηκαν λόγω του κορωνοϊού αλλά θα επιστρέψουν και μάλιστα δριμύτερα). Ενώ – αν ήμασταν έστω και λίγο ειλικρινείς με τους εαυτούς μας – θα έπρεπε να μιλάμε ανοιχτά για κινήσεις και αποφάσεις που αρχίζουν και λαμβάνουν διαστάσεις που θα αποδειχθούν δυσάρεστες ακόμη και για την εθνική μας υπόσταση…