Ως “καθόλου απρόβλεπτη” αλλά σίγουρα ως “αεροπειρατεία” θα πρέπει να χαρακτηριστεί η κίνηση της Λευκορωσίας να οδηγήσει σε δικό της αεροδρόμιο ένα πολιτικό αεροσκάφος που εκτελούσε πτήση από την Αθήνα στο Βίλινους της Λιθουανίας.
Ο σκοπός ήταν συγκεκριμένος και όσο κι αν φαίνεται περίεργο, αγγίζει τα όρια γεωπολιτικών συμφερόντων.
Ο λόγος για την αλλαγή της πορεία του αεροπλάνου ήταν ένας. Να συλληφθεί ένας πρώην αρχισυντάκτης αντιπολιτευόμενου μέσου ενημέρωσης της Λευκορωσίας (που κατά καιρούς έχει πρωταγωνιστήσει στην οργάνωση διαδηλώσεων κατά του Προέδρου Λουκασένκο). Και για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκε ένα μαχητικό MIG, το οποίο υποχρέωσε (λόγω… προβλήματος ασφαλείας) το αεροσκάφος να αλλάξει πορεία και να προσγειωθεί στο Μίνσκ, την πρωτεύουσα της Λευκορωσίας.
Ο Λουκασένκο – εναντίον της εξουσίας του οποίου ο συλληφθείς κατηγορείται ότι διοργάνωνε διαδηλώσεις – είναι πρόεδρος μιας χώρας που έχει μεγάλη σημασία για τη διεθνή σταθερότητα: της Λευκορωσίας. Βρίσκεται στην εξουσία από τον Ιούλιο του 1994, μετά από μια σειρά από εκλογές που έχουν αμφισβητηθεί για την εγκυρότητά τους και αφού στο μεταξύ έχουν υπάρξει και 2-3 παρατάσεις της θητείας του με δημοψηφίσματα (που επίσης αμφισβητούνται για το πόσο “καθαρά” ήταν).
Είναι κολλητός του Πούτιν, δεν κουνάει ούτε βλέφαρο χωρίς την έγκριση της Ρωσίας ενώ κυβερνά με σιδηρά πυγμή μια χώρα στην οποία γίνονται συνεχώς διαδηλώσεις που καταστέλλονται από τις δυνάμεις ασφαλείας.
Για τη Λευκορωσία και το πόσο σημαντική είναι θα πρέπει να έχουμε υπόψη δυο πράγματα:
1. είναι κόμβος απ’ τον οποίο διέρχονται αγωγοί που μεταφέρουν στη δυτική Ευρώπη ρώσικο φυσικό αέριο.
2. βρίσκεται σε σημείο – κλειδί, τόσο για τη Δύση και το ΝΑΤΟ όσο και για τη Ρωσία.
Άρα είναι “μήλον της έριδος”.
Τι πληρώνει η Ευρώπη;
Η απάντηση για όσα συμβαίνουν τόσα χρόνια στην ανατολική Ευρώπη (ενώ ζορίζουν ταυτόχρονα και την περιοχή των Βαλκανίων) βρίσκεται στην περίοδο 1990-1992. Βρίσκεται στη λήξη του Ψυχρού Πολέμου και στην αναδίπλωση προς τα ανατολικά της Σοβιετικής Ένωσης (και της Ρωσίας που τη διαδέχθηκε).
Οι Σοβιετικοί δε φρόντισαν να κάνουν “καλές” για αυτούς συμφωνίες, ώστε το ΝΑΤΟ και η ΕΕ να κρατηθούν μακριά από τις χώρες του παλιού “ανατολικού μπλόκ” και έτσι έχασαν πάρα πολλές από τις χώρες – “μαξιλαράκια” που κάποτε παρεμβάλλονταν μεταξύ της ΕΣΣΔ και των τότε χωρών μελών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Έτσι τώρα βλέπουμε χώρες όπως την Πολωνία και τη Λιθουανία (στα βόρεια) ή την Τσεχία και την Ουγγαρία (στην κεντρική Ευρώπη) ή το Μαυροβούνιο και τη Ρουμανία (στα Βαλκάνια) να είναι μέλη των δυο αυτών πολυεθνικών Οργανισμών, είτε ταυτόχρονα είτε σε κάποιον από τους δυο. Ήταν μια ήττα απ’ την οποία η Ρωσία προσπαθεί πλέον να απεγκλωβιστεί ενώ την ίδια στιγμή η Δύση προσπαθεί να τη διατηρήσει και να τη διευρύνει.