Ως καθόλου τυχαία δεν θα πρέπει να χαρακτηριστεί η παρέμβαση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου στο θέμα της δολοφονίας της νεαρής μητέρας στα Γλυκά Νερά Αττικής.
Αν δει κανείς διάφορες ανακοινώσεις, παραγγελίες ή δημόσιες παρεμβάσεις εισαγγελέων που κατά καιρούς βγαίνουν στη δημοσιότητα, θα καταλάβει ότι οι εισαγγελείς της χώρας – σε σχέση με αυτούς που νομοθετούν – “πιάνουν” με μεγαλύτερη ταχύτητα και πιο ξεκάθαρα τα μηνύματα που εκπέμπονται από την Κοινωνία.
Ο εισαγγελέας καλεί τους συναδέλφους του και τους λέει ότι σε συνεργασία με τις άλλες Αρχές να εξαντλήσουν “κάθε δικονομική δυνατότητα για την εξιχνίαση του εγκλήματος, τον εντοπισμό και κολασμό των υπαιτίων.”
Η δολοφονία της νεαρής μητέρας έχει γίνει η αφορμή για να ξεκινήσουν πάλι στην κοινωνία συζητήσεις με τρία ερωτήματα:
1) πόσο “ισόβια” είναι τα “ισόβια” όταν πρόκειται για δολοφόνους που καταδικάζονται; Κι αυτό επειδή οι πιο πολλοί δολοφόνοι μέσα σε 10-15 χρόνια βγαίνουν από τις φυλακές και συνεχίζουν τη ζωή τους ενώ τα θύματά τους την έχουν χάσει και οι οικογένειες τους έχουν καταστραφεί.
2) μήπως ήρθε επιτέλους η ώρα να ξεκαθαρίσουν οι νόμοι που σχετίζονται με το δικαίωμα της αυτοάμυνας – αυτοπροστασίας των πολιτών από εισβολείς στο ίδιο τους το σπίτι; Ένας εισβολέας έχει ξεκάθαρους και συγκεκριμένους σκοπούς και δεν κάνει “κοινωνική” επίσκεψη αλλά εισβάλει με σκοπό να κάνει κακό στον πολίτη, τους οικείους του ή την περιουσία του.
3) μήπως πρέπει να επανέλθει η θανατική ποινή για πολύ συγκεκριμένα ειδεχθή εγκλήματα; Η λεγόμενη “βαριά εγκληματικότητα” να έχει αυξηθεί κατακόρυφα ενώ την ίδια στιγμή οι κάθε είδους δράστες εγκλημάτων, εκμεταλλευόμενοι παραθυράκια ή αβλεψίες νόμων αμφίβολης αποτελεσματικότητας, βγαίνουν “αναβαπτισμένοι” στην κοινωνία και πολλές φορές συνεχίζουν τη δράση τους κάνοντας χειρότερα.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι όλα μαζί ή κάποιο απ’ τα παραπάνω έχουν αρχίσει να είναι αντικείμενο συζητήσεων.
Κι αν το θέμα της επαναφοράς της θανατικής ποινής φαίνεται κάπως “τραβηγμένο” (επειδή δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις σε όλο τον πλανήτη που καταδικασθέντες σε θάνατο δικαιώθηκαν / αθωώθηκαν δεκαετίες μετά την εκτέλεσή τους όταν έγινε αναψηλάφηση της υπόθεσή τους ή ήρθαν στο φως νέα στοιχεία…), τα υπόλοιπα δυο ερωτήματα αποτελούν βασικό κομμάτι των συζητήσεων που συνήθως όλες καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: οι νόμοι που σχετίζονται με τα ισόβια και με την αυτοάμυνα – αυτοπροστασία έναντι εισβολέων μέσα στο σπίτι θα πρέπει να τύχουν ριζικής αναθεώρησης.
Αποδεδειγμένα με το ισχύον σύστημα ο σωφρονισμός αποτυγχάνει παταγωδώς και οι εγκληματίες κάνουν το… “μεταπτυχιακό” τους στο έγκλημα όταν βρίσκονται μέσα στις φυλακές. Αποδεδειγμένα οι εισβολές κακοποιών σε σπίτια να έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Οπότε ίσως ο μόνος τρόπος για να προστατευτούν επαρκώς και αποτελεσματικά η νομιμότητα, η Κοινωνία και οι πολίτες (χωρίς να γίνουμε Αμερική, όπου ο καθένας θα ‘χει ένα όπλο, θα το σηκώνει κι όποιον πάρει ο Χάρος…) είναι να ξεκινήσει επιτέλους και σε θεσμικό / νομοθετικό επίπεδο η συζήτηση για την ισχύουσα νομοθεσία που σχετίζεται με τα ισόβια και τη νόμιμη άμυνα μέσα στο σπίτι.