Στην Ελλάδα, επειδή ο καιρός “ανοίγει”, επειδή είμαστε μπουχτισμένοι και κουρασμένοι από την κλεισούρα που έχουν φέρει τα lockdown (που εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά, ελέω και των μεταλλάξεων) και επειδή είμαστε λαβωμένοι οικονομικά από το σφράγισμα δραστηριοτήτων, ζητάμε και όπως φαίνεται οδηγούμαστε σε “χαλάρωση” των μέτρων.
Μια χαλάρωση που όλοι τη βλέπουμε ως τη λύση όλων των προβλημάτων που έχει φέρει η πανδημία. Είναι όμως μια “χαλάρωση μέτρων” η πραγματική λύση στο πρόβλημα με τον κορωνοϊό;
Την ίδια ώρα, στη Γαλλία ο Μακρόν ανακοίνωσε τη διεύρυνση σε εθνικό επίπεδο των περιοριστικών μέτρων που ίσχυαν τοπικά ενώ στην Ιταλία γίνεται υποχρεωτικός ο εμβολιασμός όλων όσων είναι στο δημόσιο και ιδιωτικό “κύκλωμα” της Υγείας (γιατρών, νοσοκόμων, διοικητικού προσωπικού, φαρμακοποιών κλπ).
Μήπως τελικά είμαστε σε πραγματικά κομβικό σημείο για την πορεία της πανδημίας;
Δεν θα ασχοληθούμε με τα μέτρα που θα ισχύσουν στη Γαλλία ή στην Ιταλία. Άλλωστε να δικά μας είναι αρκετά μπερδεμένα για να μπερδευτούμε και με τα ξένα…!!! Ούτε θα μπούμε στη διαδικασία να ψαχνόμαστε για το εάν λειτουργούμε με “διαφορά φάσης” σε σχέση με τους Γάλλους ή τους Ιταλούς.
Απλά ήρθε η ώρα να καθίσουμε επιτέλους και να δούμε σοβαρά αν για την κατάσταση μας φταίνε αποκλειστικά και μόνο τα (πολλές φορές αποτυχημένα) περιοριστικά μέτρα ή αν φταίει και η γενικότερη στάση μας, ως οργανωμένη κοινωνία αλλά και ως άτομα.
Με βαφτίσια δωματίων νοσοκομείων σε ΜΕΘ δουλειά ΔΕΝ γίνεται! Ούτε με σπασμωδικές κινήσεις. Αν δεν ακούσουμε τους νοσοκομειακούς, που τραβάνε όλο το λούκι δώδεκα μήνες τώρα, πάλι ΔΕΝ γίνεται δουλειά. Όπως επίσης ΔΕΝ γίνεται δουλειά και ΔΕΝ θα απαλλαγούμε από τον κορωνοϊό αν νομίζουμε ότι το θέμα είναι πολιτικής φύσης και πλακωνόμαστε μεταξύ μας μέσα στη Βουλή λέγοντας διάφορες εξυπνάδες (άσε δε που ΔΕΝ λύνονται όλα με πολιτικές αποφάσεις ή με μέτρα αστυνομικής φύσης!).
Ένας χρόνος πανδημίας δείχνει ότι κάποια πράγματα πήγαν στραβά
Ο ένας χρόνος πανδημίας (και μέτρων) που πέρασε μας δείχνει ότι το πρόβλημα θα μας ταλαιπωρεί όσο δεν έχει γίνει απολύτως κατανοητό. Είναι λογικό ο κόσμος, βλέποντας τα κρούσματα να αυξάνονται και η ζωή του να μην επιστρέφει στα προ κορωνοϊού, να λέει “σιγά μην κρατήσω τα μέτρα, αφού και μέτρα έχω στο κεφάλι μου και κρούσματα υπάρχουν”.
Μήπως όμως τελικά δε φταίνε μόνο τα κάθε είδους μέτρα αλλά και το γεγονός ότι αυτά δεν συνοδεύτηκαν από σωστή ενημέρωση, από μια σοβαρή και υπεύθυνη καμπάνια; Η αλλαγή της νοοτροπίας μας είναι το βασικότερο όπλο στην καταπολέμηση της πανδημίας. Δηλαδή ρε γαμώτο, είναι ανάγκη “να πάθουμε για να μάθουμε”;;;
Έχω δει φίλους μου εδώ στην περιοχή μας κι άλλους που ζουν πιο μακριά να έχουν αλλάξει ριζικά τη στάση τους για την πανδημία, όταν νόσησαν οι ίδιοι και ζορίζονταν ακόμη και να ανασάνουν ή όταν νοσηλεύτηκε κάποιος συγγενής ή φίλος τους που τους αφηγήθηκε την περιπέτειά του.
Επίσης, έχω συναντήσει άλλους, που επειδή ήταν απ’ τους τυχερούς και το πέρασαν το θέμα “ελαφρά” να συμπεριφέρονται πλέον ως ανέμελες κορασίδες και στη λογική του “έλα μωρέ, όλα καλά…”
Αλλαγή νοοτροπίας χρειάζεται, μέχρι να αντιληφθούμε με τι διάολο έχουμε μπλέξει. Αλλαγή νοοτροπίας που σε συνδυασμό με πραγματικά στοχευμένα μέτρα και με εμβολιασμούς θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα, που δεν είναι άλλο απ’ την πραγματική επιστροφή στην καθημερινότητά μας.
Γιατί η καθημερινότητα μας δεν είναι ούτε το κλείσιμο στο σπίτι ούτε η έξοδος με sms. Αλλιώς θα τυραννιόμαστε με αέναους κύκλους lockdown και με πενταψήφια στα κινητά μας…