Σε νέα κρίση έχει μπει η Τουρκία και όσο κι αν ο Ερντογάν και η παρέα του το προσπαθούν να το κρύψουν, δεν γίνεται.
Η καθαίρεση του κεντρικού τραπεζίτη της Τουρκίας (συνεπακόλουθο της αύξησης του βασικού επιτοκίου στο 19% – και τα δυο καραμπινάτες ενδείξεις κρίσης), οι νέοι διωγμοί κομμάτων (όπως το κουρδικό), η αποχώρηση της Τουρκίας από τη Διεθνή Σύμβαση για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών, είναι μόνο μερικά από τα σημάδια πως η Τουρκία ολισθαίνει ραγδαία σε άκρως επικίνδυνες καταστάσεις.
Φυσικά σε όλα τα παραπάνω θα πρέπει να προσθέσουμε και πολλά άλλα (όπως το να μην περιμένουμε “κυρώσεις” απ’ τους υπνωτισμένους τους Ευρωπαίους την ερχόμενη εβδομάδα). Να καταγραφεί επίσης και μια ελαφρά μείωση της τουρκικής παραβατικότητας και των προκλητικών δηλώσεων υψηλόβαθμων Τούρκων αξιωματούχων (λόγω της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ έχουν ελαφρώς καταλαγιάσει όλα τις τελευταίες ημέρες, για να υπάρχει άλλοθι για να πάρουν και κάποια δις παραπάνω για το “προσφυγικό”, με τη βοήθεια των Γερμανών που πάντοτε κάνουν τα κουμάντα).
Είναι λοιπόν απορίας άξιον τι ακριβώς συμφωνήθηκε (με τη γερμανική “διαμεσολάβηση”) το καλοκαίρι του 2020 στο Βερολίνο (δείτε ΕΔΩ) και για ποιον ακριβώς λόγο πάμε σε αναβάθμιση των συνομιλιών κΙ ο Έλληνας ΥΠΕΞ Νίκος Δένδιας έκανε κατ’ αρχήν δεκτή την πρόσκληση του Τούρκου ομολόγου του να επισκεφθεί την Άγκυρα στις 14 Απριλίου;;;
(κι όπως είπε ο πάντα λαλίστατος Τσαβούσογλου, τον Απρίλη θα συζητήσουν και πιθανή συνάντηση μεταξύ Μητσοτάκη και Ερντογάν).