Δυο – τρεις κουβέντες μόνο: με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο η χώρα μας πιέζεται να κάνει πολλά βήματα πίσω και να πάει (και επίσημα πλέον) στο ίδιο τραπέζι με την Τουρκία.
Απώτερος σκοπός είναι εκεί να γίνουν οι… “απαραίτητες διευθετήσεις” και να λυθούν τα θέματα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας (προσέξτε, “τα θέματα” έτσι αόριστα και επικίνδυνα – χωρίς να διασαφηνίζεται με απόλυτο τρόπο εκ των προτέρων ότι “τα θέματα” είναι μόνο δυο, οριοθετήσεις ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας).
Όλα τα υπόλοιπα περί άλλων διαφορών είναι στη φαντασία των Τούρκων και στη φαντασία αυτών που τους πουλάνε εκδουλεύσεις (εκτός από όπλα και τεχνογνωσία για τη στρατιωτική τους βιομηχανία).
Πλέον τα πράγματα έχουν ξεκαθαρίσει επαρκώς και ξαναλέμε πως αν δεν τα βλέπει κάποιος (ακόμη και τώρα) πρέπει να είναι κλινική περίπτωση: οι Τούρκοι δεν έχουν σκοπό να λύσουν κάποιο από τα δυο θέματα που έχουμε ανοιχτά μεταξύ μας. Θέλουν απλά να δημιουργήσουν και νέα θέματα.
Τα σύνορά μας με την Τουρκία, απ’ το “τριεθνές” στον Έβρο μέχρι το Καστελόριζο, έχουν καθοριστεί με σειρά διμερών ή διεθνών Πρωτοκόλλων ή με συμφωνίες που αναγνωρίζουν διαδοχή (Δωδεκάνησα).
Ως χώρα, βλέποντας το σκηνικό που έχει στηθεί και εξακολουθεί να στήνεται θα πρέπει να κόψουμε τους ρομαντισμούς και τις βλακείες περί “συμμαχιών”, “εταίρων” κλπ και να δούμε επιτέλους καθαρά: (υπό το πρίσμα και των νεώτερων του 1948 εξελίξεων, όπως της UNCLOS του 1982) η μόνη λύση είναι η πρόσκληση για άμεση προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ή του Αμβούργου, μια προσφυγή που όσο καθυστερεί τόσο μεγαλύτερα προβλήματα θα δημιουργούνται…