Την ώρα που ο Ερντογάν το παίζει “καλό παιδί” και “ριγμένος” από την Ελλάδα και (λόγω και της έλλειψης της προστασίας απ’ τον Τράμπ) προσπαθεί να ξαναφτιάξει τις σχέσεις του με τις χώρες της ΕΕ που τα έχει σπάσει, στις 25 Ιανουαρίου ξεκινά στην Κωνσταντινούπολη ένας ακόμη γύρος ελληνοτουρκικών συνομιλιών.
Αυτό ανακοινώθηκε από το ελληνικό ΥΠΕΞ, λίγες ώρες πιο αργά μετά απ’ την ανακοίνωση ότι η Ελλάδα δεν είχε κάποια πρόσκληση για διάλογο και αφού ο Τσαβούσογλου (γνωστός για τη μεγάλη του γλώσσα) είπε πως υπήρξαν πιέσεις από ΗΠΑ και Γερμανία.
Σε όλους εμάς στο ευρύ κοινό είναι άγνωστες όλες οι πτυχές των παρασκηνίων (στα οποία συμμετέχει μέχρι και η …Αλβανία – με την οποία θα πάμε στα δικαστήρια για να κλείσουμε τα θέματα ΑΟΖ).
Αυτό που δημιουργεί εύλογα ερωτήματα είναι κάτι που εδώ και δεκαετίες οι Τούρκοι υπηρετούν πιστά: δεν πάνε συνομιλίες με κανέναν αν δεν έχει γίνει δεκτή στο μεγαλύτερο τμήμα της (τουλάχιστον) η δική τους ατζέντα!
Οπότε το ερώτημα όλων – που πρέπει να απαντηθεί άμεσα – είναι: τι ακριβώς συμφωνήσαμε να συζητήσουμε με την Τουρκία;;
Οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ με βάση αυτά που το Διεθνές Δίκαιο ορίζει ή αυτά συν κάποια ακόμη θέματα με βάση όσα θέλουν “φίλοι” και “σύμμαχοι” και “εταίροι” (για να κλείνουν θέματα και να μην έχουν στα πόδια τους τα ελληνοτουρκικά);;
Στην πρώτη περίπτωση κερδίζουμε – στην ουσία το μόνο που κερδίζουμε είναι η επιβολή των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο.
Στη δεύτερη χάνουμε και μάλιστα πολλά, δημιουργούμε τετελεσμένα και μπλέκουμε σε περιπέτειες που θα διαρκέσουν δεκαετίες.
Το να ξεκινήσουν συνομιλίες – που διακόπηκαν το 2016 – δεν είναι κακό, το αντίθετο. Για ποιες διαφορές όμως θα συνομιλήσουμε; Για αυτά που λέμε εμείς ότι είναι οι διαφορές μας ή για αυτά που λένε οι Τούρκοι;
Άρα πρέπει να απαντηθεί το συγκεκριμένο ερώτημα, τουλάχιστον μέχρι τις 24 Ιανουαρίου…