Την ώρα που ο κόσμος πεθαίνει κατά δεκάδες και οι εντατικές (ειδικά στη βόρεια Ελλάδα) είναι γεμάτες, πάλι μπαίνουμε στο τρυπάκι να συζητάμε για το τι από όλα αυτά που έκλεισαν λόγω κορωνοϊού πρέπει να ανοίξει.
Απαντήσεις σε όλα αυτά που πρέπει να γίνουν δίνονται σχεδόν καθημερινά από τους ανθρώπους της επιστήμης, – ενδεικτικά από τους γιατρούς, τους οικονομολόγους, τους κοινωνιολόγους.
Όλοι επιμένουν σε ένα (στο προφανές): επειδή ξεκινά το εμβόλιο – στην Ελλάδα κάποια στιγμή μετά την έλευση του νέου έτους – δε σημαίνει ότι θα πρέπει να χαλαρώσουμε και να κάνουμε σα να μην συμβαίνει τίποτε. Οι μικρές ανάσες που πήραν οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία δεν οφείλονται σε κάποιο θαύμα. Στην καραντίνα οφείλονται (που είναι και πιο χαλαρή σε σχέση με αυτή της προηγούμενης άνοιξης), που ένα μήνα τώρα μας έχει βάλει όλους τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι.
Οι γιατροί λένε “τηρήστε τα μέτρα” για να περάσει η μπόρα. Οι οικονομολόγοι λένε “δώστε λεφτά και προγραμματίστε σωστά” για να πάρει ανάσα ο κόσμος και η Οικονομία. Οι κοινωνιολόγοι λένε “υπομονή και όχι ακρότητες για να μπορέσουμε να φτάσουμε στο τέλος της διαδρομής όσο πιο ομαλά γίνεται”.
Αυτή είναι η κατάσταση, που τη διαμορφώνει καθημερινά η πανδημία. Δύσκολα στην Υγεία, πολύ στριμωχτά στην Οικονομία, ζόρικα στην Κοινωνία.
Το να κάθεται η Κυβέρνηση να συζητά τι θα ανοίξει και τι όχι με εκπροσώπους φορέων που ουδεμία λογική σχέση έχουν με την αντιμετώπιση της πανδημίας (και που πολλές φορές δεν ήταν και χείρα βοηθείας στη λύση του προβλήματος), είναι το λιγότερο παράλογο.
Το να βαφτίζει η Κυβέρνηση ως συν-διαχειριστές στη διαδικασία της λήψης αποφάσεων φορείς και ανθρώπους που δεν έχουν αρμοδιότητα ή επιστημονική κατάρτιση, είναι πραγματικά τρελό.
(Μιλάμε για φάση του τύπου να θέλει ο ηλεκτρολόγος του αυτοκινήτου μου να του υποδείξω εγώ τι να κάνει επειδή κόλλησε το μοτέρ του παραθύρου και δεν κατεβαίνει! Εγώ, που η μόνη καθημερινή επαφή που έχω με τα ηλεκτρολογικά του αυτοκινήτου μου είναι να γυρνάω το κλειδί ώστε να πάει το ρεύμα εκεί που πρέπει και να πάρει μπροστά το αμάξι…)
Είμαστε σε πραγματικά κομβικό σημείο
Σε μια στιγμή που ακόμη και η ίδια η Κυβέρνηση, δια του Πρωθυπουργού, παραδέχεται λάθη και παραλείψεις στην αντιμετώπιση του δεύτερου κύματος της πανδημίας, το λιγότερο που οφείλει να κάνει τώρα είναι να ακούει αποκλειστικά και μόνο τους ειδικούς.
Οφείλει να αφήσει κατά μέρος τις επικοινωνιακής φύσης ενέργειες – δεν είμαστε σε τηλεοπτικό ριάλιτι. Οφείλει να αφήσει κατά μέρος τα βυζαντινά παρασκήνια και τα ανατολίτικα παζάρια – δεν είμαστε σε μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στο Μεσαίωνα ούτε ψωνίζουμε στο ΑλΧαλίλι.
Η πανδημία απειλεί ζωές και πρέπει να αντιμετωπιστεί με τον δέοντα τρόπο. Και οι πολιτικοί μας (στο σύνολό τους, συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, της κεντρικής ή της περιφερειακής και τοπικής πολιτικής σκηνής) θα πρέπει να γίνουν επιτέλους σοβαροί και υπεύθυνοι, παραγωγικοί και δημιουργικοί. Αρκετά πια με τα πολιτικάντικα τερτίπια.
Η Κυβέρνηση, ως έχουσα την ευθύνη για τη λήψη των τελικών αποφάσεων, οφείλει να εξετάζει όλους τους πιθανούς και προτεινόμενους τρόπους αντιμετώπισης της πανδημίας, αποκλειστικά και μόνο με αυτούς που ξέρουν την κατάσταση εκ των έσω και ταυτόχρονα έχουν την απαραίτητη κατάρτιση και γνώση. Με τους επιστήμονες, με τους γιατρούς, τους οικονομολόγους, τους νομικούς, τους κοινωνιολόγους…