Εν αρχή είναι η ισότητα, η νηφαλιότητα και η σοβαρότητα. Που θα μας βοηθήσουν να δούμε την πραγματική εικόνα της κατάστασης με τον κορωνοϊό. Τα υπόλοιπα έπονται.
Γιατί σε καταστάσεις όπως αυτή που έχει δημιουργήσει ο κορωνοϊός είναι πολύ εύκολο τα πράγματα να ξεφύγουν, από κάθε άποψη.
Ισότητα:
ο κορωνοϊός δεν κοιτά ούτε εθνικότητες, ούτε ηλικίες, ούτε επαγγέλματα, ούτε βιβλιάρια καταθέσεων, ούτε ζητάει ταυτότητες και διαβατήρια. Αν είναι να χτυπήσει, θα χτυπήσει είτε εμένα που έγραψα την ανάρτηση αυτή, είτε εσένα που διαβάζεις τώρα, είτε κάποιον που είναι μέσα σε δομή προσφύγων ή σε κάποιο ίδρυμα ή γηροκομείο, είτε έναν άλλο που είναι αραχτός σε ένα γραφείο πολυεθνικής και βλέπει τους υπόλοιπους από ψηλά. Χτυπημένοι από τον κορωνοϊό δήλωσαν γνωστοί (επιχειρηματίες, ηθοποιοί, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, γιατροί) αλλά και άγνωστοι στο ευρύ κοινό που στη συνέχεια βγήκαν και μίλησαν για την εμπειρία τους.
Άλλο κλασσικό παράδειγμα αυτής της ιδιότυπης “ισότητας” ένα γεγονός στην Αττική, όπου ο κορωνοϊός “χτύπησε” μια γυναίκα που δεν πίστευε στην ύπαρξη του. Δεν τη ρώτησε “κυρία μου πιστεύετε στην ύπαρξη μου;;”
Ούτε θα ρωτήσει κάποιον άλλο αυτό που ρωτούσαν κάποτε στα χωριά: “ποιανού είσαι εσύ;;”. Απλά χτυπάει.
Νηφαλιότητα:
Όσο ο καιρός περνάει, τόσο θα μαθαίνουμε και θα ακούμε για νέα κρούσματα. Που θα είναι είτε κοντά μας, είτε μακριά μας. Που θα είναι στο χωριό ή τη γειτονιά μας ή στην άλλη άκρη της Ημαθίας.
Και φυσικά αν κάποιος τύχει και βρεθεί θετικός, αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να είναι δακτυλοδεικτούμενος ή να τον ρίξουμε στον Καιάδα. Αυτά γίνονταν πριν από χρόνια ή γίνονται ακόμη, αλλά σε κοινωνίες που έχουν μείνει πολύ πίσω.
Για πολλούς και διάφορους λόγους θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι κρούσματα θα υπάρχουν, παντού. Τη μια μέρα μπορεί να είναι 500 και την άλλη 5.
Άρα δεν θα πρέπει να κάνουμε σαν τρελοί.
Σοβαρότητα:
Εδώ το θέμα σηκώνει πολλή κουβέντα. Και αυτό γιατί η σοβαρότητα ξεκινά απ’ τον καθένα από εμάς, προσωπικά. Με το πλύσιμο των χεριών, με τη μάσκα, με το κράτημα των αποστάσεων. Ας κάνουμε εμείς αυτά που πρέπει, ας προσέχουμε όσο μπορούμε κι ας ακολουθούμε τις οδηγίες που δίδονται από τους επιστήμονες.
Όμως η σοβαρότητα δεν αφορά μόνο εμάς, αφορά και το κράτος: απ’ τη στιγμή που το κράτος απαιτεί από όλους μας να τηρούμε συγκεκριμένα πράγματα (και θέλει να μας ελέγχει), τότε θα πρέπει να είναι και το ίδιο σοβαρό. Σοβαρό όσον αφορά αυτά που ανακοινώνει, όσον αφορά αυτά που πράττει, όσον αφορά τον τρόπο που προσεγγίζει μια σειρά από πράγματα που σχετίζονται με τον κορωνοϊό (π.χ. μάσκες στα σχολεία, βοήθεια σε πληττόμενους επαγγελματίες, θέσπιση μέτρων κλπ κλπ),
Αν θέλουμε κάποια στιγμή να ισχυριζόμαστε ότι μιλάμε λογικά, τότε θα πρέπει αρχικά να σοβαρευτούμε και στη συνέχεια να αποδεχθούμε ότι αυτός ο διάολος ο κορωνοϊός είναι παρών και ήρθε για να μας ζορίσει, για να μας αλλάξει την καθημερινότητα (όχι την κανονικότητα, που μας λένε).