Αρχικά θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι: δεν είμαστε μόνοι μας επάνω στον πλανήτη! Άντε να το θέσουμε λίγο πιο… περιφερειακά, δεν είμαστε μόνοι μας στην περιοχή!
Στην Ανατολική Μεσόγειο είναι πάνω από 10 τα κράτη που έχουν συμφέροντα, είτε βρέχονται από αυτή, είτε είναι λίγο μακρύτερα, είτε πολύ μακρύτερα.
Άρα, οτιδήποτε κάνουμε ως χώρα θα πρέπει να το κάνουμε έχοντας κατά νου πως επηρεάζει άμεσα και άλλους (οπότε εκ των πραγμάτων θα δημιουργήσουμε “εχθρούς” και “φίλους”). Έτσι δουλεύει ο κόσμος.
Ας αντιληφθούμε κάτι σημαντικό: οι ξένοι δεν ασχολούνται με τα ελληνοτουρκικά με τον τρόπο που εμείς νομίζουμε. Ούτε κοιτάνε τις λεπτομέρειες που εμείς κοιτάμε (και δυστυχώς κάνουν τη διαφορά).
Όπως έχουμε πει πολλές φορές, στις διακρατικές σχέσεις “φίλοι” δεν υπάρχουν. Όποιος εξακολουθεί να το νομίζει αυτό καλά θα κάνει να επισκεφτεί γιατρό – και μάλιστα άμεσα.
Μέσα στην πολυπλοκότητά του (λόγω των πολλών παικτών) το σκηνικό είναι απλό: υπάρχουν χώρες με τις οποίες έχουμε κοινά συμφέροντα και άλλες με τις οποίες δεν έχουμε.
Επίσης, μπορεί να έχουμε μια απευθείας καλή ή κακή σχέση με κάποια χώρα, όμως παίζει και το ενδεχόμενο μια σχέση με τη “Χ” χώρα να είναι το αποτέλεσμα μιας αντανάκλασης (επειδή έχουμε ή δεν έχουμε καλή σχέση με την “Ψ” χώρα).
Για παράδειγμα, μπορεί να τα έχουμε καλά με την Ιταλία (στο πλαίσιο μιας απευθείας συνδιαλλαγής) ή με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (επειδή ο σεΐχης εκεί θεωρεί τον Ερντογάν επικίνδυνο κι έτυχε να βρεθούμε εμείς στο δρόμο του – μην ξεχνάμε πως τα Εμιράτα έστειλαν για κοινά γυμνάσια αεροπλάνα F-16 στη Σούδα!).
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει στην Τουρκία. Σήμερα είναι ο Ερντογάν. Αύριο ποιος;;
- Μήπως ο προερχόμενος από το κόμμα του Μπαμπατζάν (53 ετών) ή ο Γκιούλ (70 ετών) ή κάποιοι που ακόμη είναι στο κόμμα του (όπως ο Σοϊλού);;
- Μήπως κάποιος από τους λεγόμενους “κεμαλικούς”, που παρότι είναι αποδεκατισμένοι από τις διώξεις του Ερντογάν δεν έχουν πάψει ποτέ να κοιτάνε προς το Αιγαίο με περίεργες ορέξεις;;
- Μήπως ο νυν δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, ο Ιμάμογλου (50 ετών), που παίζει να μας προκύψει μελλοντικά ως νέα έκδοση του Ερντογάν;;
Το λεγόμενο “αντιτουρκικό” μέτωπο που έχει δημιουργηθεί το τελευταίο διάστημα απαριθμεί πολλές χώρες. Που έχουν αντιληφθεί πως η Τουρκία είναι έμμεση ή άμεση απειλή για τις ίδιες (σε πολιτικο-θρησκευτικό ή οικονομικό επίπεδο). Αν είμαστε λίγο ψύχραιμοι και αρκετά προνοητικοί θα πρέπει να διευρύνουμε και να διατηρήσουμε αυτό το αντιτουρκικό μέτωπο ώστε να αποκομίσουμε τα μέγιστα οφέλη – χωρίς να πάμε σε “συνομιλίες” που στο τέλος θα διαλύσουν το μέτωπο αυτό και θα μας οδηγήσουν σε παραχωρήσεις που δεν θα έχουν προηγούμενο.
Αν ξεκινήσουμε να αναφέρουμε χώρες που τα έχουν ή δεν τα έχουν καλά με την Τουρκία δεν θα σταματάμε: Ιράκ, Ιράν, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Αίγυπτος, Γερμανία, ΗΠΑ, Ρωσία, Κύπρος, Λίβανος, Σουδάν, Κατάρ, Ιταλία, Γαλλία, Αλβανία, Ισραήλ, αντιμαχόμενες πολιτοφυλακές σε Συρία – Λιβύη…
Η μεγαλομανία του wonnabe σουλτάνου ίσως να μας βγει σε καλό μέσο-μακροπρόθεσμα, αν τη χειριστούμε σωστά. Επειδή οι παράμετροι είναι πολλές και οι καταστάσεις αλλάζουν κάθε ώρα.
Ένα μόνο δεν θα πρέπει να αλλάξει: η στάση της χώρας μας ότι η διαφορά μας με την Τουρκία είναι “μια και μοναδική” και μπορεί να λυθεί μόνο με δικαστική απόφαση (που πάλι παίζει να μην είναι 100% δίκαιη αλλά θα είναι μια απόφαση) και όχι με απευθείας συνομιλίες επειδή η Τουρκία είναι γνωστή για τον τρόπο που λειτουργεί.
Η Ελλάδα πρέπει να παρουσιαστεί μόνο στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και όχι σε αμφίβολης ποιότητας συνομιλίες.
Ο Ερντογάν επέλεξε να το παίζει “καλό παιδί” και μας ξεμπροστιάζει λέγοντας τα ακριβώς αντίθετα από όσα πραγματικά συμβαίνουν, μήπως και πάρει μαζί του την κοινή γνώμη σε χώρες – κλειδιά (παρασύροντας έτσι και τους κυβερνήτες των χωρών αυτών). Οι κυβερνήσεις στις χώρες αυτές δεν θα καθίσουν να ασχοληθούν με τα δικά μας προβλήματα με την Τουρκία. Θα προσπαθήσουν να τα “λύσουν” το γρηγορότερο δυνατό, για να συνεχίσουν τις business as usual.
Για τη χώρα μας υπάρχει μόνο ένας δρόμος να βαδίσει: να ενισχύσει το “αντιτουρκικό” μέτωπο (που ο ίδιος ο Ερντογάν δημιούργησε με τη συμπεριφορά του), να πάρει όσο περισσότερους μπορεί με το μέρος της και να πάει σε λύση μέσα από το Διεθνές Δικαστήριο (κι όχι μέσα από συνομιλίες που τις διοργανώνουν χώρες που προφανώς δεν είναι ουδέτερες).