Πέρα από τα προφανή, τα οποία διαβάζουμε συνεχώς, η μετατροπή της Αγιασοφίας σε τζαμί έχει και μια εσάνς οικονομικής φύσης.
Δεν είναι μόνο η μεγαλομανία και ο αναθεωρητισμός του Ερντογάν και της Τουρκίας για να πάντα. Στη μέση πλέον, σαν απειλή από το πουθενά που τη γνώριζαν μόνο λίγοι στην Τουρκία (και την παραδέχονταν ακόμη λιγότεροι) εμφανίζεται και η Οικονομία.
Ο Ερντογάν, στο πλαίσιο του ταΐσματος σανού στο λαό του, χρησιμοποίησε και την Αγία Σοφία. Δεν θα πρέπει να θεωρηθεί τυχαία η επιλογή του χρόνου που η Αγία Σοφία έγινε τζαμί. Δεν έχει σχέση μόνο με την ημερομηνία υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάνης. Έχει σχέση και με το οριακό σημείο και τις προοπτικές της τουρκικής Οικονομίας.
Γιατί μπορεί η Τουρκία να είναι μέσα στο G20, μπορεί ο βιομηχανικός της τομέας να έχει ανάπτυξη (έστω και συγκεντρωμένος στα χέρια της Οικογένειας ή ολίγων ευνοούμενων του καθεστώτος), όμως τα πράγματα δεν πάνε καλά.
Τα χρέη που δημιουργήθηκαν από δανεισμούς παρελθόντων ετών πρέπει να πληρωθούν, οι επενδύσεις φθίνουν ή εξαφανίζονται (λόγω ενός απίστευτου ανατροφοδοτούμενου κύκλου με το ασταθές περιβάλλον που η ίδια η Τουρκία δημιουργεί με την επιθετικότητά της), ήρθε στο καπάκι και ο κορωνοϊός και το … γλυκό έδεσε.
Και όλα αυτά ο κόσμος θα ξεκινήσει να τα αντιλαμβάνεται στην τσέπη του πάρα πολύ σύντομα (αν αυτό δεν έχει ήδη γίνει…). Οπότε “φρόνιμο” είναι ο λαός να φάει και ολίγη θρησκεία μαζί με τον εθνικισμό και τον αναθεωρητισμό των τελευταίων ετών, μπας και ξεχάσει την πείνα και τη χαμένη αγοραστική του δύναμη.
Ο “φίλος” Ταγίπ δεν ανακάλυψε την Αμερική στην προσπάθειά του να καλύψει τα τεράστια οικονομικά προβλήματα της Τουρκίας! Η τακτική που ακολουθεί είναι γνωστή ανά τους αιώνες.
Το εάν τα καταφέρει η Τουρκία, της οποίας το εθνικό νόμισμα έχασε μεγάλο τμήμα της αξίας της σε σχέση με το δολάριο και το ευρώ, είναι καθαρά θέμα των προθέσεων που θα έχουν οι “μεγάλοι”.
Πρέπει δηλαδή να αναρωτηθούμε τι ακριβώς θέλουν: αν θέλουν να αφήσουν την Τουρκία να “βράζει στο ζουμί” της και να πιεστεί οικονομικά, για να κάνουν τη δουλειά τους μέσω αυτής. Ή αν θέλουν να χρησιμοποιήσουν τον μοναδικό αυτό μοχλό πίεσης που έχουν, με σκοπό να την κάνουν να ξεχάσει τις επεκτατικές και άλλες βλέψεις της και στο τέλος να έρθουν προς τα μέρη μας για να πάρουν άδειες εκμετάλλευσης (από τον πραγματικό ιδιοκτήτη της περιοχής).
Πάντως οι “μεγάλοι” αυτού του κόσμου – και αυτό θα πρέπει να το βάλουμε πολύ καλά στο μυαλό μας – αναζητούν μια ευκαιρία για να μπούνε στο παιχνίδι των υδρογονανθράκων της περιοχής από την πίσω πόρτα.
Σε αυτό θα μπορούσε να τους βοηθήσει πολύ εύκολα και χωρίς πολλές απαιτήσεις μια Τουρκία που θα είναι γονατισμένη οικονομικά αλλά που έχει μια πολύ καλή δύναμη πυρός.
Και όλα αυτά χωρίς να χρειαστεί να εμπλακούν εμφανώς πουθενά, απλά θα το παίζουν ειρηνευτές…