Οδεύοντας προς το τέλος του θέρους (και προς το τέλος την πιο σύντομης τουριστικής σαιζόν όλων των εποχών) και βλέποντας τα στοιχεία που η μια μετά την άλλη οι χώρες ανακοινώνουν για τη ζημιά που τους έχει προκαλέσει η COVID-19, γεννάται το ερώτημα:
“άραγε ποιος ο μέχρι τώρα πραγματικός αντίκτυπος του κορωνοϊού στην ελληνική Οικονομία;; μέχρι που θα φτάσει η χασούρα όταν κλείσει κι ο τελευταίος προορισμός;; Θα μας τα πούνε όλα;”
Η Ιαπωνία ανακοίνωσε επίσημα –27,8% του ΑΕΠ σε ετήσια βάση λόγω του Covid-19 (για το πρώτο διάστημα της κορωνοκρίσης).
Θα πει κάποιος, “εμείς δεν είμαστε Ιαπωνία, έχουμε μια οικονομία αλλιώς δομημένη, έχουμε άλλα προϊόντα, είμαστε αλλιώς”. Λογικό και αληθές, αλλά το κάθε κράτος κάνει ότι μπορεί κι όπως μπορεί!
Το θέμα είναι να μην δούμε στο τέλος, όταν βγει ο πρώτος (έστω) λογαριασμός, τα γνωστά “συμπεράσματα” ότι εμείς καλά τα πήγαμε αλλά ήταν η ατυχία μας που μας χτύπησε και φταίει, ότι όλα οφείλονται στο κακό το ριζικό μας κλπ κλπ κλπ.
Η μισή Ελλάδα έχει με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο σχέση με τον τουρισμό. Και με βοηθήματα των 533 ευρώ δε βγαίνει. Χρειάζονται ή θα χρειαστούν γενναίες αλλαγές και μέτρα που θα κινούνται έξω από τα συνηθισμένα, ώστε ο κόσμος να βοηθηθεί όχι με ρευστό αλλά με δουλειές και προοπτικές για το μέλλον. Επειδή τα έτοιμα κάποτε τελειώνουν.
Επίσης κάτι ακόμη: είναι ντροπή να αναμένεις από επιτροπές και ειδικούς να σου υποδείξουν τι θα κάνεις με τις τράπεζες και τα ταμεία που ζητάνε τα λεφτά τους απ’ τον κόσμο που δεν έχει δουλειά. Σε τέτοιες περιπτώσεις εσύ αποφασίζεις και επιβάλεις σε τράπεζες και τα ταμεία τη συμπεριφορά που θα έχουν και οι επιτροπές κι οι ειδικοί σε βοηθάνε να καθορίσεις το πλαίσιο με το οποίο θα το κάνεις. Για να προστατεύσεις τον κόσμο σου. Τίποτε περισσότερο.