Πριν από 6,5 σχεδόν μήνες – στις 18 Φεβρουαρίου του 2020 – γράφαμε στην Περισκόπηση (και ενώ ακόμη δεν υπήρχαν συμφωνίες με Ιταλία και Αίγυπτο, που προέκυψαν αργότερα) ότι “Πρέπει να προχωρήσουμε στη μονομερή ανακήρυξη ΑΟΖ – είναι ήδη αργά…”.
Σε εκείνη την ανάρτηση λοιπόν κάναμε μια αναφορά σε κάτι που μετά από τις συμφωνίες με Ιταλία και κυρίως με Αίγυπτο φαίνεται ακόμη πιο σημαντικό από τις ίδιες τις συμφωνίες: τι γίνεται με τις θαλάσσιες περιοχές στα ανατολικά της Κρήτης και της Ρόδου;;
Οι πιο… επιμελείς αναγνώστες θα θυμούνται πως τότε είχαμε κάνει και μια αναφορά στο νόμο 4001/2011 (τον λεγόμενο και “νόμο Μανιάτη”).
Την ανάρτηση εκείνη μπορείτε να τη δείτε ΕΔΩ.
Όμως από το Φεβρουάριο μέχρι τώρα υπάρχουν τρία βασικά θέματα που παραμένουν ανοιχτά και που θα καθορίσουν την επόμενη μέρα (να θυμίζουμε πως η κατάσταση είναι ιδιαίτερα ρευστή, επικίνδυνη και αλλάζει συνεχώς):
– έχουμε μειωμένη επήρεια των ελληνικών νησιών στη συμφωνία με την Αίγυπτο και όχι στη βάση του 50/50 (με το κιτρινοπράσινο στον χάρτη της ανάρτησης).
– έχουμε εκκρεμότητα στο θέμα που έχει ονομαστεί “μερική οριοθέτηση”, αφού δεν έχει καθοριστεί με τους Αιγίπτιους τι γίνεται στα ανατολικά του 28ου μεσημβρινού (επίσης με το κιτρινοπράσινο στον χάρτη της ανάρτησης).
– έχουμε την έλλειψη θέλησης (για άγνωστους στο ευρύ κοινό λόγους) να προχωρήσει η Ελλάδα σε οριοθέτηση με την Κύπρο. Μολονότι αυτή η οριοθέτηση θα έπρεπε να είναι η πρώτη που θα έπρεπε να γίνει, χρόνια πριν.
Επίσης έχουμε τους Τούρκους που ζητάνε τα πάντα με βάση το τουρκολυβικό μνημόνιο (με το πράσινο στον χάρτη της ανάρτησης). Και οι Τούρκοι μπορεί να έχουν βγάλει στη γύρα τα ερευνητικά και τα πολεμικά τους πλοία (και να κινήθηκαν μέσα σε ελληνικά όρια), όμως ακόμη δεν έχουν παραβιάσει όρια που υπάρχουν στην ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία και την ίδια στιγμή έχουμε τις βλακώδεις ιστορίες περί “αέρηδων που αλλάζουν τη ρότα πλοίων” ή “περί μη ερευνών λόγω υπερβολικού θορύβου”.
Ας είμαστε σίγουροι μόνο για ένα πράγμα:
αυτό που θα καθορίσει τις γενικότερες εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο και που θα απασχολήσει όλους μας θα είναι ο τρόπος που θα κινηθεί η Ελλάδα και τι θα διεκδικήσει (ή θα παραχωρήσει από αυτά που πραγματικά της ανήκουν) στις περιοχές από τα ανατολικά του 28ου μεσημβρινού μέχρι το “κανονικό” όριο της ελληνικής με την κυπριακή ΑΟΖ (με το κόκκινο χρώμα στον χάρτη της ανάρτησης).
Τη στιγμή αυτή το κομμάτι αυτό της ανατολικής Μεσογείου είναι πρακτικά “κενό”, αφού ο μόνος που έχει δικαίωμα να το διεκδικήσει (ως “ΑΟΖ”) είναι η Ελλάδα.