Η Ιστορία είναι ένα πολύ περίεργο πράμα, ένα μπερδεμένο κουβάρι που αν το ψάξεις λίγο βρίσκεις φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους γεγονότα που όμως κάθε άλλο παρά τέτοια είναι.
Ας ξεκινήσουμε και θα εκπλαγείτε από τις συμπτώσεις:
Σαν σήμερα, στις 24 Ιουλίου του 306 στο μακρινό York της Βρετανίας – που τότε το ονόμαζαν Eboracum – βρίσκονταν ένας άνθρωπος που θα άλλαζε τη μοίρα του κόσμου όλου. Ο γιος του Ρωμαίου αυτοκράτορα Φλάβιου Βαλέριου Κωνστάντιου.
Ο πατέρας – Καίσαρας πέθανε κατά τη διάρκεια μιας εκστρατείας και ο στρατός ανακήρυξε τον γιό τη μέρα εκείνη αυτοκράτορα.
Ο γιος δεν ήταν άλλος από τον Κωνσταντίνο τον Α’, ο οποίος 18 χρόνια (και πολλούς πολέμους) αργότερα ήταν ο αυτοκράτορας και του Δυτικού και του Ανατολικού τμήματος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Το 330 ο Κωνσταντίνος εγκαινίασε μια νέα πόλη (που χτίστηκε στο ίδιο σημείο που βρίσκονταν το αρχαίο Βυζάντιον), την Κωνσταντινούπολη.
Στις 24 Ιουλίου του 2020, στην πόλη του Κωνσταντίνου, ένας άλλος επικεφαλής κράτους που το όνομά του είναι Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν επέλεξε να κάνει ένα σώου και να συνδυάσει τη μετατροπή της Αγιασοφιάς από μουσείο σε τζαμί με το τέλος του κύκλου της ζωής της κοσμικής Τουρκικής Δημοκρατίας (όσο μπορεί να την πει κάποιος Δημοκρατία…).
Σαν σήμερα, στις 24 Ιουλίου του 1923 ένας άλλος επικεφαλής κράτους που ονομάζονταν Μουσταφά Κεμάλ (αργότερα θα ελάμβανε το προσωνύμιο “Ατατούρκ”) υπέγραφε στη Λωζάνη της Ελβετίας μια Συνθήκη με την οποία ουσιαστικά έκλεινε ένας κύκλος πολέμων και ο κύκλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με τη συνθήκη εκείνη ορίστηκαν τα σύνορα της σύγχρονης Τουρκίας, στην ουσία δημιουργήθηκε η Τουρκία, αυτή που ο Ερντογάν κατάργησε 97 χρόνια αργότερα για να τη μετατρέψει στο ισλαμικό χαλιφάτο που πάντα ονειρεύονταν.
Και τέλος, μια που μιλάμε για Δημοκρατία, στις 24 Ιουλίου του 1974 η επιστροφή του Κ. Καραμανλή σηματοδοτεί το τέλος της 7ετούς Χούντας στην Ελλάδα και την αρχή μιας περιόδου που χαρακτηρίζεται από τη Δημοκρατία και την πολιτική σταθερότητα. Τη μέρα εκείνη ξεκινά η λεγόμενη “μεταπολίτευση”, με τα καλά και τα κακά της. Ας έχουμε κάτι στο νου μας: η Δημοκρατία (παρά τις ατέλειες και τα προβλήματά της) είναι το καλύτερο πολιτικό σύστημα που έχει εφεύρει έως σήμερα ο άνθρωπος και δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη ποτέ και από κανέναν.
Αυτά τα γεγονότα της 24ης Ιουλίου απέχουν χρονικά μεταξύ τους λίγο ή πολύ. Γεγονότα που συνδέονται όμως με έναν περίεργο τρόπο και έχουν ιδιαίτερη σημασία για τον ελληνισμό.
Μια μόνο κουβέντα για την Αγία Σοφία και τη μετατροπή της σε τζαμί από τους Τούρκους, που επίσημα έλαβε χώρα στις 24 Ιουλίου του 2020:
Η μέρα δεν θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από κανέναν μας και για κανέναν απολύτως λόγο ως “μέρα πένθους” ή ως “μέρα ανείπωτης θλίψης”.
Και αυτό επειδή όσο κι αν χτυπιούνται όλοι όσοι πέρασαν απ’ την Αγιασοφιά, το μόνο που μπορούν να έχουν – μέχρι να βγει ο Ήλιος από τη δύση – θα είναι η επικαρπία. Την (πνευματική και υλική) ψιλή κυριότητα του συγκεκριμένου κτιρίου, που μετρά 15 αιώνες ζωής, άλλοι την έχουν.
Αυτό όλοι τους το γνωρίζουν πολύ καλά!
