Πολλά ερωτηματικά έχει προκαλέσει όχι μόνο για τη χρησιμότητά της αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο στήθηκε η συνάντηση μεταξύ Ελληνικής και Τουρκικής αντιπροσωπείας στο Βερολίνο τις προηγούμενες ημέρες, λίγο μετά από τις ανακοινώσεις Ερντογάν για την Αγία Σοφία.
Θα το πάρουμε λίγο απ’ την αρχή, επειδή κάποια πράγματα είναι παρεξηγημένα: ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε πει κάποτε πως “στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται και και πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται”.
Είναι ίσως η πιο καλή περιγραφή για το τι μπορεί να συναντήσει κάποιος σε τέτοιες περιπτώσεις.
Το ότι πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν μυστικές συναντήσεις μεταξύ χωρών που έχουν διαφορές (όπως η Ελλάδα και η Τουρκία) είναι κάτι που θα πρέπει να το θεωρούμε το λιγότερο “απαραίτητο”.
Όμως από το σημείο αυτό (“απαραίτητο”) μέχρι το σημείο της μυστικοδιπλωματίας που δεσμεύει – τη στιγμή μάλιστα που ο συνομιλητής είναι πραγματικά ασυγκράτητος, ο δρόμος είναι μακρύς…
Λάθος στιγμή – λάθος τρόπος
Κάθισαν οι δικοί μας να μιλήσουν με τους Τούρκους! Πότε;; Σε λάθος στιγμή και με λάθος τρόπο:
- τη στιγμή που ο Ερντογάν είναι ασταμάτητος και έχει θέσει σε εφαρμογή το σχέδιό του για μια “μεγάλη και οθωμανική Τουρκία”,
- τη στιγμή που έγινε μια ξεκάθαρα εμβληματική ενέργεια που στέλνει την Τουρκία 100 χρόνια πίσω και υποδεικνύει ότι μετατρέπεται σε ένα ισλαμιστικό κράτος που θα έχει ελάχιστη ως καθόλου ανοχή σε οτιδήποτε μη ισλαμικό,
- τη στιγμή που η Τουρκία συνεχίζει την επιθετικότητα και με navtex δεσμεύει περιοχές νότια της Κύπρου για γεωτρήσεις του,
- τη στιγμή που απειλεί να κάνει το ίδιο σε περιοχές νότια της Κρήτης που τις θεωρεί δικές της και έχει κλείσει για αυτές και συμφωνία με την τουρκοεξαρτημένη κυβέρνηση της Τρίπολης
- τη στιγμή που οι Τούρκοι δημιουργούν πρώτα τετελεσμένα και στη συνέχεια επιδιώκουν βιαστικές διμερείς συμφωνίες που θα δεσμεύσουν τους συνομιλητές τους αλλά όχι τους ίδιους (γιατί απλά δεν θα τις τηρήσουν)
Και το γεγονός γίνεται ακόμη χειρότερο για τη χώρα μας, επειδή πήγαμε σε μια συνάντηση βάζοντας για … μεσάζοντα τη χώρα που διαχρονικά είναι πιο κοντά στην Τουρκία από οποιαδήποτε άλλη στην Ευρώπη, τη Γερμανία!
Σε μια προσπάθεια υποβάθμισης της όλης Ιστορίας η Κυβέρνηση μιλάει για “υπηρεσιακή συνάντηση”! Ποιος λογικός άνθρωπος την πιστεύει;; Κανένας!
Συν ότι έκανε το λάθος να πάει σε μια τέτοια συνάντηση χωρίς να ενημερώσει (για το τυπικό της υπόθεσης, για τα… μάτια – αφού δεν είναι υποχρεωμένη θεσμικά να ενημερώσει) την αντιπολίτευση.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης απ’ την άλλη ζητάνε τα ρέστα, με ύφος ανακριτή, χωρίς να βάζουν πλάτη (έστω για διεθνή… κατανάλωση) τη στιγμή που πρέπει να στηριχθούν οι εθνικές θέσεις. Και στο τέλος τα ρίχνουν όλα στην Κυβέρνηση (και όχι άδικα, αφού σε αυτή την περίπτωση λειτούργησε σαν ερασιτέχνης και χωρίς να βλέπει πίσω απ’ την κουρτίνα).
Ας σοβαρευτούμε επιτέλους! Οι διαφορές μας με την Τουρκία δεν είναι διμερείς. Είναι διαφορές που προκύπτουν λόγω της επιθετικότητας της Τουρκίας και της εμμονής της να διαβάζει με τον δικό της τρόπο (a la turca) το Διεθνές Δίκαιο. Και σε αυτές εμπλέκονται με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο και άλλες χώρες, όπως η Κύπρος ή η Αίγυπτος (που πλέον ετοιμάζεται να εμπλακεί ενεργά στον πόλεμο στη Λιβύη, κόντρα στις δυνάμεις που εκεί στηρίζει και εξοπλίζει η Τουρκία).
Καιρός λοιπόν να αφήσουμε τους ερασιτεχνισμούς και τις βιαστικές κινήσεις και για οποιοδήποτε θέμα να απευθυνόμαστε σε διεθνείς Οργανισμούς. Καιρός να απευθυνόμαστε αποκλειστικά και μόνο στη διεθνή κοινότητα – που σε πολλές περιπτώσεις έχει να λύσει παρόμοια θέματα με αυτά που προκαλεί στην περιοχή μας ο τουρκικός επεκτατισμός (παρόμοια προβλήματα έχουν και σε άλλες περιοχές, όπως στη θάλασσα της Κίνας ή στον Ειρηνικό Ωκεανό). Ίσως εκεί να βρούμε μια ανέλπιστη στήριξη που σίγουρα δεν θα βρούμε ΠΟΤΕ (!) απ’ την Ε.Ε. ή απ’ τη Γερμανία που έχουν άλλα συμφέροντα στην Τουρκία, πολύ μεγαλύτερα από αυτά που έχουν στην Ελλάδα.