Την ώρα που όλοι μιλάνε για τις προσπάθειες του Δένδια στην Αίγυπτο για μια συμφωνία με τον Σίσι για οριοθέτηση ΑΟΖ, ξεχνάμε το βασικότερο όλων: το ότι η ελληνική και η κυπριακή ΑΟΖ έχουν σημείο επαφής!
Αντί λοιπόν η ελληνική πολιτική ηγεσία να συζητάει αποκλειστικά και μόνο με τους Αιγύπτιους (που όντως είναι κλειδί για την ανατολική Μεσόγειο) καλό θα είναι – επειδή η δουλειά μας δεν γίνεται – να στραφεί επιτέλους στο προφανές και σ’ αυτό στο οποίο τόσες φορές αναφέρεται και ακόμη περισσότερες ξεχνάει: στο διεθνές δίκαιο.
Η Τουρκία με βασικό της όπλο το χρήμα και τη θρησκεία το παίζει ηγέτης της περιοχής. Μέχρι και η Παλαιστινιακή Αρχή δηλώνει τώρα (δια του πρέσβη στην Τουρκία) ότι θέλει να υπογράψει για ΑΟΖ με την Τουρκία.
Απ΄ την άλλη, η πολιτική ελίτ της Αιγύπτου μπορεί να μη θέλει να δει ούτε ζωγραφιστό τον Ερντογάν και τους Τούρκους, όμως φαίνεται πως διστάζει να προχωρήσει σε πλήρη συμφωνία με την Ελλάδα. Ακούγεται (και οι δικοί μας το δουλεύουν επικοινωνιακά) ότι οι Αιγύπτιοι θέλουν υπογραφή αλλά υπό προϋποθέσεις – δηλαδή να αγνοηθεί το Καστελόριζο.
Υπό το πρίσμα αυτών των εξελίξεων και επειδή η μια στραβή ακολουθεί την άλλη, τίθεται το ερώτημα: αφού το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας δίνουν στην Ελλάδα σημείο επαφής μεταξύ των ΑΟΖ τους, οι δικοί μας σε Ελλάδα και Κύπρο τι ακριβώς περιμένουν;;