διαλανθάνω
ρ. μετβ. (αρχ.) διέλαθα (λογ.) στη φρ. Διαλανθάνει / διέλαθε την προσοχή μου, διέφυγε την προσοχή μου: διαλανθάνει την προσοχή σας, όμως και η κοινωνική διάσταση του θέματος || η στάση του δεν διέλαθε την προσοχή μου.
Σημ: διαλανθάνω την προσοχή. Τόσο στην αρχαία γλώσσα, απ’ που προέρχεται η λέξη, όσο και στη λόγια παράδοση, η ορθή χρήση του διαλανθάνω “ξεφεύγω, μένω απαρατήρητος” είναι με αιτιατική και όχι με γενική: “Το γεγονός αυτό διέλαθε την προσοχή των υπευθύνων” και όχι “… διέλαθε της προσοχής…”. Το ίδιο συντάσσεται και το διαφεύγω: “Δεν πρέπει να διαφεύγει την προσοχή μας ότι…” και όχι “να διαφεύγει της προσοχής μας ότι…”
Γ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Β’ έκδοση, Γ’ ανατύπωση (2006), σελίδα 485