Σε τοποθέτησή του στο Δημοτικό Συμβούλιο Αλεξάνδρειας ο σύμβουλος Ηλίας Ιακωβίδης (Λαϊκή Συσπείρωση) αναφέρει:
“Η Λαϊκή Συσπείρωση χαιρετίζει όλους τους εργαζόμενους, τα ταξικά σωματεία, τους συλλόγους αυτοαπασχολούμενων και αγροτών, όλους τους φορείς που με υποδειγματική οργάνωση λαμβάνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας – αποστάσεις πραγματοποίησαν συμβολικές κινητοποιήσεις, σε όλη την χώρα, τιμώντας την εργατική Πρωτομαγιά.
Το σύνθημα μένουμε δυνατοί θα πρέπει να ενισχυθεί και την επόμενη μέρα της σταδιακής άρσης των περιοριστικών μέτρων, περισσότεροι εργαζόμενοι οργανωμένοι κι αποφασισμένοι να σταθούν απέναντι σε αυτούς που θα επιχειρήσουν να τους φορτώσουν τα σπασμένα κι αυτής της νέας κρίσης. Θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τις βαριές συνέπειες στην οικονομία μιας κοινωνίας που όλα θυσιάζονται για να μην κλονιστούν τα κέρδη των λίγων.
Βρισκόμαστε μια μέρα πριν την αρχή της σταδιακής άρσης των περιοριστικών μέτρων που επέβαλε η κυβέρνηση λόγω πανδημίας και καλούμαστε για άλλη μια φορά σε συνεδρίαση δια περιφοράς του Δημοτικού Συμβουλίου.
Ενώ με σχετική ΠΝΠ κι εγκύκλιο του Υπουργείου Εσωτερικών θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί δια ζώσης και κεκλεισμένων των θυρών ή με τηλεδιάσκεψη, αποφεύγοντας αυτήν την από τεχνικής άποψης αλλά κι επί της ουσίας στείρα διαδικασία που δυσκολεύει την ανταλλαγή απόψεων και την συζήτηση σοβαρών θεμάτων εντός κι εκτός ημερήσιας διάταξης.
Δεν υπάρχει η δυνατότητα να γνωρίζει ο κάθε σύμβουλος τις τοποθετήσεις των υπολοίπων παρά εκ των υστέρων κι αφού αναρτηθούν στην Διαύγεια. Υστερεί και δυσκολεύει την ενημέρωση των Δημοτών για τα θέματα που συζητήθηκαν και για το πώς τοποθετήθηκε η κάθε παράταξη και Δημ. Σύμβουλος ξεχωριστά.
Είναι προφανές ότι την περίοδο αυτή απαιτείται συμμόρφωση με τις επιστημονικές οδηγίες για την προστασία του λαού μας. Αυτό όμως δε μπορεί να λειτουργεί ως πρόσχημα για συνεδριάσεις δημοτικών συμβουλίων με τα χαρακτηριστικά που ανέφερα πιο πάνω.
Επειδή η δια περιφοράς διεξαγωγή του Δημοτικού Συμβουλίου παρουσιάζει σοβαρά μειονεκτήματα και δεν συνάδει με το σημερινό τεχνολογικό επίπεδο, ζητώ να αξιοποιηθούν άμεσα οι τεχνολογικές δυνατότητες που υπάρχουν για συνεδριάσεις με τηλεδιάσκεψη και αξιοποιούνται ήδη από το κεντρικό κράτος, την Περιφέρεια και κάποιους Δήμους όπως άλλωστε προβλέπεται. Είναι ευθύνη του Υπουργείου να παράσχει την απαραίτητη τεχνική συνδρομή στους Δήμους για να εξασφαλιστεί η ουσιαστική λειτουργία των δημοτικών συμβουλίων παράλληλα με την τήρηση των απαραίτητων μέτρων προστασίας. Είναι όμως και υποχρέωση των Δήμων να απαιτήσουν μια τέτοια συνδρομή και να παύσουν οι δια περιφοράς συνεδριάσεις.
Ο τερματισμός της καραντίνας ξεκινά κι η επιστροφή στους κανονικούς ρυθμούς πρέπει να μας βρει όλους έτοιμους.
Εδώ είναι που ξεκινά κι η αγωνία όλων για το πώς θα πορευτούμε ιδίως για τους γονείς, τους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς κι όλη την εκπαιδευτική κοινότητα από την στιγμή που η επαναλειτουργία των σχολείων αρχίζει στις 11/5 με την Γ’ Λυκείου να επιστρέφει στις αίθουσες διδασκαλίας κι από 18/5 οι υπόλοιπες βαθμίδες εκπαίδευσης. Τα σχολεία πρέπει να πληρούν όλες τις συνθήκες υγείας κι ασφάλειας, με συνεχή δυνατότητα για καθαριότητα κι απολύμανση των χώρων κατά την διάρκεια του σχολικού ωραρίου, καθώς και να υπάρχει ιδιαίτερη μέριμνα για όσους εκπαιδευτικούς και μαθητές ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες.
Ερωτάται η διοίκηση του Δήμου:
1) Έχουν ληφθεί τα απαραίτητα μέτρα για την επαναλειτουργία των σχολικών μονάδων;
2) Έχουν διενεργηθεί απολυμάνσεις;
3) Οι ανάγκες σε απολυμαντικό υλικό και εργαζόμενους καθαριότητας, που θα πρέπει να βρίσκονται εκεί σε διαρκή βάση, είναι καλυμμένες;
4) Για την ατομική προστασία μαθητών κι εκπαιδευτικών έχει μεριμνήσει την απόκτηση και διανομή δωρεάν των απαραίτητων μέσων (γάντια, μάσκες, αντισηπτικά..);
Με αφορμή την ψήφιση στη Βουλή την Τρίτη 5 Μαΐου του νομοσχεδίου για τον “Εκσυγχρονισμό Περιβαλλοντικής Νομοθεσίας” που κατέθεσε η κυβέρνηση και επειδή αυτό έχει άμεσες επιπτώσεις την ποιότητα ζωής των κατοίκων, αλλά και στην λειτουργία της Τοπικής Διοίκησης, ζητώ από το Δημοτικό Συμβούλιο να τοποθετηθεί απέναντι στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Μέσα από το οποίο βλέπουμε πως απελευθερώνονται διαδικασίες fast track, ιδιωτικοποιήσεις ελεγκτικών μηχανισμών, ίδρυση εταιρειών αποκομιδής απορριμμάτων χωρίς όρους και προδιαγραφές. Ένας πραγματικός οδοστρωτήρας σε όποιους περιβαλλοντικούς περιορισμούς είχε αφήσει η προηγούμενη έφοδος του ΣΥΡΙΖΑ και των προηγούμενων κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ -ΝΔ.
Η υποκρισία της κυβέρνησης χτυπάει κόκκινο! Με το πρόσχημα της «διαβούλευσης», που δήθεν προηγήθηκε, καταθέτει τώρα ένα διαφορετικό σε έκταση και περιεχόμενο νσχ από αυτό που αναρτήθηκε. Δημοσίευσε ένα νσχ 66 άρθρων για να καταθέσει τελικά, περασμένα μεσάνυχτα Παρασκευής προς Σάββατο ένα νσχ 130 άρθρων (!) με το Κεφάλαιο των «Λοιπών Διατάξεων» να διογκώνεται κατά 33 άρθρα (από τα 2 στα 35)! Και σα να μην έφτανε αυτό ορίστηκε να «συζητηθεί» στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής, εν μέσω κορωνοϊού και Σαββατοκύριακου, την Τρίτη, πρωινή ώρα.
Και είχαν κάθε λόγο γι’ αυτό: Πρόκειται για ένα Νομοσχέδιο «οδοστρωτήρα» πάνω στα όποια υπολείμματα περιβαλλοντικής προστασίας απόμειναν από το περιβαλλοντοκτόνο έργο των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων, με στόχους να επιταχύνει παραπέρα την υλοποίηση των αντιλαϊκών επιχειρηματικών σχεδίων των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, να διευρύνει το πεδίο δράσης τους και να εγγυηθεί με μεγαλύτερη ασφάλεια τα κέρδη τους.
Α. Στην περίπτωση, άλλωστε, αυτή και η «κακή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται». Το Κεφάλαιο Α «ΑΠΛΟΠΟΙΗΣΗ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΑΔΕΙΟΔΟΤΗΣΗΣ» βρίθει από διατάξεις, που καθιστούν προσχηματική την όλη διαδικασία.
Έχουμε και λέμε:
1. Σύμφωνα με το άρ.1 («Διάρκεια ισχύος ΑΕΠΟ») αυξάνεται σε 15 χρόνια (από 10) η διάρκεια ισχύος των ΑΕΠΟ, που ανεβαίνει στα 21 χρόνια (από 14) για «τα έργα ή τις δραστηριότητες που διαθέτουν ως Σύστημα Περιβαλλοντικής Διαχείρισης» το EMAS και στα 19 (από 12) για όσα διαθέτουν το σύστημα «ISO 14001 ή άλλο αντίστοιχο», δηλαδή για όλα, πρακτικά, τα υπόλοιπα μεγάλα έργα. Το παραπάνω, σε συνδυασμό με την πρόβλεψη να ισχύσει η διάταξη αυτή «και για τις ΑΕΠΟ που βρίσκονται σε ισχύ κατά τη δημοσίευση του παρόντος» ισοδυναμεί με αυτόματη παράταση έως 7 χρόνων (ανάλογα με το πότε λήγουν) σε όλα τα μεγάλα έργα και δραστηριότητες και έως 5 χρόνων σε όσα δεν διαθέτουν σύστημα περιβαλλοντικής προστασίας.
Με άλλα λόγια, και αυτή ακόμη η τυπική διαδικασία ανανέωσης των περιβαλλοντικών όρων ενός έργου καταργείται καθ’ όλη τη διάρκεια που αυτό καλύπτεται από την πιο πάνω διάταξη.
Πέρα όμως από αυτά, η πιο πάνω διάταξη αποκτά το ολοκληρωμένο αντιλαϊκό της περιεχόμενο αν τη συνδυάσει κανείς με τις μονολεκτικές διατάξεις του άρ.5 («Περιεχόμενο Φακέλων Περιβαλλοντικής Αδειοδότησης»), που καταργούν το βασικότερο στοιχείο που πρέπει να περιλαμβάνουν οι φάκελοι ανανέωσης καθώς και τροποποίησης μιας ΑΕΠΟ. Αυτό της μεταβολής της εν γένει υφιστάμενης κατάστασης, που ενδεχομένως έχει επέλθει στο πολύχρονο διάστημα που μεσολάβησε από την αρχική έκδοση της ΑΕΠΟ μέχρι την προτεινόμενη ανανέωσή της ή/και τροποποίησή της.
2. Με το άρ. 2 («Επιτάχυνση διαδικασιών έκδοσης ΑΕΠΟ») συντέμνονται σε βαθμό που καθίστανται ανέφικτες οι προθεσμίες για τον όποιο ουσιαστικό έλεγχο των φακέλων, και πρώτα και κύρια της ΜΠΕ, που υποβάλλονται για την έκδοση μιας ΑΕΠΟ. Στην πραγματικότητα ολοκληρώνεται ο προσχηματικός χαρακτήρας του ελέγχου των φακέλων των μεγάλων και σύνθετων έργων με τον χαρακτηρισμό ως «αποκλειστικών» των πετσοκομμένων προθεσμιών που τίθενται. Ενδεικτικά αναφέρουμε:
– Καταργείται το ξεχωριστό στάδιο της εξέτασης της «τυπικής» πληρότητας του φακέλου της ΜΠΕ (15 εργάσιμες ημέρες) και ενσωματώνεται σε αυτό της εν γένει πληρότητάς του περιορισμένο μάλιστα στις 10 εργάσιμες ημέρες.
– Σε περίπτωση που ο φάκελος κρίνεται ελλιπής δεν επιστρέφεται ώστε να υποβληθεί εξ αρχής αλλά κρατείται προκειμένου να μπαλωθεί με «τα απαιτούμενα προς συμπλήρωση στοιχεία» λες και τα στοιχεία αυτά δεν επηρεάζουν το έργο ως μια ενιαία οντότητα.
– Και το «κλου» από το πιο πάνω «αλισβερίσι»: Εάν η αρμόδια περιβαλλοντική Υπηρεσία δεν προλάβει μέσα σε 5 εργάσιμες ημέρες να ολοκληρώσει την εξέταση του όλου «κολλάζ» (λες και δεν έχει άλλους φακέλους να ελέγξει), τότε «θεωρείται ο φάκελος πλήρης» και την επόμενη εργάσιμη ημέρα στέλνεται για «δημόσια» δήθεν «διαβούλευση» με τη σχετική προθεσμία να περικόπτεται στις 30 (από τις 45) εργάσιμες ημέρες.
– Τίθεται νέα προθεσμία, αποκλειστική και αυτή (20 εργάσιμες ημέρες), (ι) για την αξιολόγηση της ΜΠΕ υπό το φως των γνωμοδοτήσεων και των απόψεων κατά τη «δημόσια διαβούλευση και (ιι) «τη σύνταξη σχεδίου πλήρως αιτιολογημένης Απόφασης Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων – ή απόφασης απόρριψης – …». Και αν δεν προλάβει η Υπηρεσία να το ολοκληρώσει και δεν εκδοθεί σε 10 εργάσιμες ημέρες (από 25) κατά την υπηρεσιακή διαδικασία η ΑΕΠΟ, ο επενδυτής δεν έχει κανένα λόγο να ανησυχεί. Την εκδίδει (στην προκείμενη περίπτωση με τη διπλή έννοια του όρου) ο Γ. Γρ. Φυσικού Περιβάλλοντος και Υδάτων του ΥΠΕΝ.
– Και όλα αυτά με τη ρητή επισήμανση ότι: «Σε κάθε περίπτωση, η υποβολή συμπληρωματικών στοιχείων από τον φορέα του έργου ή της δραστηριότητας, κατόπιν αιτήματος της αρμόδιας περιβαλλοντικής αρχής, σε οποιοδήποτε στάδιο της διαδικασίας, είναι υποχρεωτική για τον φορέα του έργου ή της δραστηριότητας, αλλά, σε καμία περίπτωση δεν αναστέλλει τις ως άνω προθεσμίες». Διάταξη που σφίγγει ακόμη περισσότερο τον «καθαρό» χρόνο, που απομένει για την εξέταση και αξιολόγηση των φακέλων και των γνωμοδοτήσεων, τη σύνταξη των υπηρεσιακών εισηγήσεων και της απαιτούμενης αλληλογραφίας.
– Τέλος, για την αποφυγή κάθε «κακοτοπιάς» καταργείται η ενίοτε «ενοχλητική», όπως φαίνεται, γνωμοδότηση της Δ/νσης Χωροταξίας του ΥΠΕΝ καθώς και η δυνατότητα που έδινε ο τροποποιούμενος Ν.4014/2011 για διπλασιασμό όλων των σχετικών προθεσμιών.
Από τη μεριά μας πρέπει να δούμε ότι το μείζον στην υπόθεση αυτή δεν είναι το κέρδος μερικών ή πολλών ημερών προς όφελος επενδυτών (σε περίπτωση ιδιωτικού έργου), μεγαλοεργολάβων (σε περίπτωση δημόσιου έργου) ή αμφοτέρων (Συμβάσεις Παραχώρησης, ΣΔΙΤ). Η ουσία είναι, σε συνδυασμό και με άλλες διατάξεις του υπόψη Νσχ:
• Να χωροθετούνται με ακόμη μεγαλύτερη ευκολία και σε περισσότερες περιοχές έργα σε βάρος οίκο-συστημάτων και υψηλής περιβαλλοντικής αξίας περιοχών, και
• Να υλοποιούνται χωρίς πολλά από τα απαιτούμενα προληπτικά μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος και της υγείας των λαϊκών στρωμάτων, που κρίνονται δαπανηρά για το κεφάλαιο.
3. Τα ίδια, και χειρότερα, ισχύουν για την ανανέωση (άρ.3) και τροποποίηση (άρ.4) των ΑΕΠΟ (άμποτε χρειαστεί) υπό τον, διάτρητο πάντως, μανδύα της «απλοποίησης» της σχετικής διαδικασίας. Σημειώνουμε με έμφαση, σε συνδυασμό και με όσα αναφέραμε στην παρ.1, ότι και στην περίπτωση ειδικότερα της «τροποποίησης» οι επιπτώσεις των όποιων επεκτάσεων, «αναβαθμίσεων» κ.ο.κ. εξετάζονται μόνο υπό το πρίσμα των τεχνικού χαρακτήρα τροποποιήσεων αυτού καθ’ αυτού του έργου χωρίς αυτές να συνδέονται με την περαιτέρω ενδεχόμενη επιβάρυνση του φυσικού και οικιστικού περίγυρου, τόσο εξαιτίας του συνεχιζόμενου υπό εξέταση έργου ή δραστηριότητας όσο και από άλλες επιβαρύνσεις ή άλλες διαφοροποιήσεις στην επηρεαζόμενη περιοχή. Κατάσταση που εξυπηρετεί μια χαρά τα διαχρονικά σχέδια των αστικών κυβερνήσεων για τη διαιώνιση και παραπέρα μεγέθυνση της καρκινογόνας εστίας που ακούει στο όνομα «ΧΥΤΑ Φυλής».
4. Με το άρ. 7 ενεργοποιείται αλλά και διευρύνεται «σε όλους τους τομείς εξειδίκευσης ΜΠΕ και κατηγοριών έργων» ο θεσμός των «Πιστοποιημένων Αξιολογητών» που συνιστά πλήρη ιδιωτικοποίηση των δημόσιων Υπηρεσιών που εμπλέκονται με το αντικείμενο της περιβαλλοντικής αδειοδότησης και σε όλο το σχετικό αντικείμενο. Διαμορφώνεται ταυτόχρονα ένα ισχυρό οικονομικό πλέγμα μεταξύ κυβέρνησης (κυρίως) αλλά και περιφερειακών αρχών και δήμων από τη μια μεριά, ως εργοδοτών, και πιστοποιημένων Αξιολογητών από την άλλη με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και τούτο επειδή ο εκάστοτε επιλεγόμενος με κλήρωση Αξιολογητής έχει να προσδοκά στη συνέχεια διάφορα επαγγελματικά ανταλλάγματα από τον εργοδότη του δεδομένου ότι το μόνο ασυμβίβαστο που αντιμετωπίζει είναι να μην είναι ο ίδιος «ο συντάκτης της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων του υπό εξέταση έργου ή δραστηριότητας». Οποιαδήποτε άλλη τρέχουσα οικονομική – επαγγελματική σχέση καλώς καμωμένη!
5. Από τις ειδικότερες διατάξεις του άρ.9 («Λοιπές τροποποιήσεις ν. 4014/2011 και μεταβατικές διατάξεις»), τελευταίου στο υπόψη Κεφάλαιο Α, σημειώνουμε:
(α) Τη διάταξη σύμφωνα με την οποία: «Κατά την έκδοση των ΑΕΠΟ … το ιδιοκτησιακό καθεστώς των εκτάσεων κατασκευής δεν εμπίπτει στον έλεγχο της αρμόδιας περιβαλλοντικής αρχής.». Είναι αυτό που λέει ο λαός μας «μπάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη δίνετε». Πώς όμως είναι σίγουρο ότι θα ευοδωθεί στη συνέχεια η απαλλοτρίωση και δεν θα πάει στράφι όλη η δουλειά που προηγήθηκε; Τί άλλο μπορεί να αποτελεί η διάταξη αυτή αν όχι τροχιοδεικτική βολή για επικείμενη «αναγκαστική απαλλοτρίωση» για λόγους «δημοσίου συμφέροντος», τη γνωστή καραμέλα.
(β) Σε σχέση με τη χωροθέτηση έργων σε αρχαιολογικούς χώρους ή σε ζώνες αυτών ή πλησίον αυτών η προβλεπόμενη «σύμφωνη γνώμη» της αρμόδιας αρχαιολογικής Υπηρεσίας αναβαθμίζεται τώρα αυτόματα σε «απόφαση έγκρισης», η οποία αποτελούσε πριν ξεχωριστή Διοικητική Πράξη. Για κάθε όμως διασφάλιση προκειμένου για τα μέτριας (Α2) και υψηλής περιβαλλοντικής επικινδυνότητας (Α1) έργα (για αυτά άλλωστε απαιτείται η εκπόνηση ΜΠΕ) ο σχετικός ρόλος ανατίθεται στο από την κυβέρνηση ελεγχόμενο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ).
Β. Σχετικά με το Κεφάλαιο Ι, «Ζητήματα Διαχείρισης Αποβλήτων», σημειώνουμε τα παρακάτω:
1. Σύμφωνα με το άρ.83 («Εθνικός και Περιφερειακός Σχεδιασμός Διαχείρισης Αποβλήτων») η έγκριση του ΠΕΣΔΑ απαλλάσσεται από τις «ενοχλητικές» και «χρονοβόρες» γνωμοδοτήσεις και απομένει μόνο το «καλώς έχει» από την κυβέρνηση, συγκεκριμένα από το Γ.Γρ. Συντονισμού Διαχείρισης Αποβλήτων του ΥΠΕΝ. Αν κάτι «πάει στραβά» και ο Γ.Γρ. δεν εκφράσει γνώμη μέσα σε 2 μήνες, η έγκριση του ΠΕΣΔΑ φεύγει από το οικείο Περ. Συμβούλιο και πηγαίνει απ’ ευθείας στην κυβέρνηση καθώς «γίνεται με κοινή απόφαση των Υπουργών Εσωτερικών και Περιβάλλοντος και Ενέργειας», οπότε περιττεύει και η διαδικασία της κύρωσής του. Μιλάμε για διαδικασίες σε χρόνο «ντε – τε» και όποιος έχει πρόβλημα σχετικά με τα περί συμμετοχής, διαφάνειας και Σύμβασης του Άαρχους ας ψάξει στο κεφάλαιο «καπιταλιστική υποκρισία της αστικής τάξης», που έτσι κι αλλιώς υπήρχε και πριν αλλά τώρα, βοηθούντος και του κορωνοϊού, απέβαλε και τον τελευταίο, διάτρητο κι αυτόν, μανδύα της.
2. Με το ίδιο άρθρο ισχυροποιούνται οι δικτατορικές εξουσίες του Υπουργού ΠΕΝ, ο οποίος με την επίκληση (περί αυτού στην ουσία πρόκειται) «απρόβλεπτων καταστάσεων», που «ενδέχεται να προκαλέσουν κατάσταση έκτακτης ανάγκης με κίνδυνο την υποβάθμιση του περιβάλλοντος ή να απειλήσουν τη δημόσια υγεία, και δεν επιδέχονται αναβολή», εξουσιοδοτείται «για λόγους δημοσίου συμφέροντος να λάβει με απόφασή του οποιοδήποτε πρόσφορο μέτρο για την επίλυση του προβλήματος … Η ανωτέρω απόφαση δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και εκτελείται υποχρεωτικά από τους εμπλεκόμενους φορείς, …». Διευκρινίζεται ότι η πιο πάνω διάταξη περιλαμβάνει και της μεταφορά «των Αστικών Στερεών Αποβλήτων σε μία ή περισσότερες νομίμως λειτουργούσες εγκαταστάσεις διαχείρισης αποβλήτων», πχ περίπτωση Κέρκυρας αλλά έχει μεγαλύτερη εμβέλεια.
Αυτό προκύπτει λίγες σειρές πιο κάτω όπου ξεκαθαρίζεται: «Τα ανωτέρω ισχύουν κατ’ αντιστοιχία και για την περίπτωση κατά την οποία εν λειτουργία ΧΥΤ έχει κορεστεί ή παύσει με απόφαση του αρμόδιου για τη διαχείρισή του οργάνου, η οποία δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.».
Πρέπει να εθελοτυφλεί κανείς αν δεν βλέπει ότι «τα ανωτέρω ισχύοντα» φωτογραφίζουν, ενδεχομένως μεταξύ και άλλων, την περίπτωση της μεταφοράς όλων των απορριμμάτων της Αττικής στο Γραμματικό, ως «προσωρινού» υποκατάστατου του επικίνδυνα, και από πλευράς μηχανικής ευστάθειας, υπερκορεσμένου «ΧΥΤΑ» Φυλής. Ενδεχόμενο που από καιρό έχουν αναδείξει το ΚΚΕ και η Λαϊκή Συσπείρωση Αττικής.
3. Με το άρ.84 («Τοπικός Σχεδιασμός Διαχείρισης Αποβλήτων») η από αιώνων κατ’ εξοχήν αρμοδιότητα των δημοτικών και, πάλαι ποτέ, κοινοτικών συμβουλίων, δηλαδή ο σχεδιασμός της διαχείρισης των σκουπιδιών τους, το λεγόμενο «Τοπικό Σχέδιο Διαχείρισης Αποβλήτων» (ΤΣΔΑ) αφαιρείται τώρα από τα δημοτικά συμβούλια και η έγκρισή του παραδίνεται υποχρεωτικά στις Επιτροπές Ποιότητας Ζωής, όπου αυτές υπάρχουν.
4. Με το ίδιο άρθρο αντικαθίσταται το «Άρθρο 41 (άρθρο 22 της Οδηγίας) – Βιολογικά Απόβλητα» του Ν.4014/2011 με ομότιτλο μεν ψευδεπίγραφο δε άρθρο, δεδομένου ότι επιτρέπει για τις κατοικίες (αλλά όχι για τα καταστήματα εστίασης και τις άλλες επιχειρήσεις και επαγγελματικές δραστηριότητες που παράγουν βιοαπόβλητα) την από κοινού, σε ενιαίο ρεύμα , συλλογή και επεξεργασία (αερόβια ζύμωση ή αναερόβια χώνευση) των βιοαποβλήτων με χάρτινες & από χαρτόνι, με ξύλινες και άλλες βιοαποδομήσιμες συσκευασίες! Επικεντρώνουμε εδώ σε δύο σημεία:
(ι) Φαίνεται αρχικά αδιανόητο να ανατρέπεται αιφνιδιαστικά μια καμπάνια χρόνων προς τα νοικοκυριά για τη χωριστή συλλογή των συσκευασιών (σύστημα μπλε κάδων) και να επιτρέπεται τώρα το μεγαλύτερο μέρος τους να συλλέγεται από κοινού με τα βιοαπόβλητα (καφέ κάδοι). Είναι, όμως, φανερό ότι το αποτυχημένο, αν και πολυδιαφημισμένο επί ΣΥΡΙΖΑ, σύστημα των μπλε κάδων της ΕΕΑΑ ΑΕ θα οδηγηθεί σε διάλυση με μόνο κερδισμένο τον ανταγωνιστή του, αυτό της «Ανταποδοτικής Ανακύκλωσης». Είναι το σύστημα με τα «σπιτάκια ανακύκλωσης», αμερικανικής «κατασκευής και προελεύσεως», που προωθεί με ζήλο μάνατζερ η κυβέρνηση της ΝΔ με επισπεύδον το Υπ. Εσωτερικών. Και που με τη διαμεσολάβηση του αμερικανού Πρέσβη κ. Πάιατ προχώρησε σε σύμπραξη με τον αμερικάνικο κολοσσό στην κατασκευή εργοστασίου παραγωγής τους, που πρόσφατα εγκαινιάστηκε στην Παλλήνη. Να που το αρχικά «αδιανόητο» αποκαλύπτεται ως μια τρέχουσα καπιταλιστική, σε όλες τις διαστάσεις της, μπίζνα.
(ιι) Από την άλλη πάει πολύ να θεωρείται ανακύκλωση η κομποστοποίηση ξηρών ανακυκλώσιμων υλικών (ισχύει μόνο για τα βιοαπόβλητα) και πολύ περισσότερο να θεωρείται ανακύκλωση η αναερόβια χώνευση («μεθανοποίηση») τόσο των βιοαποβλήτων όσο και των βιοαποδομήσιμων συσκευασιών. Πρόκειται καθαρά για «άλλου είδους ανάκτηση», υποδεέστερης ιεραρχικά της ανακύκλωσης.
5. Με το άρ.85 («Έκδοση αδειών») στοχεύεται να ενισχυθεί παραπέρα η νομική θεμελίωση της ολοκληρωτικής εκχώρησης της αποκομιδής των απορριμμάτων στον ιδιωτικό τομέα καθώς απαλλάσσεται πλέον από την υποχρέωση να διαθέτει άδεια συλλογής και μεταφοράς των μη επικίνδυνων αποβλήτων.
6. Με το άρ.88 («Πράσινα σημεία») επιτρέπεται η κατασκευή κτισμάτων «κατά παρέκκλιση των πολεοδομικών διατάξεων» με τη διαδικασία της «έγκριση εργασιών δόμησης μικρής κλίμακας» ως εξής: Για τα «Μικρά Πράσινα Σημεία» έως 30 τ.μ. και για τα «Μεγάλα Πράσινα Σημεία» έως 50 τ.μ.
7. Στο άρ.92 «Προσωρινή Λειτουργία Σταθμών Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων» ξεδιπλώνεται σε όλο της το «μεγαλείο» η αντίληψη του «αποφασίζουμε και διατάζουμε» που διακατέχει το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, εδώ της ΝΔ. Με μία «μονοκονδυλιά» «εγκρίνονται» εικοσιπέντε (25) «θέσεις για την προσωρινή λειτουργία [σ.σ.: 5ετία και βλέπουμε] εγκαταστάσεων αστικών υποδομών κοινής ωφέλειας και ειδικότερα Σταθμών Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων (ΣΜΑ) …», σε 22 δήμους της Αττικής και 1 εκτός αυτής! Όπως προκύπτει από την Αιτιολογική Έκθεση πρόκειται για επιχείρηση «νομιμοποίησης» υφιστάμενων αυθαίρετων εγκαταστάσεων χωρίς να διαθέτουν εγκεκριμένους περιβαλλοντικούς όρους σε ισχύ, οι περισσότεροι από τους οποίους, προσθέτουμε εμείς, «μεταλλάσσονται» κατά καιρούς ή και μόνιμα σε εστίες ρύπανσης. Πρόκειται για τους δήμους:
«Αγίων Αναργύρων-Καματερού, Αλίμου, Ασπρόπυργου, Βάρης – Βούλας – Βουλιαγμένης, Βριλησσίων, Βύρωνος, Γλυφάδας, Ερμιονίδας, Ζωγράφου, Ηλιούπολης, Κηφισιάς, Μαρκοπούλου Μεσογαίας, Νέας Σμύρνης, Παλαιού Φαλήρου, Παπάγου-Χολαργού, Πειραιά, Περάματος, Περιστεριού, Πετρούπολης, Ραφήνας – Πικερμίου, Σαλαμίνος, Σπάτων – Αρτέμιδος και Νέας Φιλαδέλφειας-Νέας Χαλκηδόνας» ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ?.
Στους χώρους αυτούς «επιτρέπονται οι προσωρινές κατασκευές του άρθρου 21 του ν. 4067/2012» και μάλιστα «ανεξαρτήτως του ιδιοκτησιακού καθεστώτος αυτών και του τρόπου κτήσης τους» αλλά και επιτρεπόμενων χρήσεων γης προσθέτουμε εμείς.
8. Με το άρ.93 («Διαχείριση των στερεών αποβλήτων στα νησιά»), τελευταίο του υπόψη Κεφαλαίου Ι, πραγματοποιείται παρέμβαση για πολλοστή φορά μέσα στην τελευταία δεκαετία (μετά τη 10η χάσαμε το λογαριασμό) στο θέμα των ΦΟΔΣΑ, τη φορά αυτή ειδικά για τις Περιφέρειες Ιονίων Νήσων και Νοτίου Αιγαίου. Καταργούνται οι νησιωτικοί ΦΟΔΣΑ και δημιουργούνται αντίστοιχοι Ειδικοί Διαβαθμικοί Περιφερειακοί ΦΟΔΣΑ, ως Ανώνυμες Εταιρείες, υπό την πολιτική Διοίκηση των οικείων Περιφερειαρχών. Εγχείρημα που φυσικά μας βρίσκει αντίθετους.
9. Τέλος, δεν μας διαφεύγει το γεγονός ότι καμία πρόβλεψη, ούτε καν νύξη δεν γίνεται στο υπόψη Κεφάλαιο – «σκούπα» για την αντιμετώπιση του τεράστιου περιβαλλοντικού και υγειονομικού προβλήματος που προκαλεί η ανεξέλεγκτη διαχείριση των επικίνδυνων βιομηχανικών αποβλήτων.
Γ. Σχετικά με το Κεφάλαιο ΙΑ’ «ΛΟΙΠΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ»
1. Στο άρ.97 («Tέλος χρήσης πλαστικής σακούλας») γενικεύεται η επιβολή του φοροεισπρακτικού σχετικού χαρατσιού σε όλα τα είδη και μεγέθη των «πλαστικών σακουλών μεταφοράς» με εξαίρεση τις βιοδιασπάσιμες.
2. Με το άρ.127 οι «φωτοβολταϊκοί σταθμοί» εντάσσονται και αυτοί στην πλειάδα των κατ’ εξαίρεσης άλλων παρεμβάσεων, που επιτρέπονται δίπλα σε μη οριοθετημένα ρέματα, με τη μέθοδο της τοπικής οριοθέτησής τους(!) μέσω της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας». Όχι, που θα έμεναν έξω οι ιδιώτες της ηλεκτρικής ενέργειας.
Με εκτίμηση
Ηλίας Ιακωβίδης