Μεγάλη είναι λέει η ανησυχία που πολλοί εκφράζουν δημόσια για το αν τα κρούσματα του κορωνοϊού από τα 2 έφτασαν στα 102 ή από τα 1.000 στο 1.000.000.
Όταν η ανησυχία προέρχεται από αυτούς που πρέπει (δημόσιους οργανισμούς υγείας, νοσοκομεία, γιατρούς κλπ), τότε πάει κι έρχεται. Κατανοητό, ξέρουν τις αντοχές του συστήματος που υπηρετούν και στο οποίο όλοι βασιζόμαστε και απευθυνόμαστε όταν παραστεί ανάγκη. Γιατί αυτό το σύστημα βρίσκεται στην “πρώτη γραμμή”, αυτό είναι το μόνο που μπορεί να αντιμετωπίσει ενεργητικά και στα ίσια την αρρώστια.
Έπειτα υπάρχει και η ανησυχία που όλοι μας έχουμε, αναπόφευκτα. Λογικό είναι και δεν πρέπει να το υποτιμούμε ως κατάταση.
ΟΜΩΣ όταν η “ανησυχία” έχει άλλη βάση και δεν είναι πραγματική, τότε τα πράγματα σοβαρεύουν.
Παίζουν πολύ τα ρεπορτάζ που βασίζονται σε εικασίες ή ακόμη και σε “επιβεβαιωμένες πληροφορίες” χωρίς να γίνεται αναφορά ούτε σε ΕΝΑ όνομα που να είναι η “σίγουρη” πηγή της πληροφορίας.
Επίσης, πολλά είναι τα σαρδάμ στις τηλεοράσεις και οι περίεργες λήψεις με διάφορους φακούς (που αλλάζουν το βάθος του πεδίου).
Υπάρχει όμως και η άλλη “ανησυχία”. Από ανθρώπους της διπλανής πόρτας που επί της ουσίας “περιμένουν” να βρεθεί κάτι στη γειτονιά ή στο χωριό τους ώστε να τρέξουν να μας το αναφέρουν, πρώτοι αυτοί. Και μετά να κάθονται και να σχολιάζουν (είτε για να περάσουν οι ώρες του εγκλεισμού είτε επειδή θα πρέπει να το παίξουν ψυχοπονιάρηδες και να λένε “αχ την καημένη την Ρίτα και βαχ τον καημένο τον Γιάννη, τι τους βρήκε…”).
Αυτές σίγουρα δεν είναι πραγματικές ανησυχίες. Κι αυτοί που τις έχουν το γουστάρουν αυτό το σκηνικό της “ανησυχίας”, ηδονίζονται.
Απ’ την άλλη, έχουμε τους συνωμοσιολόγους. “Δεν υπάρχει θέμα, όλα είναι μούφα!”. “Ποια πανδημία ρε;; Όλα στημένα είναι από τους Κινέζους, απ’ τους Αμερικάνους κλπ κλπ”. “Οι τηλεοράσεις τα στήνουν μωρέ, παρέα με τις κυβερνήσεις”. Εντάξει, no comment που λένε και οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι στα αγγλόφωνα κράτη. Δεν υπάρχει καμιά απολύτως επαφή με το περιβάλλον!!! Το θέμα τώρα είναι πως ξεφύτρωσε η ιστορία ή η σοβαρή αντιμετώπισή της ΠΡΩΤΑ – ΠΡΩΤΑ σε ατομικό επίπεδο;;
Επίσης υπάρχει και η άλλη συνομοταξία: αυτή που θεωρεί πως έχει ανοσία στα πάντα και θέλει να εκτίθεται και να εκθέτει. Βασικά δεν έχει ανοσία, ανοησία έχει. Λες και τόσοι που πέθαναν στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Ισπανία και αλλού πέθαναν από χόμπυ. Κι όταν έρθει η ώρα (που να μην έρθει δηλαδή) για να τους βάλουν στην εντατική, δεν θα υπάρχει θέση. Και οι συγγενείς θα κατηγορούν για τραγικές ελλείψεις το Εθνικό Σύστημα Υγείας και όλους τους…. μαλάκες που πέρασαν από θέσεις ευθύνης και δεν προνόησαν ώστε η χώρα να έχει τόσα κρεβάτια ΜΕΘ όσα και οι κάτοικοί της!
Και εσύ κι εγώ, κακομοίρηδες αμφότεροι, καθόμαστε και παρακολουθούμε όλο αυτό το τσίρκο, μαζί με “ενημέρωση” για την πορεία του πράγματος 22 ώρες το 24ώρο (τις 2 ώρες που υπολείπονται τα κανάλια παίζουν καμιά ταινία, έτσι για ξεκάρφωμα ή εμείς με ίδια πρωτοβουλία βάζουμε netflix ή καμιά παλιά βιντεοκασέτα από το Πάσχα του 1993).
Σοβαρά τώρα:
το νταλαβέρι που το λέμε CODIV-19 ήρθε και το έχουμε μέσα στα πόδια μας. Σε πόδια που στην ουσία είναι δεμένα, επειδή χρειάζεται ένα sms για να κινηθούν λίγο περισσότερο από 150-200 μέτρα τη μέρα (τόσα λέει κάνει ένας μέσος άνθρωπος κλεισμένος σε ένα 80άρι σπίτι).
Όταν πας στο συνεργείο ο μάστορας σε λέει “Μήτσο μου, έχει πρόβλημα το ντιστριμπιτέρ”.
Και τον ακούς τον μάστορα, όπως ακούνε οι μαθήτριες τις καλόγριες στα καθολικά σχολεία, επειδή δεν είσαι μάστορας και δεν το κατέχεις το άθλημα. Το μόνο που κάνεις είναι να πάρεις και μια δεύτερη γνώμη, όχι για το προβληματικό ντιστριμπιτέρ (γιατί το βλέπεις το πρόβλημα, το αμάξι δεν τραβάει) αλλά για τα λεφτά που θα πρέπει να δώσεις (κάπου πιο φτηνά πάντα υπάρχει κάτι).
Όμως τώρα με τη αρρώστια, πως διάολο έγινες ταυτόχρονα αναλυτής καταστάσεων και γιατρός με ειδίκευση στην επιδημιολογία, ακόμη δεν έχω καταλήξει!
Κάτσε σπίτι ρε πουλάκι μου. Έτσι μας είπαν αυτοί που ξέρουν.
- και βοήθησε αν μπορείς τη γιαγιά του κάτω ορόφου όταν βγαίνεις στο σούπερ μάρκετ επειδή δεν μπορεί να βγει λόγω προβλήματος υγείας,
- και πες αν μπορείς στο γείτονα πως θα πληρώσει τη ΔΕΗ από τον υπολογιστή του,
- και ψώνισε αν μπορείς για τον παππού που δεν μπορεί να στείλει sms για να πάει στο φούρνο ή στο φαρμακείο.
Κι όταν όλα λήξουν (να παρακαλάμε να λήξουν όλα καλά για όλους και να ‘χουμε όλοι την υγειά μας, τις δουλειές μας και να μη μπούμε σε οικονομική δίνη χειρότερη από αυτή των Μνημονίων), τότε τα ξανακοιτάμε όλα απ’ την αρχή. Γιατί αν θέλουμε να είμαστε και ειλικρινείς, όλοι θα πρέπει να δώσουμε λόγο για το τι ακριβώς κάναμε…