Κάτι τέτοιες ώρες, ώρες δύσκολες που η ανάγκη για συγκεκριμένα προϊόντα είναι μεγάλη, καταλαβαίνουμε όλοι γιατί μια χώρα χρειάζεται να έχει βιομηχανία και βιοτεχνία στην οποία να βασίζεται.
Εμείς καταφέραμε μέσα σε ελάχιστα χρόνια (ας πούμε 30-40) να ρημάξουμε τον υποτυπώδη – σε σχέση με άλλες χώρες – βιομηχανικό τομέα της χώρας μας. Καθώς και τον πολύ καλό βιοτεχνικό τομέα που είχαμε.
Τις τελευταίες μέρες βλέπουμε όλοι στα τηλεοπτικά κανάλια να λένε για τις δωρεές μεγάλων βιομηχανικών επιχειρήσεων στα νοσοκομεία ( ή νωρίτερα στον στρατό στον Έβρο) αλλά και για τις πραγματικά ηρωικές προσπάθειες Ελλήνων μικρομεσαίων να βοηθήσουν όπως μπορούν και να κατασκευάζουν διάφορα προϊόντα για να τα χρησιμοποιούν στα νοσοκομεία οι γιατροί.
Για παράδειγμα να εκτυπώνουν σε εκτυπωτές 3D προστατευτικές μάσκες και να τις δίνουν στα περιφερειακά νοσοκομεία της χώρας.
Ή μαθαίνουμε για μικρές βιοτεχνίες που έραβαν ρούχα (αναφέρομαι σε αυτές που έμειναν και δεν έφυγαν στα Σκόπια ή στη Βουλγαρία) και τώρα ράβουν μάσκες και δεν προλαβαίνουν.
Την ίδια ακριβώς στιγμή ακούμε ότι η Γερμανία ζήτησε από τα μεγάλα βιομηχανικά της συγκροτήματα να μεταβάλλουν την παραγωγή τους. Το ίδιο κάνει και ο Τράμπ στην Αμερική. Και αλλού, όπου έχουν δυνατούς βιομηχανικούς κλάδους.
Στην Κίνα που παράγει το 40% του συνόλου των προϊόντων του πλανήτη έγιναν τα ίδια με τον βιομηχανικό της τομέα (αν και η Κίνα είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση λόγω του πολιτικού συστήματος της, οπότε ας την αφήσουμε εκτός).
Στον καιρό της ευδαιμονίας εμάς εδώ στην Ελλάδα μας πείραζαν τα πάντα.
- Είχαμε δαιμονοποιήσει τον κρατικό τομέα και θέλαμε το κράτος να ξεπουλήσει τα πάντα. “Δεν είναι επιχειρηματίας το κράτος”, μας έλεγαν και ξεπουλούσαν μπιρ-παρά τα πάντα. Τι μας λέτε;; Σοβαρά;;;
- Ξεχνούσαμε ότι το Κράτος θα μπορούσε να κρατήσει για πάρτη του τους βασικούς τομείς (όπως για παράδειγμα την Παιδεία ή την Υγεία), αφήνοντας χώρο και για τους ιδιώτες. Ποιος κρατάει σήμερα τη χώρα όρθια;; Ο δημόσιος τομέας της Υγείας!
- Δεν αφήναμε άνθρωπο να έρθει από το εξωτερικό ή να στήσει μια επιχείρηση με κεφάλαια δικά μας, ελληνικά, επειδή το νομικό και το φορολογικό πλαίσιο είναι εγκληματικά προβληματικό. Και η γραφειοκρατία κυρίαρχος παντού! Στήνεις κάτι και δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει την επομένη…
- Φορτώναμε με φόρους, εισφορές, εξωπραγματικό ΦΠΑ τον μικρό, μεσαίο και αφήναμε τον μεγάλο να αλωνίζει.
- Επιχορηγούσαμε τις λάθος προσπάθειες, αυτές των εκάστοτε ημετέρων, αφήνοντας “στην απ’ έξω” τους πραγματικά άξιους και ικανούς, πολλοί απ’ τους οποίους στην πορεία των χρόνων έφυγαν για άλλες πολιτείες.
- Αφήναμε τα Πανεπιστήμια στα χέρια ολίγων (που τα θεωρούν οικογενειακό τους βιλαέτι ή χώρο για να ασκήσουν πολιτική) και δεν τα συνδέαμε με την παραγωγική διαδικασία και την αγορά. Φοβόμασταν, επειδή είχαμε βλέπετε και τους ημετέρους στη μέση που δεν θέλαμε να δυσαρεστήσουμε! Αποτέλεσμα; Να ανέρχονται εντός των πανεπιστημίων οι αρεστοί και απ’ την άλλη μεριά βλέπαμε απαθείς εκατοντάδες ικανότατους καθηγητές που έβλεπαν κλειστές πόρτες αλλά και χιλιάδες αποφοίτους τους να φεύγουν στο εξωτερικό για μια καλύτερη τύχη.
Και το χειρότερο;; Πνίγαμε εν τη γενέσει της την επιχειρηματικότητα επειδή ζητούσαμε 35 σφραγίδες, 122 γνήσια υπογραφής και 1200 προαπαιτούμενα για ένα κωλόχαρτο, για μια έγκριση. Και φορτώναμε με εισφορές και φόρους από την πρώτη μέρα οποιονδήποτε πήγαινε να στήσει κάτι για να καλυτερεύσει τη ζωή του και τη ζωή της οικογένειάς του.
Και τώρα, μέσα σε ένα μήνα στήσαμε ως κράτος μηχανισμούς για χαρτιά και βεβαιώσεις και γνήσια υπογραφής που δεν θα στήνονταν ούτε σε 100 χρόνια. Είδατε τι κάνει το ζόρι;;;
Τέτοια κάναμε και πολλά – πολλά ακόμη… Τελειωμό δεν έχουν τα λάθη μας.
Ας ελπίσουμε αυτή η κρίση, η κρίση του κορωνοϊού (που τη ζούμε όλοι μας καθημερινά), θα μας γίνει μάθημα. Για πολλά πράγματα. Αλλά κυρίως για ένα: για τη συμβολή του Κράτους στην επίτευξη μιας καλύτερης ποιότητας ζωής. Ενός όμως σοβαρού Κράτους, που δεν θα κοιτά τους εκάστοτε ημετέρους και το βόλεμά τους αλλά το γενικό συμφέρον.
Και κάποια στιγμή – όταν θα λήξει αυτή η κρίση του κορωνοϊού – θα πρέπει να αφήσουμε κατά μέρος τις ιδεοληψίες μας και τις γενικόλογες θεωρίες παπαρολογικού ενδιαφέροντος και να δούμε τι πρέπει να κάνουμε για να αφήσουμε μια καλύτερη Ελλάδα στα παιδιά μας.
Από αυτό θα κριθούμε (μετά θάνατον. Δυστυχώς, επειδή δεν θα προλάβουμε να ακούσουμε τα μπινελίκια των απογόνων μας για αυτό που παίζει να τους αφήσουμε αν δεν αλλάξουμε)…