Τα σχολεία σε όλες τις χώρες που έκλεισαν, έκλεισαν για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο:
οι έως τώρα επιστημονικές μελέτες για τον κορωνοϊό COVID-19 αναφέρουν πως τα παιδιά (εκτός του γεγονότος ότι δε νοσούν απ’ τον ιό τόσο εύκολα όσο οι μεγαλύτεροι) κρατούν στον οργανισμό τους μεγάλο μέρος του ιικού φορτίου για μεγάλο χρονικό διάστημα, που φτάνει και ίσως ξεπερνά τις 14 ημέρες.
Το κλείσιμο των σχολείων δε σημαίνει πως τα παιδιά θα πρέπει να βολοδέρνουν στις παιδικές χαρές, στις πλατείες και στα καφέ. Θα πρέπει να εξηγήσουμε στα μικρά και στα μεγαλύτερα παιδιά τους λόγους που έκλεισαν τα σχολεία.
Το κλείσιμο των σχολείων δεν είναι διακοπές! Υπάρχει λόγος που έκλεισαν τα σχολεία.
– Είναι εύκολο να αλλάξεις την καθημερινότητα μιας οικογένειας που έχει δομηθεί επάνω σε συγκεκριμένα προγράμματα και ωράρια των μελών της;; Φυσικά και όχι!
– Είναι εύκολο να πεις σε κάποιο 15χρονο να κλειστεί μέσα;; Φυσικά και όχι! Επιβάλλεται όμως οι γονείς να το κάνουν κι αυτό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα βάλουμε το παιδί στην απομόνωση στο Αλκατράζ.
– Ο 17χρονος δεν θα βγει απ’ το σπίτι, δεν θα χτυπήσει έναν freddo με την παρέα του;; Στην καλύτερη περίπτωση θα πρέπει να περιορίσει δραστικά τις εξόδους (γιατί αν χειροτερέψουν τα πράγματα στο τέλος οι Αρχές θα κλείσουν το μαγαζί που πηγαίνει).
Η ατομική ευθύνη είναι μεγάλη υπόθεση, με αυτόν τον διάολο που μας βρήκε. Και σχετίζεται και με την υιοθέτηση συμπεριφορών που μας αυτοπεριορίζουν όλους, μικρούς και μεγάλους, σε διάφορες εκφράσεις της καθημερινότητάς μας.
Όσο κι αν δεν το γουστάρει κανείς μας αυτό…!
Δεν μπορεί να περιμένουμε απ’ το Κράτος να τα λύσει όλα μαγικά. Βασικοί “παίκτες” στο όλο σκηνικό είμαστε και εμείς. Που θα πρέπει να αναλάβουμε το μέρος της ευθύνης (για τον περιορισμό του ιού) που μας αναλογεί, φυσικά χωρίς πανικό και ακρότητες (π.χ. άδειασμα ραφιών των σούπερ μάρκετ) που δεν εξυπηρετούν και δεν βοηθούν.