Μικρό πρέπει να είναι το καλάθι που κρατάμε ως χώρα μετά απ’ την επίσκεψη της προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ, του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Νταβιντ Σασσόλι και των υπολοίπων.
Ορθή η επιλογή της Κυβέρνησης να τους “ξεναγήσει” στο σύνορο της Ευρώπης.
Καλά και τα επικοινωνιακά, όπως το “η παρουσία μας εδώ στέλνει ένα ισχυρό μήνυμα”.
Όμως… – πάντα θα υπάρχει ένα “όμως”.
Στην προκείμενη περίπτωση το “όμως” έχει να κάνει με την καθημερινότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως την αντιλαμβανόμαστε εμείς οι κοινοί θνητοί: τόσο η Φον Ντερ Λάινεν όσο και ο Μισέλ κι ο Σασσόλι είναι θεσμικοί. Οι πραγματικοί ηγέτες της ΕΕ (έτσι όπως είναι δομημένη) βρίσκονται στις πρωτεύουσες των χωρών – μελών: στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στη Ρώμη, στην Αθήνα κλπ κλπ. Πάντως σίγουρα όχι στις Βρυξέλλες.
Οπότε εκείνοι – οι πραγματικοί ηγέτες της ΕΕ – είναι που θα πρέπει να πεισθούν ότι οι ενέργειες του Ερντογάν αποτελούν απειλή για την Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατί στο τέλος εκείνοι είναι που θα αποφασίσουν για τις όποιες ενέργειες γίνουν.
Ούτε τα 700 εκατομμύρια που έταξε η θεσμική ηγεσία της ΕΕ στην Ελλάδα θα λύσουν το πρόβλημα. Το πρόβλημα θα λυθεί μόνο μέσα από κινήσεις σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής ώστε να σταματήσουν να υφίστανται οι αιτίες που δημιουργούν προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές. Και τέτοια πολιτική η Ευρωπαϊκή Ένωση ΔΕΝ έχει…. *
* Σύμφωνα με το μύθο, ο Κίσσινγκερ κάποτε (ΥΠΕΞ των ΗΠΑ) είχε αναρωτηθεί ποιον να καλέσει στο τηλέφωνο στην Ευρώπη αν ποτέ χρειαστεί να συζητήσει για κάτι. Δυστυχώς δεκαετίες μετά οι εκτός ΕΕ υπουργοί, πρωθυπουργοί και αρχηγοί κρατών ακόμη ψάχνουν ποιον να καλέσουν. Επειδή λείπει το “Ένωση”, λείπει η κοινή εξωτερική πολιτική, λείπει η πραγματική αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών και περισσεύουν τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη.