Διαβάζω – όπως όλοι μας – τα άρθρα και τις ειδήσεις για την πορεία της ασθένειας που προκαλεί ο κορωνοϊός. Κάποιοι τίτλοι “χτυπάνε” στο μάτι πολύ, κάποιοι άλλοι όχι (δεν είναι βλέπετε τόσο… φαντεζί και συνήθως τους προσπερνάμε όλοι μας).
Δυο τίτλοι μου έκαναν εντύπωση την Παρασκευή. Και οι δύο είχαν να κάνουν με την Ιταλία και την κατάσταση που επικρατεί εκεί: ο ένας τίτλος χρησιμοποιούσε τη λέξη “ιαθεί” – ο άλλος τη λέξη “χαθεί”.
Ένα γράμμα δρόμος η διαφορά μεταξύ τους. Ένα γιώτα που γίνεται χι.
Εκείνο το “χι” της διαγραφής με ήρθε στο νου κατευθείαν.
Της διαγραφής μιας ύπαρξης, ενός ανθρώπου δίπλα μας ή πολύ κοντά μας. Που θα χαθεί επειδή κάποιοι άλλοι άνθρωποι, παρά όσα λέγονται και επιβάλλονται, την είδαν “πάμε διακοπές”, “πάμε πλατεία”, “πάμε εκδρομή”, “πάμε παραλία”.
Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά: μένουμε σπίτι αν δεν συντρέχουν συγκεκριμένοι ΣΟΒΑΡΟΙ λόγοι για να βγούμε. Και δίνουμε βάση σε αυτά που λένε οι ειδικοί και οι κρατικές υπηρεσίες που είναι οι μόνες αρμόδιες.