Άρχισαν τις εργασίες στα χωράφια τους οι αγρότες και τα ερωτήματα που τίθενται ήδη από τώρα, στην αρχή της καλλιεργητικής περιόδου, είναι πολλά.
Τα ερωτήματα προκαλούνται από μια σειρά γεγονότων που συνέβησαν τους τελευταίους μήνες και χρόνια, που έχουν να κάνουν με την πολιτική και τις αποφάσεις που έχουν ληφθεί ή λαμβάνονται, με την οικονομία, με τις κλιματικές αλλαγές (και με το πόσο “έτοιμοι” είμαστε να τις δεχθούμε).
Ενδεικτικά:
α) τι θα γίνει με τις ενισχύσεις από την ΕΕ, αφού αν θεωρήσουμε πως κάποια στιγμή (νομοτελειακά) θα συμφωνηθούν όσα δεν συμφωνήθηκαν ακόμη στις Βρυξέλλες τότε τα χρήματα στο σύνολο των 27 για τον αγροτικό κόσμο της Ευρώπης θα είναι σαφώς λιγότερα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
β) τι θα γίνει με τους τευτλοκαλλιεργητές και τα αναμενόμενα για αυτούς αυξημένα κόστη παραγωγής, μετά απ’ τη μίσθωση του εργοστασίου της ΕΒΖ (που όλα δείχνουν πως έγινε βιαστικά, χωρίς πρόνοια για το τι θα συμβεί στην πορεία και εν τέλει δεν θα είναι αυτό που πολυδιαφημιζόταν κατά το διάστημα προ της μεταβίβασης).
γ) τι θα γίνει με τους βαμβακοκαλλιεργητές, γιατί μπορεί το 2019 να ήταν για τους περισσότερους μια καλή χρονιά όσον αφορά τη στρεμματική απόδοση, όμως η τιμή του βαμβακιού δεν είχε σχέση με αυτή του 2018 για παράδειγμα – με αποτέλεσμα τα χρήματα που μπήκαν στις τσέπες τους όταν έγινε ο απολογισμός ήταν σαφώς λιγότερα και ήδη λείπουν από τις τοπικές αγορές και κοινωνίες.
δ) τι θα γίνει με τους ροδακινοπαραγωγούς, γιατί και αυτοί έχουν τα δικά τους προβλήματα που σχετίζονται κυρίως με τη μεταποίηση και τις τιμές πώλησης σε διακινητές νωπών φρούτων, ενώ την ίδια ακριβώς στιγμή οι μεγάλες αγορές εξακολουθούν να είναι κλειστές για τα ελληνικά φρούτα.
ε) τι θα γίνει με το σύνολο των αγροτών στο θέμα των αγροτικών ασφαλίσεων, αφού όλα δείχνουν ότι οδεύουμε στην οριστική εγκαθίδρυση ενός “μικτού μοντέλου” το οποίο θα περιλαμβάνει ΕΛΓΑ, ΠΣΕΑ και ιδιωτική ασφάλιση (οι πιο μπασμένοι στα αγροτικά θεωρούν ότι στο τέλος, όταν το μικτό αυτό μοντέλο λάβει την οριστική του μορφή και διάσταση, δεν θα λύσει όσα υπόσχεται αλλά θα καταλήξει να είναι ένα σύστημα πολλών ταχυτήτων).
στ) ποιο το μέλλον του συνόλου των αγροτών του σήμερα και του αύριο, υπό το πρίσμα του προωθούμενου σχεδιασμού για τους συνεταιρισμούς (“Αγροτικοί Συνεταιρισμοί και άλλες διατάξεις”).
Και κάτι για το τέλος: και στην περίπτωση των αγροτών (όπως συμβαίνει και σε άλλες περιπτώσεις επαγγελματιών) θα πρέπει επιτέλους κάποια στιγμή οι ίδιοι να αντιληφθούν πως δεν υπάρχουν αριστεροί, δεξιοί ή κεντρώοι αγρότες. Αγρότες που τους χωρίζουν πολιτικές σκοπιμότητες.
Θα πρέπει να αντιληφθούν πως υπάρχουν “μικροί”, “μεσαίοι” και “μεγάλοι” επαγγελματίες, πραγματικοί αγρότες (και όχι αγρότες στα χαρτιά), που ο καθένας προς στιγμή – με βάση τις αντοχές του – απορροφά (;;;) τα όποια προβλήματα εμφανίζονται. Μέχρι πότε όμως;;
Θα πρέπει κάποια στιγμή ως ελληνική κοινωνία και ως ελληνική Πολιτεία να απαντήσουμε στο ερώτημα “τι είδους αγρότες θέλουμε στην Ελλάδα;;;”
- Θέλουμε αγρότες που να μπορούν να σταθούν με αξιοπρέπεια στη ζωή, στην κοινωνία και στις τοπικές και διεθνείς αγορές;;;
- Ή θέλουμε να περάσουμε στο στάδιο που η χώρα θα εισάγει τα πάντα και οι εναπομείναντες ελάχιστοι αγρότες θα αγωνίζονται για να επιβιώσουν και απλά θα… “διανθίζουν” με τα προϊόντα τους την ελληνική αγορά (με τις επιπτώσεις που αυτό θα έχει για εμάς τους καταναλωτές);
Η απάντηση στο ερώτημα θα πρέπει να δοθεί άμεσα. Για δυο λόγους: επειδή η κοινωνική συνοχή (και σε τελική ανάλυση, η σχέση των αγροτών με την τοπική οικονομία) θα πρέπει να είναι μέλημα όλων αλλά και επειδή οι εξελίξεις τρέχουν και το ερώτημα αφορά έναν κλάδο που μαζί με τον τουρισμό είναι εκ των βασικών πυλώνων της ελληνικής οικονομίας.