Επιτακτική είναι πλέον η ανάγκη η Ελλάδα να προχωρήσει όσο πιο σύντομα γίνεται στη μονομερή ανακήρυξη των περιοχών της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της, ώστε να θωρακίσει με τον πιο ενδεδειγμένο (και νόμιμο) τρόπο τα συμφέροντά της στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και του Αιγαίου, σε πρώτη φάση.
Όπως όλα δείχνουν είναι θέμα χρόνου ο ΟΗΕ να κάνει το κέφι της Τουρκίας, να αποδεχθεί το Μνημόνιο που έχουν υπογράψει η Τουρκία με μια από τις Κυβερνήσεις της Λιβύης (του Αλ Σάραζ) και να προχωρήσει στην ανάρτηση των συντεταγμένων της “τουρκικής” ΑΟΖ – όπως αυτές καταγράφονται στο προαναφερθέν Μνημόνιο.
Εάν γίνει αυτό, τότε θα μπούμε σε μια άλλη ιστορία, που ξεμπλέκει ακόμη δυσκολότερα.
Ήδη, αντί να ασχολούνται με το έλασσον, τα κόμματα θα έπρεπε να έχουν συναντηθεί και να αποφασιστεί μια Εθνική στρατηγική. Το μείζον είναι προφανές ότι πλέον δεν είναι ούτε η οικονομία, ούτε καν το ασφαλιστικό ή κάτι άλλο. Τίποτε από αυτά!
Το πρόβλημα είναι πλέον η Εθνική Κυριαρχία και ο τρόπος άσκησής της σε όλα τα σημεία της επικράτειας.
Η τουρκική επιθετικότητα είναι εδώ και χρόνια στα “κόκκινα” (ειδικά από τότε που πήρε τη σημαία ο… άνεμος στα Ίμια!!!) και πλέον η αναζήτηση ζωτικού χώρου για την Τουρκία περνάει μέσα από την Ελληνική ΑΟΖ, που αμφισβητείται ευθέως και χωρίς κανένα δισταγμό.
Αν δεν θέλουμε λοιπόν να μπούμε σε περιπέτειες (δικαστικές ή άλλες), πρέπει άμεσα να προχωρήσει η χώρα στη μονομερή ανακήρυξη της Αποκλειστικής Οικονομικής της Ζώνης. Χωρίς άλλες καθυστερήσεις.
Φυσιολογικά, μια κυβερνητική πρόταση και ένα αντίστοιχο Προεδρικό Διάταγμα αρκούν, αφού από τον Ιούνιο του 1995 η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας είναι κομμάτι της Ελληνικής Νομοθεσίας (αλλά να βασιστεί και στο νόμο 4001/2011, ο πρωτοποριακός χάρτης του οποίου θα πρέπει κάποια στιγμή να επεκταθεί και προς ανατολικά – γνωστό και ως “νόμο Μανιάτη”).
Εκείνος ο νόμος ήταν ξεκάθαρος στο τέλος της παραγράφου 1 του άρθρου 156:
“Ελλείψει συμφωνίας οριοθέτησης με γειτονικά κράτη των οποίων οι ακτές είναι παρακείμενες ή αντικείμενες με τις ελληνικές ακτές, το εξωτερικό όριο της υφαλοκρηπίδας και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (αφ’ ης κηρυχθεί) είναι η μέση γραμμή, κάθε σημείο της οποίας απέχει ίση απόσταση από τα εγγύτερα σημεία των γραμμών βάσης (τόσο ηπειρωτικών, όσο και νησιωτικών) από τις οποίες μετράται το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης“.
Όσον αφορά τις γειτονικές χώρες;; Με έξι πρέπει να συζητήσουμε. Σε δεύτερη φάση Κύπρος, Ιταλία και πιθανόν η Αίγυπτος θεωρητικά είναι διατεθειμένες να συνομολογήσουν σε κάποια συμφωνία οριοθέτησης. Η Αλβανία είναι ένα αίνιγμα που άγεται και φέρεται από τους Τούρκους (αλλά μπορεί να πιεστεί). Για Λιβύη είναι ακόμη νωρίς (αν δεν αλλάξει κάτι στην ηγεσία της και δεν βρεθεί ενιαία Κυβέρνηση να υπογράψει) ενώ για την Τουρκία δεν το συζητάμε καν εξαιτίας των γνωστών λόγων…