Συμφωνία για τα σύνορα που δεν έχουν….
Στην υπογραφή συμφωνίας μεταξύ τους, με στόχο τον καθορισμό των θαλασσίων συνόρων τους (που όπως ισχυρίζονται υπάρχουν), προχώρησαν η Τουρκία και μια εκ των δυο κυβερνήσεων που έχουν τον έλεγχο στη Λιβύη.
Για την Τουρκία υπέγραψε ο Ερντογάν ενώ για τη Λιβύη (στην οποία γίνεται χαμός στο ίσιωμα μετά την πτώση του Καντάφι) υπέγραψε ο Φαγιέζ Αλ Σαράζ, που είναι Πρόεδρος του Προεδρικού Συμβουλίου της Λιβύης – της οντότητας που οι διεθνείς οργανισμοί αναγνωρίζουν στη Λιβύη ως διάδοχη κατάσταση του Καντάφι.
Λεπτομέρειες για τη συμφωνία – πλην όσων λένε οι ίδιοι οι Τούρκοι – δεν υπάρχουν. Αυτό που είναι γνωστό μέχρι τώρα είναι πως έχουν υπογράψει – εκτός της συμφωνίας για τα “θαλάσσια σύνορα” τους – και Μνημόνιο Αλληλοκατανόησης για την Ασφάλεια και τη Στρατιωτική Συνεργασία.
Θα το πούμε εντελώς … ευγενικά και με τη σωστή ορολογία για να γίνουμε απολύτως κατανοητοί: στη Λιβύη τα τελευταία χρόνια γίνεται της επί χρήμασι εκδιδομένης γυναικός το κιγκλίδωμα!!.
Από τότε που ο Καντάφι έπεσε, στη Λιβύη (με τις τεράστιες ποσότητες πετρελαίου που οι Δυτικοί διεκδικούν λυσσαλέα) ο ένας φύλαρχος πολεμάει τον άλλο ενώ κατά καιρούς στήνουν ευκαιριακές συμμαχίες μεταξύ τους, αναδεικνύοντας κάποιους ως αρχηγούς για να συνομιλούν με τους ξένους.
Πλέον, τα τελευταία χρόνια, έχουν “εδραιωθεί” δυο μεγάλα στρατόπεδα:
– της κυβέρνησης του Αλ Σαράζ (αυτού που υπέγραψε με τον Ερντογάν), που ελέγχει τα δυτικά της χώρας (προς την Γαλλία μεριά στο χάρτη – με το ροζ χρώμα, για να είμαστε κατανοητοί) και έχει για έδρα την πρωτεύουσα Τρίπολη.
– της διοίκησης Χαφτάρ (Λιβυκός Εθνικός Στρατός – LNA) που ελέγχει τα ανατολικά (προς την Ελλάδα μεριά, στο χάρτη με το πράσινο χρώμα), που ελέγχει μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου και διυλιστήρια και έχει έδρα στο Τομπρούκ (το Τομπρούκ είναι ακριβώς κάτω από την Κρήτη).
Αυτοί οι δυο κάποτε υποτίθεται πως θα τα έβρισκαν, θα έστηναν νομοθετικά σώματα και μια κυβέρνηση. Όμως κάπου στράβωσε η δουλειά και εδώ και λίγα χρόνια πολεμάνε μεταξύ τους.
Ο Χαφτάρ δε θέλει να βλέπει – τη στιγμή αυτή – ούτε τη φωτογραφία του Ερντογάν. Τα ‘χει με τους Τούρκους και από τον Ιούνιο του 2019 οτιδήποτε τουρκικό το αντιμετωπίζει ως εχθρικό. Φίλοι του είναι οι Αιγύπτιοι με τους οποίους εμείς θέλουμε να κάνουμε μπίζνες (αλλά καθυστερούμε να υπογράψουμε για την ΑΟΖ).
Ο Αλ Σαράζ τα πάει καλά με τον Ερντογάν (η συμφωνία που έκαναν είναι δείγμα του πόσο καλά τα πάνε) και παίρνει και στρατιωτική βοήθεια. Επίσης τα πάει καλά με δυτικούς και άλλους.
Καταλήγοντας: ο Αλ Σαράζ που στηρίζουμε και εμείς (δια της ΕΕ και άλλων οργανισμών) υπέγραψε με την Τουρκία μια συμφωνία που αποτελεί ευθεία απειλή για τα εθνικά μας συμφέροντα.
Το ερώτημα πλέον είναι τι κάνουμε εμείς στη δεδομένη στιγμή, επειδή η ανατολική Μεσόγειος θα είναι στο κέντρο των πολιτικο-στατιωτικο-οικονομικών εξελίξεων για τις πρώτες 3-4 δεκαετίες του 21ου αιώνα.
Εδώ ταιριάζει το “όσον αφορά τη Λιβύη, ποιος εξυπηρετεί τα ελληνικά συμφέροντα και ποιον στηρίζουμε;;;”. Γιατί στο τέλος πάλι θα χάσουμε και μετά θα αναρωτιόμαστε τι συνέβη και χάσαμε ένα εντός έδρας ματς που (ακόμη και με βάση το διεθνές δίκαιο) είναι στάνταρ άσσος…
Φυσικά παίζει και το άλλο σενάριο: να ασχοληθούμε με επικοινωνιακού και μικροπολιτικού τύπου ηλιθιότητες όπως κάνουν οι πολιτικοί μας, να ασχοληθούμε με το ποιος “διάσημος” και “επώνυμος” έμπλεξε με ποια “διάσημη” και “επώνυμη” ή ακόμη πιο καλά με το ποια αλυσίδα ηλεκτρονικών έχει πιο μεγάλες εκπτώσεις στο black Friday.