Ο ένας εκ των συνομιλητών ήταν σε κάποια φάση ακατάληπτος. Έφταιγε και το γεγονός ότι την τηλεφωνική συνομιλία την είχε πετύχει στο ραδιόφωνο όχι από την αρχή αλλά από τη μέση.
“Σι-όου-του” έλεγε συνέχεια. “Σι-όου-του”…
Τελικά κανά δίλεπτο μετά ήρθε και η μαγική λέξη: ΔΕΗ.
Και τότε το ακατάληπτο “Σι-όου-του” πήρε στο μυαλό του μορφή: CO2! Διοξείδιο του άνθρακα!
Τα υπόλοιπα μπήκαν σε μια σειρά γρήγορα – γρήγορα, χωρίς να χρειαστούν δεύτερες σκέψεις.
Δικαιώματα εκπομπής ρύπων που απεμπολήθηκαν και τώρα πληρώνονται ακριβά, απαξίωση εταιριών και μετά πώληση με τίμημα που μπορεί να πέσει ακόμη και στο ένα ευρώ (άλλωστε δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα γίνει κάτι τέτοιο), πώληση του προϊόντος σε ανταγωνιστές κάτω από το κόστος παραγωγής, άγονοι διαγωνισμοί για πώληση λιγνιτικών μονάδων, άντε καμιά υδροηλεκτρική από δίπλα για… “καλόπιασμα”.
Το έργο το έχουμε ξαναδεί, σκέφτηκε, με τόσους και τόσους που πέρασαν από το 2010 και μετά. Σε διάφορα πεδία, με διάφορες εταιρίες που πωλήθηκαν επειδή “δημιουργούσαν πρόβλημα στην ανάπτυξη του τόπου”. Στην παραγωγή, στη μεταποίηση, στις επικοινωνίες, στις συγκοινωνίες, στις μεταφορές, στις υπηρεσίες.
Όλοι έβλεπαν ως βαρίδιο για την “ανάπτυξη” τη δημόσια περιουσία. Λες και για το… πρόβλημα ήταν ο δημόσιος χαρακτήρας του κάθε μαγαζιού και όχι η κακοδιαχείριση και το βόλεμα ημετέρων κάθε χρώματος και απόχρωσης!!
Αυτό που δεν σκέφτηκε όμως ήταν άλλο, το σημαντικότερο ίσως: ότι μέσα σε διάστημα δέκα ετών ένα αγαθό όπως το ηλεκτρικό ρεύμα έγινε ξαφνικά προϊόν, που απαραίτητα το κράτος θα πρέπει το αποτινάξει από επάνω του άμεσα.