Εντάξει, ο τίτλος είναι κάτι που δεν περίμενα να το πω ή να το γράψω ποτέ, αλλά στο συγκεκριμένο θέμα και το λέω και το γράφω.
Αιτία τα επεισόδια των τελευταίων ημερών σε γήπεδα ποδοσφαίρου, μπάσκετ, σε κολυμβητήρια, τα ραντεβού θανάτου μεταξύ οργανωμένων, τα πολλά (πλέον) ρεπορτάζ για τη βια που ξεκινάει από υποτιθέμενους συνδέσμους φιλάθλων – αλλά και σε τοπικό επίπεδο, τα κάθε είδους μικρά ή μεγάλα γεγονότα βίας που καταγράφονται στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα.
Αρχικά πρέπει κάποια στιγμή να θυμηθούμε τον Cesare Bonesana, γνωστότερο ως Cesare Beccaria και το σχεδόν 300 ετών έργο του “περί εγκλημάτων και ποινών” – στο σημείο που σχετίζεται με την ταχύτητα απονομής της δικαιοσύνης.
Και στη συνέχεια να θυμηθούμε τη μακαρίτισσα τη Μάργκαρετ, η οποία τη δεκαετία του 1980 έβαλε τα γυαλιά σε όλους και έβαλε σε σειρά πολλά πράγματα στα του χουλιγκανισμού και της βίας στους αγωνιστικούς χώρους.
Κάποιοι κατηγορούν τη Θάτσερ ότι “σκότωσε” το ποδόσφαιρο στη χώρα της και ότι απλά η βία μεταφέρθηκε έξω από τα γήπεδα. Μπορεί να έχουν και δίκιο.
Όμως αν η δικαιοσύνη παρεμβαίνει άμεσα και οι συμμετέχοντες σε τέτοιου είδους επεισόδια βγουν από τη φυλακή μόνο όταν ο ήλιος ανατείλει από τη δύση, μόνο τότε θα περιοριστεί – ίσως και θα εξαλειφθεί – η βια από τα γήπεδα.
Δυστυχώς είναι τόσο απλό, στο σημείο που έχει φτάσει σήμερα η κατάσταση στη χώρα μας. Μόνο έτσι θα περιοριστεί το πρόβλημα, ίσως και να λυθεί στο τέλος, με κάποιες νέες μεθόδους που πιθανόν να έχουν εμφανιστεί. Μια αρχή όμως θα πρέπει να γίνει. Σίγουρα!
Γιαυτό λέω, στο συγκεκριμένο θέμα “Θάτσερ θα λέμε και θα κλαίμε…”