Συνεχίζοντας με το δεύτερο από τα θέματα που απασχόλησαν τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Τετάρτης 20 Μαρτίου, θα αναφερθώ στην επιστολή που συνόδευσε την παραίτηση του (πρώην πλέον) δημοτικού συμβούλου Γιώργου Κουτζηπασόπουλου – το πρώτο θέμα μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ.
Ο Κουτζηπασόπουλος απέστειλε μια επιστολή, την οποία ανέγνωσε στο Σώμα ο πρόεδρος του, Δ. Ράπτης.
Έγραψε διάφορα ο παραιτηθείς δημοτικός σύμβουλος ενώ σε κάποιο σημείο της δήλωσης αναφέρει ότι απογοητεύτηκε και ότι ντρέπεται επειδή μέσα από τη θέση του δημοτικού συμβούλου δεν μπόρεσε να επηρεάσει πράγματα και καταστάσεις και να βάλει ένα λιθαράκι στην καθημερινότητα των κινητικά αναπήρων ή των ηλικιωμένων ή των μανάδων με καροτσάκια.
Ας είμαστε ειλικρινείς: ο Κουτζηπασόπουλος έχει δίκιο στο σημείο που αναφέρθηκε στη δική του εμπειρία όποτε έπρεπε να λάβει μέρος σε μια συνεδρίαση ή σε ένα συμβούλιο. Απόλυτο δίκιο.
Κι αυτό το γράφω έχοντας γνώση του θέματος και όντας αυτόπτης μάρτυρας καταστάσεων που συνέβαιναν πριν ή μετά από συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου. Όταν συνάδελφοί του τον βοηθούσαν να ανέβει με το καροτσάκι του τα σκαλιά, όταν ένας – ένας ή και δυο μαζί έπιαναν το καροτσάκι του και το ανέβαζαν μέχρι την είσοδο του Δημαρχείου.
Αν εξαιρέσει κανείς τη ράμπα πρόσβασης στα έδρανα που τοποθετήθηκε μέσα στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δ.Σ. (κι αυτή μετά τις εκλογές του 2014), η κατασκευή του κτηρίου του Δημαρχείου της Αλεξάνδρειας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΙΚΗ προς τους ανθρώπους που αναγκάζονται να κινούνται με αμαξίδια, προς τους γονείς που έχουν τα παιδιά τους σε καρότσια, προς τους ηλικιωμένους ή πιο μικρούς σε ηλικία που έχουν προβλήματα κίνησης.
Ο μικρός αναβατήρας που βρίσκεται έξω από το δημαρχείο μπήκε εκεί τα τελευταία χρόνια. Δεν λειτουργεί στο 99% των περιπτώσεων (είτε επειδή θα παρουσιάζει κάποιο τεχνικό πρόβλημα, είτε επειδή συνήθως πέφτει θύμα φθορών από αγνώστους, όντας εκτεθειμένος στο εξωτερικό χώρο).
Επίσης, χωρίς να υπάρχει επιβεβαίωση για αυτό (δεν το έχω δει με τα μάτια μου δηλαδή), θα πρέπει να αναφέρω ότι ακούγεται πως εδώ και πολλά χρόνια – τουλάχιστον 10 ή 12 χρόνια – υπάρχει πρόβλεψη για κατασκευή και τοποθέτηση ανελκυστήρα στο Δημαρχείο, σε κάποια πλευρά του κτηρίου. Όμως ΚΑΝΕΙΣ κατά τη διάρκεια αυτών των 10-12 ετών (είτε δήμαρχος, είτε αρμόδιος αντιδήμαρχος) δεν έκανε κάτι ώστε να γίνει πραγματικότητα αυτός ο ανελκυστήρας. Ως βασικό λόγο για τη μη κατασκευή του όλοι αναφέρουν την έλλειψη χώρων στο κτήριο (έχουν δίκιο μέχρι ένα σημείο, όντως οι υπάλληλοι στο Δημαρχείο είναι ο ένας επάνω στον άλλο και οι χώροι ελάχιστοι).
Και τέλος, αν πάμε στα της Αλεξάνδρειας ή των χωριών, θα δούμε ότι στην πλειοψηφία τους οι δημόσιοι χώροι δεν είναι φιλικοί προς τους ανθρώπους με κινητικές δυσκολίες.
Ράμπες με μεγάλες κλίσεις ή καθόλου ράμπες, πλακάκια που υποτίθεται ότι καθοδηγούν τους συνανθρώπους μας με δυσκολίες στην όραση και καταλήγουν στο… πουθενά (ή στην καλύτερη περίπτωση καταλήγουν επάνω σε κολώνες ή κάδους), ανύπαρκτες διαβάσεις σε κεντρικά ή λιγότερο κεντρικά σημεία. Μέχρι και η περιβόητη “ανάπλαση” της Αλεξάνδρειας έχει αποδειχθεί απ’ την πρώτη στιγμή προβληματική (αφήστε δε που βάσει της συμφωνίας που είχε κλειστεί τότε για τη χρηματοδότησή της, δεν είναι δυνατόν να γίνει οποιαδήποτε παρέμβαση στα σημεία που… “αναπλάστηκαν” αν δεν παρέλθει συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, οπότε στο κέντρο της Αλεξάνδρειας και να θέλει κάποιος να κάνει διορθώσεις δεν μπορεί!).
Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η κατάσταση. Κι όποιος την αρνείται είναι ή ανίδεος ή υποκριτής.
Εν ολίγοις: για να καταλάβουμε το πρόβλημα θα πρέπει να έχουμε σπάσει κάνα πόδι ή να έχουμε στο στενό μας περιβάλλον κάποιον με κινητικά προβλήματα είτε ένα μωρό μέσα σε καροτσάκι.
σημείωση: μην αρχίσουν τώρα ορισμένοι από τους υποψήφιους δημάρχους ή συμβούλους τα κροκοδείλια δάκρυα και τις πλειοδοσίες, μπας και “τσιμπήσουν” πέντε – δέκα – εκατό ψηφαλάκια. Το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι αυτοκριτική κι όχι να αρχίσουν να πλειοδοτούν ή να επικρίνουν – ως άλλοι Γραμματείς και Φαρισαίοι – τους αντιπάλους τους στις εκλογές για όσα δεν έκαναν …