Δύσκολη ημέρα η Πέμπτη 24 Ιανουαρίου.
Δύσκολη επειδή σήμερα στη Βουλή αναμένεται να κυρωθεί η Συμφωνία Κοτζιά – Ντιμιτρώφ, η συμφωνία με την οποία η γειτονική χώρα αναγνωρίζεται ως “Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας” και πλέον μπαίνουμε σε ένα διαφορετικό διεθνές σκηνικό (αυτό που αφήνει ανοιχτό κάθε ενδεχόμενο για μελλοντικές εξελίξεις).
Αναμένεται λοιπόν να κυρωθεί μια κακή για τη χώρα συμφωνία. Θα πει κάποιος “είναι δυνατόν όλες οι συμφωνίες να είναι καλές;”. Η απάντηση είναι μια: “Όχι”. Όμως όταν μια συμφωνία, μια οποιαδήποτε συμφωνία, γίνεται σε εντελώς λάθος στιγμή και επιπλέον δεν κλείνει οριστικά θέματα που υφίστανται επί δεκαετίες και ταυτόχρονα αφήνει ανοιχτά προς εκμετάλλευση παραθυράκια, τότε δεν τη λες και καλή συμφωνία!
Λοιπόν, ας είμαστε λίγο ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και ρεαλιστές, ρίχνοντας μια ματιά στη διεθνή πρακτική:
Μια διεθνή συμφωνία την επιδιώκεις μόνο σε δυο περιπτώσεις:
- αν έχεις κερδίσει κάποιο πόλεμο (άρα επιβάλλεις τους δικούς σου όρους) ή
- αν είσαι πολύ ισχυρός σε καιρό ειρήνης ώστε να κερδίσεις όσο περισσότερα μπορείς (να τα πάρεις όλα παίζει, αλλά σε τελική ανάλυση θα έχεις ξανά προβλήματα με την πάροδο των χρόνων).
Η χώρα ευτυχώς έχει να δει πόλεμο κάτι δεκαετίες. Άρα αποκλείεται η πρώτη εκδοχή/περίπτωση. Όμως απ’ την άλλη μεριά δεν είναι ισχυρή διαπραγματευτικά ώστε να επιβάλλει τη θέλησή της μέσα στα διεθνή φόρα και οργανισμούς. Την τελευταία δεκαετία βιώνει τη χειρότερη ύφεση από την Κατοχή και μετά. Και κλαρινομαγκιές στους “δανειστές” δεν την παίρνει να κάνει, το είδαμε το έργο πρόσφατα (με τα ντέφια και τα νταούλια)!
Άρα η επιδίωξη από μέρους μας οποιασδήποτε συμφωνίας που θα έλυνε κάποιο διμερές ή διεθνές θέμα είναι (το λιγότερο) βλακώδης ενέργεια, επειδή η χώρα είναι με την πλάτη στον τοίχο λόγω της κρίσης που μας φόρτωσαν (άρα είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο ότι θα της επιβληθούν κινήσεις και όροι που δε την συμφέρουν γενικά).
Τι θα έπρεπε να κάνει λοιπόν;; Την παλαβή! Θα έπρεπε να υπομένει το status quo που – κακώς – υπάρχει και να αναμένει τη στιγμή που θα αποκτήσει ξανά ικανοποιητική διαπραγματευτική ισχύ ώστε να λύσει τα ζητήματα που την απασχολούν.
Στη συζήτηση έχει μπει επίσης ξανά εκείνο το ωραίο, περί του ποιος είναι “από τη σωστή μεριά της Ιστορίας”. Ιστορία είναι μια, κάποια στιγμή ας το καταλάβουμε επιτέλους. Κι η Ιστορία γράφεται καθημερινά. Το πως θα γραφεί είναι ένα θέμα όμως, γιατί κάθε σειρά της, κάθε λέξη της, επηρεάζει όχι μόνο εμάς αλλά και τις γενιές που έρχονται.
Απ’ την άλλη έχει γίνει είδηση το αυτονόητο, το ότι η κυβερνητική πλειοψηφία χειροκρότησε εντός του Κοινοβουλίου βουλευτή της αντιπολίτευσης για αυτά που είπε. Και κάποιοι, αλαφροΐσκιωτοι, ακόμη μιλάνε για αυγά του φιδιού, όταν το φίδι έχει εκκολαφτεί και κυκλοφορεί, παίζοντας το άκακη σαύρα που κινείται μάλιστα προς την κατεύθυνση της… “προστασίας” της δημοκρατικής νομιμότητας!