Οι “αναθεωρημένοι σχεδιασμοί”, ο αναθεωρημένος ρόλος των Δήμων και η (απαιτούμενη) νέα θεώρηση των πραγμάτων από τους ψηφοφόρους
Όπως μαθαίνω, το τελευταίο διάστημα κάποιοι – που κινούνται στο τοπικό πολιτικό σκηνικό αλλά και εκτός αυτού “επικουρικά”, πχ στον επιχειρηματικό χώρο – κάνουν αγωνιώδεις προσπάθειες ανασύστασης (στο προεκλογικό πεδίο) της παράταξης της μείζονος αντιπολίτευσης στο Δημοτικό Συμβούλιο Αλεξάνδρειας, μιας παράταξης που πνέει τα λοίσθια μετά από εκείνες τις ατυχείς για την ίδια δυο συναντήσεις του ΤΟΕΒ.
Αν θελήσουμε να δούμε την κατάσταση στην πραγματική της διάσταση οφείλουμε να είμαστε πρωτίστως ειλικρινείς: οι συναντήσεις εκείνες σε συνδυασμό με την αδυναμία εξεύρεσης “ηγετικής” λύσης (που ήταν απόρροια κακών επιλογών και χειρισμών) είχαν ως αποτέλεσμα τον κατακερματισμό της παράταξης.
Από την πρώτη στιγμή μέσα από την Περισκόπηση έχω αναφέρει ότι “άλλος για Χίο τράβηξε πήγε, κι άλλος για Μυτιλήνη” – ορισμένοι μάλιστα πριν από τις συναντήσεις του ΤΟΕΒ! Χωρίς αυτό απαραίτητα να σημαίνει ότι πλέον όλα τα μέλη της παράταξης Δημητριάδη εντάχθηκαν ήδη ή θα ενταχθούν σε κάποιο από τα ψηφοδέλτια που θα ζητήσουν την ψήφο μας στις εκλογές του Μαΐου.
Κάποιοι όντως έχουν ήδη συμφωνήσει με υποψηφίους δημάρχους, κάποιοι άλλοι πρωτοστάτησαν στη δημιουργία ψηφοδελτίων, κάποιοι άλλοι το σκέφτονται και το συζητούν. Ενώ υπάρχουν και ορισμένοι που σκέφτονται ή που ήδη έχουν αποφασίσει να πάνε σπίτι τους.
Βυζαντινής έμπνευσης (έστω και τριτο-τέταρτης κατηγορίας) ίντριγκες και σχεδιασμοί υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν εις τον αιώνα τον άπαντα. Άλλωστε είναι απαραίτητα συστατικά.
Όμως παρότι οδεύουμε προς το τέλος της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, υπάρχουν ακόμη “ονειροπόλοι” (sic) που νομίζουν ότι το τοπικό εκλογικό σώμα μπορεί να άγεται και να φέρεται ανάλογα με τις διαθέσεις και τους… σχεδιασμούς τους. Που όταν δεν βγαίνουν, τους αναθεωρούν μέχρι να επιτευχθεί το “επιθυμητό” αποτέλεσμα.
Οι εκλογές είναι κάτι δύσκολο και οι δημοτικές – τοπικές εκλογές ακόμη δυσκολότερο. Γιατί μπαίνουν στη μέση σόγια, φιλίες, κουμπαριές, συμπεθεριλήκια και άλλα τέτοια ωραία. Όμως (και ευτυχώς) με βάση αυτά που ακούω από τους συνομιλητές μου που είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας και της παραδιπλανής αυλής, αυτή τη φορά η επιλογή από αρκετούς, στο παραβάν, θα γίνει με βάση την προσδοκώμενη αποτελεσματικότητα και το σχεδιασμό που θα μας δείξει ο κάθε υποψήφιος.
Το χτύπημα στην πλάτη ή η χειραψία που ο κάθε ένας μας κάνει με υποψηφίους δημάρχους ή συμβούλους πρέπει απλά να θεωρηθεί από τους τελευταίους ότι ανήκει στη σφαίρα της λεγόμενης “αστικής ευγένειας”.
Όμως απ’ τη στιγμή που πλέον οι Δήμοι αποκτούν ακόμη πιο ισχυρό παρεμβατικό ρόλο στην καθημερινότητά μας (δείτε ένα τελευταίο παράδειγμα ΕΔΩ), τότε επιβάλλεται τα πάντα να κριθούν βάσει ικανοτήτων, σχεδίου και στελέχωσης – ανθρώπινου δυναμικού ενός εκάστου συνδυασμού.
Αλλιώς καταδικαζόμαστε να βουλιάξουμε στον αποξηραμένο πριν από 90 χρόνια βάλτο της λίμνης των Γιαννιτσών…