Δεν είναι για να πανηγυρίζουμε επειδή η χώρα αναμένεται να “χτυπήσει” πρωτογενές πλεόνασμα που είναι κατά 1% πιο μεγάλο από το προβλεπόμενο, πιο πάνω από το στόχο που έχει τεθεί ελέω Μνημονίων (από τα οποία υποτίθεται ότι βγήκαμε). Τα λεφτά αυτά τα έχει πληρώσει – και μάλιστα με πολλές στερήσεις μεγάλο μέρος του πληθυσμού που δεν του περισσεύει ούτε δεκάρα.
Ούτε είναι θέμα για να κινδυνολογούν κάποιοι και να μιλούν για… “εκτροχιασμό” επειδή υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις που αναδρομικά δίνουν λεφτά σε συνταξιούχους – οι περισσότεροι συνταξιούχοι αυτά τα λεφτά τα έχουν πληρώσει κατά τη διάρκεια του εργασιακού τους βίου (σίγουρα υπάρχουν και αρκετοί που οι συντάξεις τους είναι μεγαλύτερες από τις εισφορές τους).
Επιτυχία λοιπόν δεν τα πρωτογενή πλεονάσματα. Όποιος κι αν διαχειριστεί τις τύχες της χώρας μέχρι να λήξουν τα Μνημόνια (περί το έτος 2060), είναι καταδικασμένος να επιτύχει. Αυτό το υπογράψαμε. Τέλος! Αλλιώς θα φεύγει για το σπίτι του.
Επιτυχία θα ήταν να έρθουν σοβαρές και μακροπρόθεσμες επενδύσεις, να εκσυγχρονιστεί το πλαίσιο με το οποίο μια επιχείρηση ή ένας ιδιώτης μπορεί να δραστηριοποιηθεί στην οικονομία, επιτυχία θα ήταν να μην έχουν οι φορολογούμενοι πολίτες και οι επιχειρήσεις συνεταίρο την Εφορία. Επιτυχία θα ήταν να ανοίξουν δουλειές άμεσα (και όχι επιδοτούμενες καφετέριες και μπουγατσατζήδικα).
Επιτυχία δεν είναι τα βοηθήματα και οι ενισχύσεις. Μια χώρα δεν μπορεί να στέκεται κάθε μήνα μπροστά σε ένα γκισέ τράπεζας ή σ’ ένα ATM για να περιμένει το βοήθημα. Κοινωνική πολιτική δεν είναι τα βοηθήματα και οι κάθε είδους ενισχύσεις, τα οποία έρχονται μετά από το… καθιερωμένο στύψιμο των φορολογουμένων. Ή μάλλον δεν είναι μόνο αυτά!
Γιατί είναι μεγάλη υπόθεση (και συνταγματικό δικαίωμα) ο άλλος να δουλεύει, να αμείβεται αξιοπρεπώς, να φέρνει λεφτά στο σπίτι του, να πληρώνει τους φόρους του, να προγραμματίζει τη ζωή του και τη ζωή των παιδιών του…