Από αυτούς που θέλουν να δώσουν δικαίωμα ψήφου και διπλώματα οδήγησης και άλλα τέτοια “προοδευτικά” σε 17χρονα (που ακόμη “χτίζουν” τους εαυτούς τους) μέχρι αυτούς που θέλουν να εκμεταλλευτούν τα παιδιά της ίδιας – ή και μικρότερης – ηλικίας για να σπείρουν τις φασιστικές, διχαστικές και ναζιστικές τους ιδέες η απόσταση δεν είναι και πολύ μεγάλη.
Η ηλικία, σε συνδυασμό με τη λογική του “τα ξέρω όλα” και “είμαι άτρωτος”, δίνουν πεδίο δράσης σε οποιονδήποτε θέλει να χρησιμοποιήσει τα παιδιά μας για τους δικούς του σκοπούς.
Ακριβώς εκεί είναι το σημείο σύγκλισης μεταξύ των δυο “σχολών”, το επικίνδυνο (για το μέλλον) σημείο: η παρέμβαση, χρησιμοποιώντας τις εφηβικές ευαισθησίες, την περιέργεια, τις αδυναμίες.
Για να εξυπηρετηθούν οι σκοποί τους, που ουδεμία σχέση έχουν με τις πραγματικές ανάγκες των ηλικιών από τα 12-13 μέχρι και τα 17-18.
Στις ηλικίες αυτές δεν μπορείς να κρίνεις. Νομίζει ότι μπορείς να κρίνεις. Στις ηλικίες αυτές δεν ξέρεις, νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα. Άλλωστε όλα δεν πρόκειται να τα μάθεις ποτέ, ούτε καν στα 90 σου!
Με ένα σχολείο που συνήθως είναι εξαφανισμένο και μακριά από το πραγματικό του σκοπό.
Που δεν είναι άλλος από το να δίνει αυτό που πρέπει για να “πολεμήσεις” και να έχεις μια αξιοπρεπή μελλοντική ζωή, μια αξιοπρεπή δουλειά, μια αξιοπρεπή μόρφωση.
Που αφήνει όμως τον οποιονδήποτε να διαμορφώνει χαρακτήρες, να διαμορφώνει ζωές, να διαμορφώνει το μέλλον των νέων. Αντί να κάνει αυτό που πραγματικά πρέπει…
- Δεν ευθύνονται τα παιδιά για ότι συμβαίνει. Αυτό έχουν, με αυτό πορεύονται.
- Δεν ευθύνονται όλοι αυτοί που θέλουν παιδιά ημιμαθή (που θα έχουν ως αποκλειστικό σημείο αναφοράς τους τα λάικ στο φεισμπουκ, τις καρδούλες στο ινσταγκραμ, τα τηλεσκουπίδια ή άλλα παρόμοια).
- Δεν ευθύνονται ούτε καν αυτοί που “μπαίνουν” στις ζωές και στα μυαλά των παιδιών με το έτσι θέλω. Είδαν “τρύπες” και μπήκαν για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους σκοπούς.
Όλοι εμείς ευθυνόμαστε, που δεν στεκόμαστε σαν τοίχος μπροστά σε όλα αυτά που θέλουν να μετατρέψουν τα παιδιά σε εφ’ όρου ζωής εργαλεία τους, λόγω του ότι
– θα τα δώσουν ένα τιμόνι ή έναν φάκελο για να ψηφίσουν, φορτώνοντάς τα με πράγματα που ακόμη είναι δύσκολο να αξιολογήσουν και να διαχειριστούν επειδή λείπουν τα ερεθίσματα και οι βάσεις για να κρίνουν σωστά
– θα τα κάνουν να αισθανθούν “ανώτερα” και να μισούν το διαφορετικό (είτε αυτό το διαφορετικό είναι μια ποδοσφαιρική ομάδα είτε είναι ένας άλλος άνθρωπος) ή θα τα μάθουν από τώρα ότι δεν έχουν ευθύνες για οτιδήποτε και ότι για όλα τα στραβά που θα τους συμβούν πάντα το φταίξιμο το έχει “ξένο” ή το “κατώτερο”, το “άλλο”…
Είναι προτιμότερο για όλους αυτούς που θέλουν εφ’ όρου ζωής να χρησιμοποιούν ως εργαλεία τους τα παιδιά, αυτά να ασχολούνται (τώρα που διαπλάθουν χαρακτήρα) με οτιδήποτε άλλο απ’ το να “ανοίξουν” τα μυαλά τους μέσα από την πραγματική μόρφωση.
Άλλωστε, ένας αμόρφωτος ή ημιμαθής είναι πάντα ένα εξαιρετικό εργαλείο, μια εξαιρετική και φτηνή δύναμη που πάντα θα δουλεύει χωρίς να ‘χει πολλές – πολλές απαιτήσεις…