Τελικά, βγήκαμε από τα Μνημόνια ή όχι;;;;
Τις τελευταίες ημέρες όλοι είδαμε τα άπειρα χτυπήματα στα πληκτρολόγια και το πολύ μελάνι που χύθηκε σχετικά με την έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια.
Χρησιμοποιήθηκε άπειρος τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός χρόνος ενώ επιστρατεύτηκαν γραφικά, φωτογραφίες και ατέλειωτο άλλο οπτικοακουστικό υλικό (σχεδόν από όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και από όλα τα κόμματα) για να θυμηθούμε την Ιστορία και την πορεία των Μνημονίων.
Με διάθεση είτε επικριτική είτε όχι.
Άραγε, τελείωσαν τα Μνημόνια που ξεκίνησαν με το Καστελόριζο τον Απρίλιο του 2010 και με το eurogroup περίπου 2 βδομάδες αργότερα;;
Ή μήπως απλά τελείωσε ένα από τα πολλά προγράμματα “στήριξης” της Ελληνικής Οικονομίας;;
Κι αν θεωρήσουμε ότι τα Μνημόνια όντως τελείωσαν, δηλαδή αν αυτό που σήμερα σηματοδοτείται δεν είναι τυπικό αλλά είναι ουσιαστικό, τι μας δείχνει ο απολογισμός για τα προγράμματα ;;; Πόσο επιτυχημένα τελικά ήταν;;;
Δεν θα μπω στη ίδια διαδικασία της εξιστόρησης. Μας βομβάρδισαν τις τελευταίες ημέρες με ημερομηνίες, γεγονότα, εξιστορήσεις, παλιά βίντεο.
Θα πω όμως κάτι άλλο, το οποίο είναι πιο ξεκάθαρο γιατί όπως και να ‘χει οι αριθμοί είναι αυτοί που λένε την αλήθεια.
Τα προγράμματα μπορεί τυπικά να τελείωσαν, όμως δυστυχώς είναι εδώ, πανταχού παρόντα. Και τα Μνημόνια θα είναι παρόντα μέχρι το 2060 το λιγότερο. Τα υπογράψαμε, τα αποδεχτήκαμε, τα συμφωνήσαμε. ΔΙΑΚΟΜΜΑΤΙΚΑ.
Γίναμε πειραματόζωα σε ένα απέραντο εργαστήριο στο οποίο δοκιμάστηκαν διάφορες συνταγές, γίναμε αυτοί που θυσίασαν πολλά ώστε να σωθούν ξένες τράπεζες και όχι η ίδια η οικονομία της χώρας μας. Μας επιβλήθηκαν πολλά, αρκετά από τα οποία αποδείχθηκε μέσα σε αυτά τα 8 χρόνια ότι ήταν λάθος συνταγές – κατ’ ομολογία των ίδιων των εμπνευστών τους στο εξωτερικό!
Τα Μνημόνια δυστυχώς δεν τελείωσαν, δεν τελειώνουν τόσο εύκολα! Είμαστε δεσμευμένοι και δεμένοι το λιγότερο για καμιά 45αριά χρόνια ακόμη. Ίσως πρόσκαιρα να τελείωσε η απευθείας οικονομική “βοήθεια” (αφού έχει προβλεφθεί να δημιουργηθεί ένα “μαξιλαράκι” για τα πρώτα έξοδα), όμως η εξάρτηση της χώρας μας δεν έχει τελειώσει.
Η χώρα βίωσε από το 2010 (και εξακολουθεί να βιώνει) την πιο μεγάλη οικονομική καταστροφή που έχει καταγραφεί εν καιρό ειρήνης σε παγκόσμιο επίπεδο. Για να το πούμε σε απλά ελληνικά, ΑΝ η χώρα το 2010 παρήγαγε 100 ευρώ το χρόνο, σήμερα παράγει 77 ευρώ.
Πάνω από μισό εκατομμύριο Έλληνες έχουν φύγει στο εξωτερικό, το πραγματικό κεφάλαιο της χώρας. Οι νέοι, αυτοί που μπορούν να παράξουν. Και η ανεργία εξακολουθεί να είναι στα ύψη.
Επειδή λοιπόν οι αριθμοί τα λένε όλα, ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά πίσω στην προηγούμενη οκταετία θα δούμε ότι:
1) το ιδιωτικό χρέος με κάτι περίεργα… ταχυδακτυλουργικά μετατράπηκε σε δημόσιο χρέος που το φορτωθήκαμε όλοι μας.
2) το χρέος δεν μειώθηκε. Είναι σα να μην έγινε τίποτε τόσα χρόνια σε απόλυτους αριθμούς του χρέους. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους για την πορεία εξέλιξης του δημοσίου χρέους στις 30 Ιουνίου του 2018 το χρέος της Κεντρικής Διοίκησης ανήλθε στα 345,379 δισ. ευρώ.
3) το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν έχει μειωθεί αισθητά, από τα 222 δις ευρώ που ήταν το 2010. Αυτό σημαίνει ότι το ύψος του χρέους ως ποσοστό επί του ΑΕΠ της χώρας έχει φτάσει πιο ψηλά από ότι ξεκίνησε το 2010.
4) η ανεργία πήγε στα ύψη. Εμφανίζεται μειωμένη το τελευταίο διάστημα, όμως λόγω του συστήματος που μετράται κανείς δεν ξέρει επακριβώς που πραγματικά βρίσκεται σήμερα,
5) χιλιάδες νέοι (και λιγότερο νέοι) έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό
6) περίπου το ένα τρίτο των κατοίκων της χώρας ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
7) η υπερφορολόγηση και οι αντιαναπτυξιακοί κανόνες που επιβλήθηκαν μέσω των Μνημονίων στη χώρα δεν ευνοούν τις επενδύσεις. Σιγά μην έρθει ο οποιοσδήποτε να βάλει τα ωραία του λεφτά στην Ελλάδα!
8) η οικονομία λειτουργεί με όρους capital controls, που δεν θα εξαφανιστούν μέσα σε μια νύχτα! Και έχουν αφήσει τα σημάδια τους σε χιλιάδες επιχειρήσεις και εργαζομένους.
Αυτά είναι μόνο από ορισμένα που συνέβησαν μέσα στα οκτώ χρόνια των Μνημονίων. Ο κατάλογος είναι μεγάλος!
Η χώρα όμως βίωσε και κάτι ακόμη, πιο σημαντικό και από την οικονομία: βίωσε και θα βιώνει τον περιορισμό της Δημοκρατίας και των βασικών δικαιωμάτων των πολιτών (όπως το δικαίωμα στην εργασία ή το δικαίωμα σε ένα σπίτι ή το δικαίωμα στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας του). Γιατί μη μου πείτε ότι το παιδί μιας οικογένειας που την έχει χτυπήσει αλύπητα η ανεργία έχει τις ίδιες ευκαιρίες με το παιδί μιας άλλης οικογένειας στην οποία υπάρχουν κάποιοι που ακόμη δουλεύουν;; Για σκεφτείτε, πόσοι γνωστοί σας επέλεξαν να μην στείλουν τα παιδιά τους σε ένα πανεπιστήμιο που ήταν μακριά επειδή τα λεφτά δεν φτάνουν…
Μνημόνια σημαίνει επιτροπεία, σημαίνει έλεγχος, σημαίνει εξάρτηση.
Μέχρι σήμερα ότι μέτρο λαμβάνονταν ήταν συνδεδεμένο με τις δόσεις.
Έκανες κάτι που σου είχε υποδειχθεί;;; έπαιρνες τη δόση.
Δεν το έκανες;; δεν έπαιρνες δεκάρα.
Τώρα θα δίνουμε (υποτίθεται) λογαριασμό στις περιβόητες αγορές, εκτός του ότι θα έχουμε και τον καθιερωμένο τριμηνιαίο έλεγχο.
Όσο κι αν οι πολιτικοί μας προσπαθούν να μας πείσουν για διάφορα, εμείς θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η χώρα θα κινείται σε Μνημονιακούς ρυθμούς τουλάχιστον μέχρι το 2060. Με μετακυλίσεις αποπληρωμών του χρέους (που μέχρι το 2032 θα φαίνονται σαν ελαφρύνσεις του χρέους), με “μαξιλαράκια”, με μηδενική προοπτική για αύξηση των επενδύσεων σε μια χώρα που η προκαταβολή φόρων είναι πλέον ο κανόνας!
Δεν αλλάζει κάτι δραματικά η σημερινή ημέρα, το ορόσημο της εξόδου από τα προγράμματα.
Ήμασταν σε καθεστώς μνημονίων με προγράμματα και προαπαιτούμενα, θα είμαστε σε καθεστώς μνημονίων χωρίς προγράμματα αλλά πάλι με προαπαιτούμενα.
Υπό επιτροπεία. Είτε με τη σημερινή κυβέρνηση, είτε με την αυριανή.
Είτε σε 1 μήνα από σήμερα, είτε σε ένα χρόνο από σήμερα.