“Τραγωδία χωρίς τέλος”.
Ίσως να είναι η μόνη φράση η οποία να μπορεί να περιγράψει αυτό που συμβαίνει στην ανατολική Αττική, η οποία επλήγη από την καταστροφική επέλαση της φωτιάς.
Ότι και να γράψει κανείς, ότι και να πει κανείς, είναι λίγο. Κάθε μέρα που περνάει ο αριθμός των θυμάτων γίνεται ολοένα και πιο μεγάλος.
79… 80… 85.. 88.. 89… και δυστυχώς σταματημό δεν έχει. Άλλο θύμα το βρίσκουν και το ταυτοποιούν, άλλο αφήνει την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο. Άλλο είναι μεγάλος σε ηλικία άνθρωπος, άλλο μικρός – μαθητής ή μαθήτρια στην ηλικία των παιδιών ή των ανηψιών μας. Κάποιες οικογένειες ξεκληρίστηκαν, κάποιες άλλες θρηνούν την απώλεια κάποιου μόνο μέλους τους. Σε κάθε περίπτωση, η θλίψη είναι ανείπωτη.
Κάπου στη μέση όλοι εμείς, οι υπόλοιποι, που αποσβολωμένοι παρακολουθούμε όσα συμβαίνουν (αδυνατώντας, εκ των πραγμάτων, να αντιληφθούμε όλη τους τη διάσταση). Προσπαθώντας ο καθένας με τον δικό του τρόπο να βοηθήσουμε τους πυρόπληκτους, αυτούς που βγήκαν από την κόλαση της φωτιάς στο Μάτι Αττικής. Κάποιοι στέλνουν βοήθεια, κάποιοι πηγαίνουν εθελοντικά να βοηθήσουν. Όλοι όμως με την ίδια μαυρίλα στην ψυχή και θλίψη – αλλά και με τον ίδιο ακριβώς θυμό για μια σειρά καταστάσεων που οδήγησαν στο χαμό των συνανθρώπων μας.
Μια τέτοια τραγωδία μπορεί να αλλάξει κάτι;; Μπορεί να ανατρέψει καταστάσεις και συμπεριφορές δεκαετιών;; Ή θα διαψευστούμε όλοι μαζί, για μια ακόμη φορά, όπως συμβαίνει τόσα χρόνια τώρα, όπως για παράδειγμα συνέβη μετά τις φωτιές στην Ηλεία ή άλλες παρόμοιες (με λιγότερα όμως θύματα, άρα που “ξεχάστηκαν” από την κοινή γνώμη σύντομα);;;
Ένα είναι το μόνο σίγουρο, και αναδύεται μέσα από τα αποκαΐδια: κάποιοι ευθύνονται, οι ευθύνες επιβάλλεται να αναζητηθούν και τέλος να τιμωρηθούν όσοι θα αποδειχθεί ότι τους βαρύνουν. Σε κάθε επίπεδο. Είτε αυτό έχει να κάνει με τη φωτιά ως γεγονός, είτε με τα αποτελέσματα που η φωτιά είχε σε δεύτερο χρόνο.
– Μπορεί κάποιοι να ευθύνονται επειδή έβαλαν τη φωτιά.
– Μπορεί κάποιοι άλλοι να ευθύνονται επειδή πίεζαν να μην γκρεμιστούν αυθαίρετα που ξεφύτρωσαν μέσα στα δάση.
– Μπορεί να ευθύνονται όσοι έχτισαν μέσα στα δάση.
– Μπορεί να ευθύνονται όσοι ψήφισαν νόμους και διατάξεις, δίνοντας την ευκαιρία να “τακτοποιηθούν” παρανομίες που είχαν ήδη γίνει από κάποιους άλλους.
– Μπορεί κάποιος να μη εφάρμοσε έγκαιρα κάποιο σχέδιο εκκένωσης. Ή να υπάρχει άλλος που μην το έχει εκπονήσει καν…
Υπάρχουν χίλια δυό “μπορεί”. Εικασίες και υποθέσεις μπορούν να γίνονται πολλές, από όλους μας.
Όμως, όπως και να ‘χει, επιβάλλεται να βρεθούν οι φταίχτες για την τραγωδία. Όχι για να ικανοποιηθούμε όλοι εμείς ή έστω οι συγγενείς των θυμάτων. Αλλά για να ησυχάσουν οι ψυχές όλων αυτών που έφυγαν από κοντά μας.
Και για να προληφθεί, στο βαθμό που θα βοηθήσει η όλη διαδικασία, στην πρόληψη της επόμενης τραγωδίας (αν μείνουμε έτσι είναι θέμα χρόνου μια ακόμη παρόμοια κατάσταση).
* Ας ελπίσουμε πως τα κανάλια και τα sites θα αφήσουν στην ησυχία τους τους συγγενείς των θυμάτων, για να αποχαιρετήσουν τους δικούς τους ανθρώπους. Ας μείνουν στην καταγραφή των εξελίξεων χωρίς να γίνονται αυτοί που τις ποδηγετούν…
Το ίδιο και τα κόμματα, που ήδη ασχολούνται με το θέμα, είτε υπερασπιζόμενα είτε κατακρίνοντας πρόσωπα και πράγματα. Ας αφήσουν την πολιτική σπέκουλα και την αναζήτηση ευθυνών.
Όλοι αυτοί – κόμματα και ΜΜΕ – πρέπει να πάψουν να αναζητούν, ως άλλοι εισαγγελικοί λειτουργοί, τους υπεύθυνους για την τραγωδία. Κανένας δεν τους όρισε δικαστές. Δεν είναι δικαστές, όσο πολύ κι αν το επιθυμούν.
Τα πράγματα μπορεί να είναι δύσκολα όσον αφορά την απόδοση ευθυνών. Αυτά θα τα αναζητήσει η Δικαιοσύνη.
“Ουαί (…) Οδηγοί τυφλοί, οίτινες διϋλίζετε τον κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνετε” είχε πει κάποιος, κάποτε, καταφερόμενος κατά των εξουσιών της δικής του εποχής.
Στον τόπο που η διύλιση του κώνωπα και η κατάποση της καμήλου είναι εθνικό σπορ, καιρός είναι τα κόμματα και τα κανάλια να κάνουν αποκλειστικά και μόνο τη δουλειά που πρέπει και τους επιτρέπεται να κάνουν.
Κι όποιος πρέπει να πληρώσει για τα λάθη που οδήγησαν στο χαμό τόσων ανθρώπων, ας πληρώσει.
Κι όποιος πρέπει να παραιτηθεί, ας παραιτηθεί!