Για να καταλάβουμε λίγο το μπέρδεμα που επικρατεί στις ελληνο-ρωσικές σχέσεις (μύλο το χαρακτήρισα σε προηγούμενη ανάρτηση και όχι άδικα), αρκεί να σκεφτούμε 3-4 γεγονότα των τελευταίων ημερών αλλά και καταστάσεις από προηγούμενες δεκαετίες:
1. οι διμερείς σχέσεις είναι στο χειρότερο σημείο τους τα τελευταία 45 χρόνια, απ’ την πτώση της χούντας και μετά.
2. αν και η Ρωσία δεν είναι η Σοβιετική Ένωση που την κυβερνούσε το ΚΚΣΕ αλλά μια χώρα που την κυβερνά μια συντηρητική πολιτική ελίτ, είναι το λιγότερο παράδοξο η Ελλάδα με μια “αριστερή” κυβέρνηση να απελαύνει Ρώσους διπλωματικούς υπαλλήλους. Ακόμη και σε περιόδους διακυβέρνησης της Ελλάδας από “δεξιούς” πολιτικούς σχηματισμούς, οι διμερείς σχέσεις ήταν σίγουρα πιο ομαλές και πιο καλές.
3. Οι Ρώσοι έχουν μια αλλοπρόσαλλη εξωτερική πολιτική αν εξετάσει κανείς τη στάση τους έναντι της Ελλάδας και της Τουρκίας. Είναι περισσότερο από εμφανείς οι μεγάλες αγάπες με τον Ερντογάν και την ισλαμική Τουρκία (ας σταματήσουμε επιτέλους να παραμυθιάζουμε τους εαυτούς μας με τις ιστορίες για ομόδοξα τόξα και άλλα τέτοια). Επίσης το εξοπλιστικό κολλητηλίκι μεταξύ Πούτιν και Ερντογάν δεν έχει προηγούμενο.
4. Οι Ρώσοι υπεραγαπούν την Κύπρο, παρά τον παράφορο έρωτά τους με τον Ερντογάν. Πάντα οι μεγάλες αγάπες ήταν πιο ισχυρές από τους παροδικούς έρωτες. Αγάπη μεγάλη λοιπόν επειδή είναι πολλά τα ρώσικα λεφτά στην Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία προσφέρεται για μπίζνες ολιγαρχών και μικρότερης εμβέλειας οικονομικών παραγόντων της Ρωσίας του Πούτιν. Οπότε οι Ρώσοι στηρίζουν και λόγω χρημάτων αλλά και λόγω γεωπολιτικών, τις επιλογές της Κυπριακής Δημοκρατίας σε πολλές περιστάσεις.
5. Οι Αμερικάνοι απ’ την άλλη, αν δεν έχουν κάποιο συγκεκριμένο γεωπολιτικό ή /και οικονομικό όφελος δεν κουνάνε ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι για κανέναν. Εσχάτως κουνάνε όχι μόνο το δαχτυλάκι τους αλλά χέρια και πόδια μαζί.
Η Ελλάδα βρίσκεται στο κατώφλι στρατηγικών επιλογών οι οποίες θα την επηρεάσουν για τις επόμενες δεκαετίες.
Θα πρέπει να κάνει επιλεκτικές και προσεκτικές κινήσεις, στο πλαίσιο αυτού του ακήρυχτου πολέμου μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, τόσο στην κεντρική-ανατολική Ευρώπη (όπου τον πρώτο γύρο τον έχει κερδίσει η Αμερική) όσο και και στα Βαλκάνια (όπου από το 1992 και μετά μαίνεται πόλεμος επιρροής μεταξύ ΗΠΑ, Γερμανίας, Ρωσίας και Τουρκίας).
Είμαστε σε μια φάση κατά την οποία θα πρέπει να αναθεωρήσουμε ως χώρα πολλά από τα “στάνταρ” του παρελθόντος.
Είμαστε σε φάση που θα πρέπει να ξεχάσουμε τις πολιτικές του παρελθόντος στα διεθνή, θα πρέπει να επανατοποθετηθούμε λαμβάνοντας όμως υπόψη ότι η χώρα μας είναι υπό οικονομική επιτήρηση και τα γεωπολιτικά δεδομένα έχουν αλλάξει. Τα πετρέλαια και τα αέρια δημιουργούν επίσης νέα δεδομένα και φιλίες ενώ μαίνεται και ένας πόλεμος στη Μέση Ανατολή (με πρωταγωνιστές τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Τουρκία) που έχει δημιουργήσει εκατομμύρια πρόσφυγες.
Είμαστε ακριβώς στη στιγμή που θα πρέπει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να αντιληφθούμε ότι μπορεί να είμαστε έθνος ανάδελφο αλλά δεν είμαστε μόνοι στον πλανήτη και ότι θα πρέπει να κάνουμε τις συμμαχίες που μας συμφέρουν και όχι τις συμμαχίες που θα θέλαμε να έχουμε…