Όταν το “καλό” των πολιτών αποφασίζεται μακριά από τις κάλπες ή κόντρα στη λαϊκή βούληση (λαμβάνοντας υπόψη αποκλειστικά και μόνο τις “αγορές” και το πως αυτές θα αντιδράσουν) κι όταν οι διοικητές των κεντρικών τραπεζών υποδεικνύουν πολιτικές αντί να ακολουθούν πολιτικές (που θα έπρεπε να τους υποδεικνύουν τα οικονομικά επιτελεία των Κυβερνήσεων), τότε κάτι δεν πάει καλά στην Ε.Ε.
Η Ιταλία και ό,τι συμβαίνει εκεί τις τελευταίες μέρες είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα.
Δυστυχώς δεν είναι το πρώτο – ούτε θα είναι το τελευταίο παράδειγμα, σε μια ΕΕ και σε μια Ευρωζώνη που το μόνο που κοιτάζουν είναι οι αριθμοί. Με εμφανή ανικανότητα επιβολής σε οποιονδήποτε δεν έχει τη νομιμοποίηση και απειλεί ευθέως κράτη-μέλη αλλά και υπερεθνικούς οργανισμούς, με εμφανέστατη αδιαφορία για τους λαούς και τη Δημοκρατία, με σπρώξιμο των ψηφοφόρων στα άκρα (τυχαίο άραγε και αυτό;;).
Με κίνδυνο να επαναληφθεί (με σύγχρονους όρους, αλλά με τα ίδια καταστροφικά αποτελέσματα) η Ιστορία της δεκαετίας 1929-1939 και η θλιβερή της συνέχεια…