Μια ιστορία που σίγουρα θα τη βρούμε μπροστά μας φαίνεται πως παίζεται το τελευταίο διάστημα στην Ευρώπη, και συγκεκριμένα στη Γερμανία. Σχετίζεται με την ευρωζώνη και το ευρωσύστημα γενικότερα. Και, πιο συγκεκριμένα, έχει να κάνει με τη “βιωσιμότητα” ή όχι του ευρώ ως νομίσματος.
Ήδη άνοιξε η συζήτηση σε (υποτίθεται) θεωρητικό επίπεδο και με το μανδύα του… “προβληματισμού” τίθεται προς συζήτηση διάφορα σενάρια.
Που όμως ουδείς μπορεί να αποκλείσει ότι θα υλοποιηθούν και θα οδηγήσουν σε μια “νέα” Ευρώπη που ουδεμία σχέση θα έχει με την Ευρώπη που σχεδίασαν ο Adenauer, ο De Gasperi, ο Mansholt, ο Hallstein, ο Spinelli, ο Schuman και άλλοι.
Βασικό σημείο των “προβληματισμών” ήταν και οι μεταρρυθμίσεις στο ισχύον νομικό πλαίσιο που έχει να κάνει με την έξοδο κάποιας χώρας από το ευρωσύστημα.
Γιατί τώρα, σήμερα, δεν υπάρχει κάποια πρόνοια, κάποιο πρωτόκολλο, το οποίο να προβλέπει την έξοδο μιας χώρα από το ευρωσύστημα και την ευρωζώνη σε περίπτωση που παρουσιαστεί κάποιο πρόβλημα. Το μόνο που υπάρχει σήμερα είναι το περιβόητο (λόγω του brexit) άρθρο 50 της Συνθήκης της Λισσαβώνας. Με το οποίο όμως προβλέπεται η διαδικασία για αποχώρηση συνολικά από την ΕΕ, αποκλειστικά και μόνο με ίδια πρωτοβουλία κάποιου κράτους-μέλους.
Τι λένε όμως τα νέα σενάρια, τα οποία όπως φαίνεται υιοθετούν μια οπτική που κάθε άλλο παρά την “ενοποίηση” της Ευρώπης ευνοούν; Ότι κάποια στιγμή, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΩ ΠΟΡΤΑ, θα μπουν στη Συνθήκη και άλλες περιπτώσεις, με τις οποίες θα μπορούν να πετάνε έξω από την Ένωση ή την ευρωζώνη όποιον δεν τους κάνει (αφού προηγουμένως θα τον έχουν στύψει σα λεμονόκουπα)!
Οι “ύποπτες” συζητήσεις δηλαδή σχετίζονται με την ώθηση στην έξοδο (επί της ουσίας, αποβολή) ενός κράτους που δεν τους κάνει – όπως πχ της Ελλάδας – χωρίς αυτό το κράτος να το θέλει.
Θα το ξαναπούμε: η ΕΕ δεν είναι και δεν θα γίνει ποτέ μια “Ένωση” υπό την έννοια που υφίστανται π.χ. οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Το βλέπουμε καθημερινά εδώ στην Ελλάδα, αφού οι Ευρωπαίοι “εταίροι” μας δεν ενδιαφέρονται και πολύ για την προστασία βασικών Αρχών του Διεθνούς Δικαίου, για τις παραβιάσεις του από τρίτους (που επί της ουσίας παραβιάζουν κατά συρροή και συνήθεια ευρωπαϊκά σύνορα και διεθνείς συνθήκες), για την κράτηση από τρίτες χώρες πολιτών της ΕΕ που φυλάσσουν τα σύνορά της κλπ.
Η ΕΕ, όπως λειτουργεί σήμερα έχει συγκεκριμένα πράγματα στο νου της: μόνο τις μπίζνες, την προστασία και προώθηση συμφερόντων πολυεθνικών, την “προσαρμογή” των ζωών των ανθρώπων που ζουν στο έδαφός της σε συγκεκριμένους κανόνες που ευνοούν συγκεκριμένες πολιτικές και οικονομικές ελιτ.
Αν δεν αλλάξει η ΕΕ τότε είναι καταδικασμένη να διαλυθεί.
Ή στην καλύτερη περίπτωση να γίνει μια κλειστή συντηρητική λέσχη λίγων χωρών που θα έχουν μεγάλη οικονομική δύναμη και θα ζουν πίσω από ψηλούς τοίχους (που θα κρατούν απ’ έξω τους παρείσακτους), στην οποία θα συμμετέχουν και κάποιοι προσεκτικά επιλεγμένοι “φτωχοί συγγενείς” για να λειτουργούν ως προστατευτικό μαξιλαράκι των μεγάλων.
Τουλάχιστον αυτά δείχνει, με τις πολιτικές και τις συμπεριφορές που βλέπουμε καθημερινά…