Ολοκληρώθηκε το ιδρυτικό συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής στην Αθήνα (16-17/3), εγκρίθηκαν οι θέσεις του, βγήκε στον αέρα και το νέο έμβλημα του νέου αυτού κόμματος.
Τι έμεινε όμως από αυτό το συνέδριο στον μέσο ψηφοφόρο; Η εμφάνιση του Παπανδρέου, του Σημίτη και του Βενιζέλου, κυρίως η εμφάνιση του (προσκεκλημένου να μιλήσει σε αυτό) Β. Λεβέντη – ο οποίος κακά τα ψέμματα, είπε πέντε κουβέντες που δεν θα τις έλεγε άλλος εκεί μέσα, αλλά κυρίως έμειναν και ομιλίες άλλων, όπως του ευρωβουλευτή (και ενός εκ των διεκδικητών της προεδρίας) Ν. Ανδρουλάκη.
Έχοντας υπόψη όσα ακούστηκαν κατά τη διάρκεια του συνεδρίου αλλά και όσα έγιναν (εκτός αυτού, όπως πχ η συνάντηση Θεοδωράκη με Τσίπρα) τις μέρες που πέρασαν, είναι φανερό πως οι πρώτιστοι σκοποί του νέου αυτού πολιτικού σχηματισμού θα πρέπει να είναι δυο αν θέλει να επιζήσει:
1) να σταματήσει να μιλάει στο θυμικό των ψηφοφόρων αλλά να ξεκινήσει να μιλάει στη λογική τους και
2) να εξαφανίσει τις φυγόκεντρες τάσεις που εμφανίστηκαν όχι χθες ή προχτές αλλά από την αμέσως επόμενη των προεδροεκλογών ημέρα.
Γιατί ο φορέας αυτός θα έχει να αντιμετωπίσει πρώτα – πρώτα τον κακό του εαυτό. Για παράδειγμα, αυτές οι ιστορίες με τις 2-3-4-5 κοινοβουλευτικές ομάδες, θα πρέπει να τελειώνουν. Ίσως και να είχε δίκιο κάποιος (εξ’ όσων συνέπραξαν στο εγχείρημα) όταν εύστοχα είχε αναφέρει ότι η ιστορία για έναν ενιαίο φορέα στην κεντροαριστερά έχει ξεκινήσει λίγο…. ανάποδα, ενώ δεν θα έπρεπε να γίνει έτσι.
Με δεδομένη την απογοήτευση που έχει προκαλέσει στο εκλογικό σώμα ο ΣΥΡΙΖΑ στα 3 χρόνια που κυβερνά αλλά και την έλλειψη σοβαρού σχεδίου για τη χώρα από τους άλλους διεκδικητές της ψήφου του λαού, αν το Κίνημα Αλλαγής καταφέρει να λύσει άμεσα αυτά τα δυο βασικά του προβλήματα και ταυτόχρονα πείσει ότι κάτι όντως αλλάζει με την παρουσία του, τότε ίσως να έχει και περιθώρια να “μιλήσει” και στους ψηφοφόρους στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν αυτές πραγματοποιηθούν…