Συνήθως σε μια εκδήλωση όπως η κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας επιβεβαιώνονται διάφορα πράγματα που σχετίζονται με την ενότητα του φορέα που διοργανώνει την εκδήλωση.
Στην εκδήλωση της κοπής της πίτας της ΟΝΝΕΔ στην Αλεξάνδρεια, που έγινε την εβδομάδα που πέρασε, τα πράγματα ήταν τα ακριβώς αντίθετα αφού η … χωροταξία κάθε άλλο παρά ενότητα του συντηρητικού χώρου στο Δήμο Αλεξάνδρειας έδειχνε.
Απ’ τη μια μεριά οι “γκυρινικοί”, λίγο πιο δίπλα οι “δημητριαδικοί” και λίγο παραδίπλα οι “χαλκιδικοί”.
Αυτή είναι η κατάσταση στη Νέα Δημοκρατία της περιοχής τη στιγμή αυτή, με την κάθε πλευρά να έχει τη δική της δυναμική και τον δικό της σχεδιασμό για το μέλλον. Και όποιος δεν θέλει να το παραδεχθεί τότε είτε πρέπει να επισκεφθεί άμεσα οφθαλμίατρο είτε ζει τον… μύθο επάνω σε ένα συννεφάκι – κατά προτίμηση γαλάζιου χρώματος.
Αν υποθέσουμε ότι θέλουμε ακόμη 1,5 χρόνο για τις εκλογές (υποθέτουμε γιατί τα σενάρια είναι πολλά, μέχρι και για τριπλές εκλογές την ίδια μέρα μιλάνε κάποιοι), τότε αυτό το οποίο είναι σαφές είναι πως ο συντηρητικός χώρος της περιοχής “οδεύει ολοταχώς προς εκλογάς” μέσα σε κλίμα τριχοτόμησης (τουλάχιστον).
Θα φτάσουν όλοι μέχρι τις εκλογές ή στην πορεία μέχρι τότε κάποιος ή κάποιοι θα δηλώσουν ότι δεν θα είναι υποψήφιοι;; Θα φτάσουν όλοι μαζί, ενωμένοι;; Θα φτάσουν χωριστά;;
Πολλά θα εξαρτηθούν κι από το ποιος / ποια θα είναι υποψήφιος που θα προέρχεται από τον λεγόμενο προοδευτικό χώρο, από την πλευρά της κεντροαριστεράς ή/και της αριστεράς. Πόσο δηλαδή μια Χ υποψηφιότητα θα λειτουργήσει καταλυτικά και θα οδηγήσει στην εξ’ ανάγκης σύγκληση.
Πάντως (όπως καταγράφει το ρεπορτάζ) στον συντηρητικό χώρο γίνονται κατά καιρούς κάποιες κινήσεις και συναντήσεις που αποσκοπούν στη… συγκόλληση των κομματιών, στην Αλεξάνδρεια αλλά κυρίως σε γειτονικές πόλεις ή χωριά (μη τους πάρει και κανά μάτι…). Τις κινήσεις αυτές κάνουν άτομα που είτε “ανήκουν” σε κάποια από τις “τρεις τάσεις της ΝΔ” είτε όχι. Φυσικά στο όλο σκηνικό υπάρχουν και κάποιοι που προσπαθούν να προμοτάρουν τον εαυτό τους, αφού την έχουν δει Νέστωρες της παράταξης σε τοπικό επίπεδο. Δεν είναι παράξενο αυτό, πάντα στα κόμματα υπήρχαν όσοι πραγματικά νοιάζονταν αλλά και όσοι κινούνταν – συνήθως παρασκηνιακά – υπέρ πάρτης, της πάρτης τους.
Μέχρι τώρα οι προσπάθειες συγκόλλησης αποδίδουν ελάχιστα και είναι ως επί το πλείστον αποτυχημένες.
Φταίει βλέπετε και το γεγονός ότι κάποιες καταστάσεις όντως ξέφυγαν από τα όρια της πολιτικής, έγιναν διαφορές που απέκτησαν προσωπικό χαρακτήρα και που δεν λησμονιούνται εύκολα.