Μεγάλο για μια ακόμη φορά ήταν το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία που έγινε και στην Αθήνα. Για μια ακόμη φορά δεν θα μπούμε στη διαδικασία των αριθμών. Πάντως δεν ήταν ούτε 140.000 αλλά ούτε και 1.400.000 (που αναφέρουν διάφορες πηγές).
Σίγουρα ήταν πολλοί, πάρα πολλοί. Εκατοντάδες χιλιάδες.
Διαδήλωσαν και δήλωσαν τη θέλησή τους, να μη γίνει αποδεκτό όνομα που θα εμπεριέχει το “Μακεδονία” σε καμιά του μορφή – γιατί κάτι τέτοιο σημαίνει πρόβλημα για την ίδια τη χώρα μας.
Πλέον το ζητούμενο δεν είναι τι θέλει ο ελληνικός λαός. Αυτό είναι σαφές.
Η συντριπτική (συνήθως σιωπηλή) πλειοψηφία ΔΕΝ θέλει το “Μακεδονία” σε καμιά εκδοχή του – ίσως να παίζει ρόλο και το αίσθημα αυτοσυντήρησης ενός λαού που την τελευταία οκταετία βάλλεται από παντού.
Θέλει όμως μια λύση! Αρκεί να γίνουν από την άλλη πλευρά δεκτά συγκεκριμένα πράγματα που θα εγγυώνται την ασφάλεια, τη συνεργασία και κυρίως τη διατήρηση των συνόρων της χώρας στα όρια του 1948. Και σίγουρα δεν θέλει μια λύση που θα του επιβληθεί από κάπου με τη λογική της “ευκαιρίας που δεν πρέπει να χαθεί”, δεν θέλει μια λύση που θα παραχαράσσει την Ιστορία του, δεν θέλει μια λύση που εμφανώς θέτει σε κίνδυνο την ειρήνη στην περιοχή και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας του.
Θέλει όμως μια λύση με την οποία θα είναι ΟΛΑ ξεκάθαρα, μια λύση με την οποία θα προάγονται η καλή γειτονία και η συνεργασία, στο πλαίσιο διμερών ή διεθνών σχέσεων.
Όλα τα υπόλοιπα είναι αναλύσεις του τύπου “να ‘χαμε να λέγαμε” και αυθαίρετες εξαγωγές συμπερασμάτων, που δεν λαμβάνουν υπόψη τα πραγματικά μεγέθη και δεδομένα.